Η νέα κυρίως γενιά κινδυνεύει να γίνει ολοκληρωτική βορά ενός νέου Μινώταυρου. Το κεφάλαιο ντυμένο με την ιμπεριαλιστική του λεοντή δεν αρκείται στα εφτά κορίτσια κι αγόρια του αρχαίου Μινώταυρου. Οσο περισσότερο αίμα ρουφά τόσο περισσότερο θέλει. Είναι η αναγκαία εσώτερη λειτουργία του αυτό, η προϋπόθεση ύπαρξής του. Καταφανής απόδειξη η πορεία του από την αρχή της δεκαετίας του 1990 μέχρι και τώρα που συνεχίζεται με τον πιο τραγικό τρόπο για την Ελλάδα και το λαό της. Η κυριότερη για την Ελλάδα τραγική γραμμή αυτής της δραστηριότητας συνοψίζεται σε μια λέξη-δόγμα: «Διείσδυση». Είναι όλη η προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να εισέλθει στις βαλκανικές χώρες με πολιορκητικό κριό το κεφάλαιο.

Ως πρώτη κύρια και βασική πράξη στο ξεκίνημά του ήταν η δραματική υπερσυσσώρευση κεφαλαίων με την ανατροπή σταθερών εργασιακών σχέσεων. Ανατράπηκε όλο το πλαίσιο νόμων και θεσμών που διατηρούσε την τιμή της εργατικής δύναμης σε μια σχετική ισορροπία. Πολύτιμο εργαλείο γι' αυτή την ανατροπή ήταν η ενδοτική πλειοψηφία της επίσημης εργατο-υπαλληλικής συνδικαλιστικής ηγεσίας κι η έλευση άθλιων μαζών από γειτονικά κράτη που διόγκωσε τον εφεδρικό στρατό των ανέργων.

Το ελληνικό χρηματιστικό κεφάλαιο με τη μορφή τραπεζών στήριξε αυτή τη λειτουργία. Επιπλέον, επεξέτεινε τις δικές του δραστηριότητες σε συνδυασμό με μεγάλες ημικρατικές επιχειρήσεις όπως, π.χ., ο ΟΤΕ. Τα αποτελέσματα αυτής της συνεχιζόμενης, τραγικής για το λαό, πορείας βαίνουν αυξανόμενα. Στην απομύζηση και της τελευταίας ικμάδας λαϊκής αποταμίευσης, στις κραυγές των άνεργων εργατών, στην αύξηση της εξαθλίωσης και του περιθωρίου έρχεται να προστεθεί η διεθνής καπιταλιστική κρίση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Παρ' όλα αυτά η ελληνική μεγαλοαστική τάξη ζητά εκτίμηση και επιπλέον αύξηση της κοινωνικο-οικονομικής εξαθλίωσης.

Οι ηλίθιοι της εκσυγχρονιστικής αριστεροθολούρας αδυνατούν να καταλάβουν ότι η σύγχρονη πορεία του ελληνικού καπιταλισμού στηρίζεται στην κεφαλαιοκρατική «διείσδυση» στα Βαλκάνια ως φορέα του περιφερειακού ιμπεριαλισμού με τη στήριξη του αστικού κράτους. Κάθε οικονομικός φορέας, είτε είναι ιδιωτικός, είτε είναι κρατικός, έχει «επιστρατευτεί» σ' αυτό το σκοπό. Οι πάλαι ποτέ αριστεροδημοκρατικές καντρίλιες ξέμειναν για να νοστιμεύουν την ξεπεσμένη αστικοφιλελεύθερη φλυαρία.