Χαίρε Γιώργο,

Τα ποιήματά σου δε θυμίζουν τίποτα, δεν ακουμπάνε σε καμιά αξιοθρήνητη γενιά. Νιώθεις αμέσως ότι κινδυνεύεις μαζί τους και γι' αυτό, γοητευμένος, τα ακολουθείς. Παραφράζοντας τον γέρο Εζρα, θα έλεγα πως δεν έχεις καμία απολύτως σχέση ούτε με τη Μούσα ούτε με τον Μωυσή. Ο τρόπος σου είναι ακαριαίος, απαγορεύοντας στο έμπειρο μάτι ν' αποτυπώσει το θαύμα για να το παραδώσει ύστερα (σύμφωνα με τις αρχές που διέπουν την αγία οικογένεια της ζωής) στο χειρουργείο. Και ο αναγνώστης, μιας και κανείς δεν είναι σε θέση - ευτυχώς - να του εξηγήσει για την ίδια του τη ζωή, αν είναι αποφασισμένος, θα γίνει μόνιμος κάτοικος του κύκλου σου. Με τη δύναμη των στίχων θα πάψει να είναι αναγνώστης, θα γίνει ο Πατρέας (από το ποίημά σου «Η επινόηση»). Αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Να καταργήσουμε τους ρόλους και τις ιδιότητες;

Τα ποιήματά σου είναι μακριά από τη γέρικη σοφία και μπορούν να διαβάζονται σαν παραβολές που δεν καταδέχονται ν' ασχοληθούν με το θεό ή το διάβολο. Οι ιστορίες σου δεν είναι της μιας χειρονομίας, κι αυτό το κατορθώνεις χάρη στο ταλέντο που σου δόθηκε απλόχερα. Αρχίζοντας από το τέλος, λύνεις τα χέρια στους ήρωές σου και τους αφήνεις ελεύθερους.

Είμαι ενθουσιαστικά δίπλα σου. Εύχομαι και προσεύχομαι το έργο σου να πολλαπλασιάζεται.