Παρεμβαίνοντας εκ μέρους της ΚΕ του Κόμματος ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, επισήμανε ανάμεσα σε άλλα:

«Η Οργάνωση είναι στοχοπροσανατολισμένη στα κύρια θέματα, παλεύει με προσανατολισμό στην εργατική τάξη, στη νεολαία και τα λαϊκά στρώματα, βάζει στόχους, έχει επιμονή στην επίτευξη αυτών των στόχων.

"Δεν τρώει από τα έτοιμα", η Οργάνωση δηλαδή δεν ανεβάζει το κύρος της μόνο από το ανέβασμα του γενικού κύρους του Κόμματος, που αναμφισβήτητα στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια έχει ανεβεί πολύ. Και αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να το πούμε πριν από δέκα χρόνια, ότι η συμβολή της Οργάνωσης θα συμβαδίζει παράλληλα με αυτό το ανεβασμένο κύρος του Κόμματος.

Πού θα μπορούσαμε να επικεντρώσουμε, ώστε να είχαμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Χρειάζεται καλύτερος σχεδιασμός και επιμονή με καλύτερη αξιοποίηση των εμπειριών που βγάζουμε μέσα από τους αγώνες όπου συμμετέχουμε. Χρειάζεται να συζητάμε και βάζουμε τον προβληματισμό μας για τις δυσκολίες που συναντάμε όταν παλεύουμε ένα πρόβλημα, να αντιμετωπίζουμε την πολιτική των άλλων κομμάτων όχι μόνο στη γενική πολιτική, αλλά και στη συγκεκριμένη στάση τους. Για παράδειγμα, ποια ήταν η στάση τους στη μάχη που δώσαμε στον Λαναρά. Θέτουν και πάλι το ζήτημα της χρηματοδότησης όπως κάνει ο ΣΥΝ με Επίκαιρη Ερώτηση της βουλευτή του Θεσσαλονίκης, και επίσης της εγγύησης των τραπεζών και της κρατικοποίησης της επιχείρησης. Αυτό το ζήτημα του Λαναρά, επειδή το παλέψαμε, πέσαμε όλοι επάνω, είναι ένα στοιχείο που μπορεί να μας φέρει κοντά στους εργαζόμενους, όπως και το ζήτημα του ωραρίου των εμποροϋπαλλήλων, για να δούμε πώς "περπατάει" η πολιτική μας και όταν πολεμιέται συνολικά. Κερδίζει έδαφος. Κερδίζουμε εργατικές συνειδήσεις, ανεξάρτητα αν έχοντας μπροστά τους το πρόβλημα, "να πληρωθώ αύριο", λένε "ας είναι από όπου να 'ναι". Φυσικά εμείς δεν έχουμε αντίρρηση να πληρωθούν και μπορούν να τα πάρουν από τα κλεμμένα από τον ιδρώτα της εργατικής τάξης, ακόμα και προπολεμικά που υπάρχει ο Λαναράς απασχολώντας χιλιάδες εργαζόμενους.

Επίσης το παράδειγμα του εργοστασίου των Λιπασμάτων στην Καβάλα. Πώς το αναδείξαμε; Γιατί ξέρουμε ότι στην ουσία λειτούργησε η συμβιβαστική λογική "παίρνουμε τις αποζημιώσεις μας και φεύγουμε"... Καμία στήριξη δηλαδή από τις άλλες δυνάμεις. Μόνο εμείς αναδείξαμε τα ζητήματα. Και ακόμα και σε ένα χώρο που έχουμε μικρές δυνάμεις, το κύρος του Κόμματος ανεβαίνει (φάνηκε αυτό και από την υποδοχή της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα, όταν επισκέφτηκε το εργοστάσιο). Μπορεί αυτή την επένδυση που κάνουμε στους εργαζόμενους, στην κοινωνία, μπορεί να μην μπορούμε να την "εισπράξουμε" τώρα. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγήσει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω στο να βάζουμε συνολικά την πολιτική μας για προβληματισμό στους εργαζόμενους, γιατί αυτή είναι που αλλάζει συνειδήσεις. Αυτή η πολιτική είναι που τα "ρυάκια" τού σήμερα αύριο θα τα κάνει ένα "χείμαρρο", ένα "ορμητικό ποτάμι" που θα τα πάρει στο διάβα του όλα μπροστά».

Σε άλλο σημείο το στέλεχος του ΚΚΕ αναφέρθηκε στα πρόσφατα γεγονότα με τις διαδηλώσεις μετά τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου από τον αστυνομικό, και σημείωσε: «Από τη στιγμή που υπάρχει το υπόβαθρο που προέρχεται από την πολιτική που ακολουθείται από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, δημιουργείται μια συσσωρευμένη αγανάκτηση και έχεις δυνατότητες να έχεις τέτοια ξεσπάσματα. Γιατί οι μάζες αποκτούν μια εμπειρία από όλη αυτή την πολιτική που υφίστανται και νιώθουν και την απογοήτευση, ότι αυτοί που μέχρι σήμερα κυβερνούν, και υπόσχονται, και τάζουν, τους αποπροσανατολίζουν. Είναι η πείρα της ζωής, η πείρα της εργατικής τάξης, η πείρα των λαϊκών στρωμάτων που οδηγεί σε αυτό το ξέσπασμα. Αυτό το ξέσπασμα πήρε χαρακτηριστικά εργατικά. Δεν ήταν μόνο αυτές οι πλευρές που θέλει να αναδείξει ο Συνασπισμός. Αρα είναι δυνατόν να υπάρξει διάθεση για αγώνα και υπάρχει διάθεση για αγώνα. Δικό μας καθήκον είναι να μπούμε μπροστά και να τον οργανώσουμε, με τέτοιο τρόπο, που δε θα είναι τουφεκιές και ξεσπάσματα... Και εδώ μπορούμε να βγάζουμε ορισμένα συμπεράσματα για τον τρόπο που δουλεύουμε. Δηλαδή, λέμε προτεραιότητα στις βιομηχανικές ζώνες, στα μεγάλα εργοστάσια. Οταν με καμπανιακή μορφή το αντιμετωπίζουμε και μας παίρνει φαλάγγι η αγροτική κινητοποίηση, οι αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ή κλεινόμαστε εσωκομματικά για το Συνέδριο και ξεχνάμε να περάσουμε από τις επαφές μας στα εργοστάσια, που αποκτήσαμε σε περιόδους έντονης παρουσίας μας, αυτό δεν είναι μόνο καθοδηγητικό πρόβλημα, είναι και πρόβλημα της κομματικής βάσης. Δε χρειάζεται η Οργάνωση που είναι χρεωμένη με τα εργοστάσια. Ο σύντροφος να έχει καθημερινή καθοδηγητική υπόμνηση, να περνάει από τις επαφές τους.

Και για να απαντήσουμε σ' αυτό το ζήτημα, αν ήταν εξέγερση ή όχι το ξέσπασμα το περασμένο διάστημα... Πρέπει να δούμε τι χαρακτηριστικά έχει μια λαϊκή εξέγερση, ιστορικά. Εχει οργάνωση, ανάδειξη πολιτικών στόχων, μαζικότητα, ηρωισμό, δεν έχει φόβο, είναι έκρηξη μαζών. Τα μπλοκ των "μαύρων", των αναρχικών και των κουκουλοφόρων δεν είχαν τέτοια χαρακτηριστικά. Ωστόσο υπάρχει ένα καινούριο ζήτημα που εμφανίστηκε τώρα και πρέπει να μας απασχολήσει. Φαίνεται ότι ο ηγετικός πυρήνας είναι οργανωμένος και έδρασε πολύ σύντομα και μεθοδευμένα. Δηλαδή η σειρά καταλήψεων των Εργατικών Κέντρων είναι καινούριο στοιχείο. Τι κάνουν; Με δούρειο ίππο την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ πάνε να βάλουνε τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές μέσα και στο εργατικό κίνημα. Είναι ένα στοιχείο που πρέπει να μας απασχολήσει. Οχι ότι μπορεί να παρασυρθεί και κανένας εργαζόμενος, αλλά δημιουργούν ένα κλίμα ότι αυτοί είναι οι υπερασπιστές των εργατών. Το κακό με τις άλλες δυνάμεις είναι ότι τους δίνουν χώρο. Δε θα πω πως το εκμεταλλεύονται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Αλλά η πολιτική του ΣΥΝ είναι ύπουλη, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο. Του λέμε ότι χαϊδεύει αυτιά και η απάντηση στο πολιτικό πεδίο είναι πως λέμε ό,τι λέει και Πολύδωρας. Του κάνουμε πολιτική κριτική για τη στάση του σε συγκεκριμένα ζητήματα και η μόνιμη επωδός είναι ότι το ΚΚΕ ταυτίζεται με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. Πρέπει, σε έναν κόσμο καλοπροαίρετο, που παρασύρεται από το δήθεν επαναστατικό, να του πούμε ότι αυτή η πολιτική που απαντάει στο ΚΚΕ είναι στάση αντικομμουνιστική, αντιΚΚΕ. Γιατί μόνο από αυτή την πολιτική του ΚΚΕ, αισθάνεται ότι χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του».

«Στις μάχες που έρχονται μεγαλώνουν οι ευθύνες του Κόμματος και της ΚΝΕ, γιατί οι αγώνες πρέπει να πάρουν τροπή και να είναι ενάντια και στην κρατική καταστολή και στην καταστολή συνολικά και στην εργοδοτική βία και πρέπει να πάρουν κατεύθυνση ενάντια στους τρομονόμους, ευρωπαϊκούς και εγχώριους, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ανεβάσουμε την ιδεολογικοπολιτική μας πάλη, πρέπει να δυναμώσουμε τις Οργανώσεις, για να έχουμε καλύτερες δυνατότητες να παλέψουμε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και της νέας γενιάς».

Ο Θ. Κωνσταντινίδης έκλεισε σημειώνοντας: «Πρέπει να απαντηθεί και η αντίληψη που προσπαθούν να περάσουν τα κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, ότι το ΚΚΕ έχει έναν αντίπαλο και αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λάθος. Για μας κύριος αντίπαλος είναι η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της πρώτα και κύρια. Και μετά από εκεί είναι ο εγχώριος και διεθνής οπορτουνισμός, δεξιός και αριστερός, στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για το δεξιό οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός, πέρα των αυταπατών που καλλιεργεί στην κοινωνία, μπαίνει τροχοπέδη και παλεύει με νύχια και με δόντια αυτό που έχει κατανοηθεί σε κάποιο επίπεδο κάτω από τη δική μας πίεση όλα αυτά τα χρόνια και ωρίμασαν μερικές μάζες πιο ριζοσπαστικά, να δουν κάποια πράγματα. Ορθώνεται ανάχωμα.

Με αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, και με την ΕΕ και με τον ονομαζόμενο αναρχικό και με το συμβιβασμό, θα τους ακούσεις μερικές φορές να μιλάνε και για την επανάσταση... Δεν μπορείς να είσαι και με το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα και να είσαι και κοινωνικός επαναστάτης. Δε γίνεται. Φυσικά αυτοί με ευκολία μεταχειρίζονται λέξεις, έννοιες και καταστάσεις. Πρέπει να έχουμε κάθε φορά τη νηφαλιότητα και τα επιχειρήματα να τους αποκαλύπτουμε».