Κυριακή 18 Γενάρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 26
ΔΙΕΘΝΗ
Εν μέσω ιμπεριαλιστικών συμφερόντων

Στο επικίνδυνο για τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους Ισραηλίτες μιλιταριστές έρχεται να προστεθεί η εντεινόμενη στρατιωτική πίεση εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο από το πολιτικο-στρατοκρατικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας.

Πρόκειται για μια παλιά ιστορία στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής συμμαχίας που συντηρείται ως πολιτικός πολιορκητικός κριός από τις ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας. Το πολιτικο-στρατοκρατικό κατεστημένο της Τουρκίας επιδίδεται τελευταία σε μια άκρως ενδιαφέρουσα δραστηριότητα με «μαντίλα» και χωρίς «μαντίλα». Η πρώτη ξανοίγεται σε διπλωματικές προσπάθειες κορυφής με κυβερνήσεις μεσανατολικών κρατών όπως π.χ. η προσέγγιση συνομιλιών μεταξύ Συρίας και Ισραήλ. Ταυτόχρονα, καταγγέλλει τη γενοκτονία του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων, χωρίς όμως να θίγει το καθεστώς της τουρκο-ισραηλίτικης στρατιωτικής σύμπραξης. Επιπλέον, είναι έκδηλη η προσπάθεια της τουρκικής προσέγγισης των μουσουλμανικών πληθυσμών. Ταυτόχρονα, η άλλη πλευρά, αυτή η «κοσμική», «άνευ μαντίλας», επιδίδεται σε στρατιωτική πίεση κατά της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Την ίδια περίοδο είναι εμφανής η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για την ελληνο-ρωσική συμφωνία των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου για λογαριασμό κυρίως της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το τελευταίο αρκετά ενδεικτικό της τουρκικής διπλωματικής δραστηριότητας είναι η τέλεση ρωσοτουρκικής άσκησης έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο εντός του τουρκικού FIR. Ας σημειωθεί ότι η άσκηση αυτή ήρθε ως συνέχεια της ρωσικής άσκησης στο Αιγαίο εντός του FIR της Ελλάδας. Γεγονότα άκρως αποκαλυπτικά των ανταγωνιστικών συσχετισμών στην ευαίσθητη περιοχή Βαλκάνια, Νοτιοανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή.

Είναι γνωστό το ενδιαφέρον της νεοκαπιταλιστικής Ρωσίας για την Ελλάδα ως μείζονος στρατηγικής σημασίας στην ευρύτερη περιοχή κι ως διόδου μεταφοράς της ρωσικής ενέργειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι επίσης γνωστό το ενδιαφέρον της Ρωσίας για τα τουρκικά στενά εξόδου προς το Αιγαίο και τη Μεσόγειο όπως και για τις τουρκόφωνες πετρελαϊκές περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.

Μια πρώτη εντύπωση που δημιουργείται είναι ένα διπλό ρωσικό παιχνίδι έναντι Ελλάδας και Τουρκίας με ταυτόχρονη ανταγωνιστική εμπλοκή προσέλκυσης της Ρωσίας από τις δύο χώρες. Για να γίνει πιο σαφές αυτό πρέπει να εξεταστούν οι σχέσεις μεταξύ ελληνικού και τουρκικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της αμερικανο-ρωσικής ανταγωνιστικής παρουσίας και της ευρωενωσίτικης επιρροής σε διαφορετικό επίπεδο δεσμεύσεων και συμφέροντος έναντι Ελλάδας - Τουρκίας. Γίνεται αντιληπτό το εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα σε μια περιοχή που ιστορικά χαρακτηρίστηκε ως μπαρουταποθήκη - γενεσιουργός πολέμου.

Σ' αυτό το εξαιρετικά σύνθετο πλαίσιο η ελληνική μεγαλοαστική τάξη δείχνει να απαιτεί ισότιμη εταιρική αναγνώριση κυρίως από τις ΗΠΑ στους κόλπους της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Ταυτόχρονα δείχνει ψοφοδεής με την αποφυγή της να θέσει το πρόβλημα των χρόνιων τουρκικών απειλών στους συμμάχους της ευρωατλαντιστές. Αποφεύγει, δηλαδή, να αποκαλύψει κατ' ουσία στους Ελληνες την πραγματική διάσταση των υποτιθέμενων σύμμαχων κρατών. Το επικίνδυνο αυτής της ψοφοδεούς πολιτικής επιβεβαιώνεται κι από την εμπειρία των «τετελεσμένων» που δημιουργούν σύντομα επεισόδια ωρών όπως, π.χ., στα Ιμια.

Αυτή τουλάχιστον η εμπειρία διδάσκει ότι πρέπει να καταλάβουν αρκετά καλά οι ισχυροί σύμμαχοι και πάσης φύσεως ιμπεριαλιστές και τυχοδιώκτες ότι ανάλογο επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας δε θα περιοριστεί σε τυχόν «τετελεσμένο» μερικών ωρών κι ούτε θα αναζητηθεί υπερατλαντικός προστάτης. Αντίθετα, θα σημάνει γενικευμένη ρήξη στην περιοχή με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη σταθερότητα της άκρως ενδιαφέρουσας περιοχής της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη με το κυβερνητικό της εκφραστή και την εφιαλτική παρουσία της Ελληνίδας ΥΠΕΞ δείχνει να μη συμμερίζεται μια τέτοια πολιτική προοπτική. Αυτό είναι κατανοητό όταν απαιτείται μια εντελώς διαφορετική πολιτική που στηρίζεται σε δύο σημεία: 1) Αποδέσμευση από άκρως αντεθνικές συμβατικές υποχρεώσεις διά συμμαχικού χαρακτήρα και 2) οργάνωση παλλαϊκής άμυνας με αποκατάσταση της διαταραγμένης συνοχής του κοινωνικού ιστού. Δύο προϋποθέσεις που τονίζουν το βαθύ αντιλαϊκό κι αντεθνικό χαρακτήρα της αστικής ταξικής εξουσίας.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ