Η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας - Ουκρανίας για το φυσικό αέριο, που μοιραία εμπλέκει ολόκληρη την Ευρώπη, αναδεικνύει ένα μείζον πρόβλημα στις παγκόσμιες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Αν δεχτούμε ότι αυτές οι ανακατατάξεις οφείλονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στο ενεργειακό πρόβλημα, αυτή η κρίση υπογραμμίζει ότι το «κλειδί» στο πρόβλημα αυτό δεν το έχει μόνον αυτός που ελέγχει ή κατέχει τις ενεργειακές πηγές, αλλά και αυτός που ελέγχει τους αγωγούς μεταφοράς της ενέργειας.

Εν προκειμένω, η σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο βαθμό ότι οι σημαντικότεροι αγωγοί μεταφοράς του ρωσικού αερίου στη δυτική Ευρώπη περνούν από το έδαφός της.

Ομως, με τη στάση της αυτή, φαίνεται ότι εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο και τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι οποίες επιμένουν ότι η Ευρώπη θα πρέπει να υπολογίζει λιγότερο στο ρωσικό αέριο και να στραφεί σε αέριο από άλλες χώρες (Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.), τη μεταφορά του οποίου εγγυώνται οι Αμερικανοί.

Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων πρέπει να δει κανείς και τον «πόλεμο των αγωγών» που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια με μεγάλη ένταση. Είναι προφανές ότι ο έλεγχος των χωρών, ή των περιοχών, απ' όπου θα περάσουν οι αγωγοί είναι ύψιστης στρατηγικής σημασίας.

Επομένως, οι εξελίξεις στον Καύκασο, τα σχέδια για την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, η σταθεροποίηση (ή αποσταθεροποίηση) της κατάστασης στην Τουρκία, το σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή», οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, η δημιουργία προτεκτοράτων στα Βαλκάνια, η αμερικανική «αντιπυραυλική ασπίδα», αποκτούν άλλο ειδικό βάρος αν αντιμετωπιστούν ως κομμάτια αυτής της γενικότερης αντιπαράθεσης.