Κυριακή 22 Οχτώβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ο δολοφόνος του Μπελίνι

Για δυο, περίπου, αιώνες τα αίτια που προκάλεσαν το θάνατο του Βιντσέντσο Μπελίνι παρέμενε ένα αστυνομικό αίνιγμα, ένα αίνιγμα που θα λυθεί σύντομα χάρη στις σύγχρονες ιατρικές μεθόδους. Πάντα αιωρούνταν στους μουσικούς αιθέρες η υποψία ότι ο νεαρός ποιητής από την Κατάνια, ο συνθέτης που έγραψε τις αθάνατες όπερες, όπως η «Νόρμα» και η «Υπνοβάτις» , δεν άφησε τούτο το μάταιο κόσμο φυσιολογικά στα 34 του χρόνια, αλλά ότι δολοφονήθηκε με δηλητήριο στα 1835, είτε από συμφέρον είτε από πάθος...

Ο πρόεδρος της κοινότητας της Κατάνια, Νέλο Μουσουμέτσι, αποφάσισε να ερευνήσει τη μυστηριώδη αυτή υπόθεση, το θάνατο δηλαδή του αθάνατου συνθέτη, που σφράγισε με τις μελαγχολικές, ρομαντικές μελωδίες του τον αιώνα του, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο Πιτό της Γαλλίας. Και θέλει, ο πρόεδρος της κοινότητας, να μάθει επιτέλους ο λαός της Κατάνια όλη την αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα να προσφέρει πολύτιμο υλικό στους ιστορικούς και στους μουσικολόγους, με αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία που δε θα επιδέχονται καμιά αντίρρηση.

Οι φήμες, που κυκλοφόρησαν αμέσως μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μπελίνι, έλεγαν ότι ο συνθέτης δεν πέθανε από ελονοσία. Οτι κάποιο «χέρι» που τον μισούσε του έριξε δηλητήριο την τελευταία νύχτα από εκείνες τις σκοτεινές, νεφελώδεις και μοναχικές μέρες που έζησε σχεδόν απομονωμένος. Ο Μπελίνι υπήρξε ένας πολύ ωραίος άνδρας και ίσως αυτή η ομορφιά, που του επέτρεπε να έχει όποια γυναίκα ήθελε, να προκάλεσε το φθόνο, τη ζήλια, το μίσος και φυσικά το θάνατό του. Είχε πολλές σχέσεις, μα εκείνη που είχε διάρκεια ήταν με την Τζουντίτα Τουρίνα, την πανέμορφη, πάμπλουτη αλλά παντρεμένη Μιλανέζα. Η σχέση του με τη σοπράνο Μαρία Μαλιμπράν έμοιαζε να είναι πιο ήρεμη και πιο φυσιολογική, ενώ ο πραγματικός μεγάλος έρωτας της ζωής του ήταν η Μανταλένα Φουμαλόρι, που πέθανε από καρδιακό επεισόδιο.

Ο καθηγητής Νταλμάς έγραφε στη νεκροψία: «Το συκώτι ήταν πιο μεγάλο από μια γροθιά, μια γροθιά γεμάτη κίτρινο πύον».

Θα κάνουμε λίγη υπομονή ακόμη, διακόσια χρόνια περιμέναμε άλλωστε, για να διαλευκανθεί το μυστήριο που καλύπτει το θάνατό του. Εάν, όμως, αποδειχτεί ότι όντως ο ευγενής Σικελός συνθέτης δολοφονήθηκε, τότε ο ένοχος είναι διπλά ένοχος διότι δηλητηρίασε και δολοφόνησε την ιστορία της μουσικής. Εάν ο Μπελίνι είχε ζήσει άλλα 34 χρόνια, ποιος ξέρει πόσα αριστουργήματα θα είχε γράψει και τι θα είχε προσφέρει στο λυρικό τραγούδι. Η μεγάλη τιμωρία του ατιμώρητου δολοφόνου θα είναι η ανωνυμία. Και ότι θα παραμείνει ασήμαντος και μετά την αποκάλυψή του - αν φυσικά τελικά αποκαλυφθεί η ταυτότητά του. Ασήμαντος, ανώνυμος, περιθωριακός, μηδαμινός. Το πολύ πολύ να λέμε γι' αυτόν: «Αυτός... ο πώς τον λέγανε,... ήταν ο δολοφόνος του μεγάλου Βιντσέντσο Μπελίνι». Και άλλοι σύγχρονοι, κατά καιρούς, «φαρμακώνουν» τον Μπελίνι με διάφορους τρόπους, εδώ και στο εξωτερικό, ακόμα, με τις ανούσιες και δήθεν πρωτότυπες παραστάσεις που ανεβάζουν. Εκείνη που έδωσε το «φιλί της ζωής» στο, σχεδόν ξεχασμένο, έργο του συνθέτη ήταν φυσικά η μοναδική Μαρία Κάλλας, η οποία υπήρξε η καλύτερη Νόρμα και η γλυκύτερη Αμίνα στην ιστορία του λυρικού τραγουδιού.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ