Χαν Γιουνίς, Ράφα, Νταΐρ αλ Μπαλάχ, Τζαμπαλίγια, Μπέιμ Χανούμ, Μπέιμ Λαχίγια.

Αυτά θα 'πρεπε να 'ναι τα ονόματα σήμερα. Αυτά ήταν χτες. Αυτά και αύριο.

Εγινε κάτι για να αλλάξει η ατζέντα; Κάποιοι φαίνεται να επιχειρούν να την αλλάξουν.

Εχει απλώσει πολύ ο τραχανάς. Λάθος να βλέπεις την καθεμιά κίνηση σε άμεση σχέση με κάθε άλλη. Λάθος και να τις βλέπεις ξεκομμένες. Κράτα σημειώσεις. Ειδικά ποιος μιλά και τι οργανώνει μ' αυτά που λέει και ειδικά μ' αυτά που γράφει.

Οταν, για παράδειγμα, γράφουν συγκεκριμένοι τύποι στην «Ελευθεροτυπία», δεν κάνουν δημοσιογραφία. Οργανώνουν. Ηδη, το μαγαζί τους, στη συνείδηση του επαναστατικού λαϊκού κινήματος, έχει κατοχυρωθεί ακριβώς σαν το κέντρο που οργανώνει - θέλει να οργανώσει - ένα ή πολλά - αδιάφορο - «νέο επαναστατικό υποκείμενο» ακριβώς για να μην υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο. Με τι περιεχόμενο; Τη μορφή την ξέρουμε. Με τι περιεχόμενο, όμως; Κατά πρώτο, να 'ναι αντικομμουνιστικό. Αυτό είναι προϋπόθεση για το «νέο επαναστατικό υποκείμενο». Πρέπει να 'ναι αντικομμουνιστικό. Οχι σαν του παλιού καιρού, κραγμένο. Να 'ναι σύγχρονο, δηλαδή να μπορεί να αποδείξει ότι η εργατική τάξη δεν έχει το Κόμμα της, δε χρειάζεται να έχει το Κόμμα της, αλλά πολύ περισσότερο, η εργατική τάξη πρέπει να εκπαιδευτεί ότι το Κόμμα της, με όλη του την Ιστορία, πρέπει να αντικατασταθεί από το «νέο κίνημα». Δεν είναι ένας ψηφοθηρικός στόχος αυτός. Δε μαζεύει απλά ψήφους για κάποιον ΣΥΝ. Χτυπάει βαθιά αυτός ο στόχος. Και οργανώνεται έτσι αυτό το «νέο κίνημα», που στη λαϊκή συνείδηση να διαμορφώνει εικόνα - ταύτιση που να «ταιριάζει» σε κάτι «παναστατικό» αλλά ακριβώς γι' αυτό, όχι μόνο να μην οδηγεί σε επαναστατική κατάσταση, αλλά και να την προλαβαίνει.

Η αστική κρατική καταστολή είναι από καιρό απο-νομιμοποιημένη στις λαϊκές συνειδήσεις. Για να επανακτήσει το κύρος της, να γίνει ξανά «αναγκαία» στη λαϊκή συνείδηση, πρέπει να στρωθεί το κλίμα. Αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό. Η στοχοπροσήλωση ορισμένων σ' αυτήν την επιδίωξη είναι αξιοπρόσεκτη. Ειδικά, όταν, με νύχια και με δόντια, θέλουν να σε πείσουν να κοιτάς τον μπάτσο μόνο του κι όχι μαζί και το κράτος τους.

Πάμε ξανά απ' την αρχή, λοιπόν. Θέλεις να ασχοληθείς με τη σφαγή; Την πραγματική σφαγή στην Παλαιστίνη; Γελάστηκες. Και δε δικαιούσαι να δηλώνεις απορημένος. Εδώ και καιρό φτιάχνουν κλίμα. Ηδη έπρεπε κάτι να ψυλλιαστείς, όταν, μετά τους πρώτους πυροβολισμούς, γέμισαν οι δρόμοι με διάφορα ΟΠΚΕ* (ό,τι κι αν σημαίνουν τέτοιου τύπου αρχικά, εσύ να διαβάζεις, ένταση, αύξηση ποιοτική της κρατικής καταστολής ενάντια στο λαϊκό κίνημα).

Τώρα, κάτσε - αντί να γράφεις, αντί να αναλύεις - και χάψε όλους αυτούς που αναπαράγουν - αν δεν παράγουν- ό,τι μεταδίδουν οι «ασύρματοι»: «Αστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας», λένε και δεν αφήνουν περιθώρια για εξηγήσεις. Ζητάνε πρώτα να πυροβολούν και μετά να ρωτούν. Ηδη πραγματικότητα... αλλού, εκεί που κατασκευάζεται το αύριο της κρατικής καταστολής.

Οταν διαβάζεις «οι πολίτες», «ο τόπος», να σκέφτεσαι το αστικό κράτος, για να εξηγείς και την επιδίωξη και τον τρόπο που αυτή επιχειρείται να περάσει στις συνειδήσεις.

Να μην ξεχνάς, δηλαδή, ότι αυτό που ονομάζουν «αρρώστια» πάει μαζί με το νοιάξιμο για την ΕΕ. Οτι πάνε πάντα μαζί και ο αστυφύλαξ και ο χωροφύλαξ. Ετσι, που στο τέλος να παραμένει άγνωστος ο ιμπεριαλισμός, χαμένος πίσω από προσδιορισμένες μόνο ως αμερικανο - ισραηλινές ευθύνες.

Σκέψου: Τι διαφορετικό είχε η προχτεσινή πορεία; Οτι τα συνθήματα δεν ήταν γλυκερά. Οτι τα συνθήματα έδειχναν και τον ένοχο και την αιτία και τη διέξοδο. Ξένισε αυτό κάποιους. Γιατί το γλυκερό και το ξέσπασμα πάνε μαζί, είναι τα εύκολα. Πιο δύσκολη η οργάνωση για συγκεκριμένο στόχο. Από καιρό όμως το ΚΚΕ έχει κάνει καθαρό ότι δεν οργανώνει ξέσπασμα, αλλά συνειδητή πράξη της εργατικής τάξης ενάντια στον ταξικό της αντίπαλο. Ξένισε, λοιπόν, κάποιους.

Ε, λοιπόν, μην ψαρώνεις! Ε, λοιπόν, συνέχισε τώρα με μεγαλύτερη επιμονή τη δουλειά που ξέρεις. Στο φως της μέρας, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στον πάγκο του εμπορικού, στη γειτονιά, στο σχολείο, να αναλύεις, να οργανώνεις το επαναστατικό υποκείμενο που ανταποκρίνεται στην ανάγκη ανατροπής του μονοπωλιακού καπιταλισμού που σαπίζει, αλλά δεν γκρεμίζεται, αν εσύ δεν γκρεμίσεις την εξουσία του. Στο φως της μέρας! Επιμένουμε σ' αυτό. Με καθαρό πρόσωπο. Και σ' αυτό επιμένουμε.

Να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους: Το χτεσινό χτύπημα είναι νέτα σκέτα ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ!

Τρακόσιες ανακοινώσεις να βγάλουν τα δίκτυα των «υπηρεσιών», για να αναλύσουν το «επαναστατικό» του χτυπήματος, εσύ να λες τα πράγματα με τ' όνομά τους: Είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ!

Εσένα, που πρέπει να καταργήσεις την αστική εξουσία έχουν στο στόχαστρο. Εχουμε δουλειά, λοιπόν. Ηδη αύριο, στην απεργία, στις στάσεις εργασίας, στη συναυλία - διαδήλωση, σε κάθε αναγκαία συνέχεια.

* Ομάδες Πρόληψης Καταστολής Εγκλήματος