*

Μάχη με όλες μας τις δυνάμεις για ισχυρό ΚΚΕ, ισχυρή ΚΝΕ σε όλους τους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές με καθαρό τον ταξικό προσανατολισμό!

Σήμερα, λοιπόν, που η κρίση υπερπαραγωγής του καπιταλισμού ήδη χτυπάει τις ΗΠΑ και μια σειρά ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, κρίση η οποία βρίσκεται έξω από την πόρτα και της Ελλάδας, δύο δρόμοι ανοίγονται για το λαϊκό κίνημα, κομμάτι του οποίου αποτελεί και το νεολαιίστικο. Είτε ο δρόμος της οργανωμένης, μαζικής ταξικής σύγκρουσης με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, είτε η αναδίπλωση, η λογική του «τώρα τα κεφάλια μέσα, να ξορκίσουμε όλοι μαζί, αφεντικά κι εργάτες το κακό». Κι όταν το κακό περάσει, όλα να είναι ίδια για τους καπιταλιστές και τα κέρδη τους, αλλά πολύ χειρότερα για την εργατική τάξη που η ίδια θα αχρηστέψει τα όπλα της, θα σκύψει το κεφάλι μπροστά στους εκμεταλλευτές της. Είναι φανερό ότι εμείς επιλέγουμε και δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις στο πρώτο, η αστική τάξη βάζει λυτούς και δεμένους για να οδηγηθούμε στο δεύτερο.

*

Ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει τη νίκη είναι η οργανωμένη, μαζική ταξική πάλη, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού

Βασικός τους στόχος είναι η προσέλκυση της νεολαίας σε αυτό το «παιχνίδι», ειδικά των μαθητών, πατώντας πάνω στη δικαιολογημένη οργή όχι μόνο, και ίσως όχι κυρίως, για τη δολοφονία, αλλά για όλη τη ζωή που ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις του έχουν δημιουργήσει για τη νεολαία που ανήκει στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Να τραβηχτεί σε αυτό το ανώδυνο για το σύστημα «παιχνίδι», να μην προσεγγίσει ή και να αποκτήσει εχθρική στάση προς το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, το μόνο που μπορεί να οδηγήσει νικηφόρα στη σύγκρουση και την ανατροπή του καπιταλισμού.

Εδώ οι οπορτουνιστές όλων των χρωμάτων και των ποικιλιών προσφέρουν τις καλύτερες υπηρεσίες στα αφεντικά τους. Δίνουν πολιτική κάλυψη στον προβοκατόρικο μηχανισμό, βαφτίζοντάς τους «κίνημα» και μάλιστα ταυτίζοντας αυτό το συρφετό με το λαϊκό κίνημα. Με περισπούδαστες αναλύσεις, ανακαλύπτουν σε αυτούς το «νέο», «ιδιότυπο» κίνημα που θα δώσει διεξόδους στη νεολαία, θα ξεπεράσει τα «χρεοκοπημένα μοντέλα» του παρελθόντος. Προφανώς, με αυτούς τους όρους εννοούν την οργάνωση και την πάλη σε ταξική γραμμή, τη μάχη ενάντια στις πολιτικές της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές.

Οταν, όμως, οι οπορτουνιστές μιλούν για τη νεολαία, αναφέρονται μόνο σε ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της. Αυτό που σπουδάζει, αποκτά μεταπτυχιακά και διδακτορικά και βγαίνει στην παραγωγή πολύ αργά με μισθούς πείνας. Πρόκειται για το γνωστό ιδεολόγημα της γενιάς των 700 ευρώ, μιας δήθεν ενιαίας γενιάς νέων που ορίζεται από την ηλικία και το ύψος των αποδοχών που λαμβάνει. Μάταια, βέβαια, θα ψάξει κάποιος για ταξική ανάλυση σε αυτό το ιδεολόγημα. Υπεύθυνη για τους φορείς του είναι μόνο η «νεοφιλελεύθερη» διαχείριση του καπιταλισμού. Μένει έτσι στο απυρόβλητο το εκμεταλλευτικό σύστημα, το οποίο και ευθύνεται για την κατάσταση που βιώνει αυτό το κομμάτι της νεολαίας. Ακόμα και τους μαθητές υπό αυτό το πρίσμα τους εξετάζουν και τους εντάσσουν στο «νέο» κίνημα, ως μελλοντικό μέρος αυτής της περιβόητης «γενιάς».

Δυστυχώς για τους οπορτουνιστές, και ευτυχώς για το επαναστατικό κίνημα, η πραγματικότητα για άλλη μια φορά είναι διαφορετική. Πρώτον, η κατάσταση που βιώνει το παραπάνω κομμάτι της νεολαίας συνδέεται με τη φάση που διέρχεται ο καπιταλισμός. Κάποιες στιγμές, χρειάζεται γρήγορα και μαζικά φτηνό εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο και δημιουργεί μέσω σχετικά πιο ανοιχτών προγραμμάτων ανώτατης εκπαίδευσης. Σε φάση κρίσης, όμως, όπως σήμερα, αυτό το ανθρώπινο δυναμικό είναι άχρηστο για τον καπιταλισμό, πρέπει να φύγει από τη μέση. Χωρίς υπερβολή, μπορούμε να μιλήσουμε για πραγματική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αν υπολογίσουμε τον υψηλό βαθμό επιστημονικής ειδίκευσης που πραγματικά πετιέται στα σκουπίδια. Να σημειώσουμε μόνο ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των νέων ανήκει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην εργατική τάξη, κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτούν οι οπορτουνιστές.

Από την άλλη, και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο, δε χαρακτηρίζεται όλη η νεολαία από αυτή την κατάσταση. Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι της νεολαίας εντάσσεται πολύ γρήγορα στην παραγωγική διαδικασία, ανήκοντας στην εργατική τάξη. Είναι οι μαθητές των ΕΠΑΣ και των Νυχτερινών, οι σπουδαστές των ΙΕΚ. Προφανώς αυτή η νεολαία δεν έχει σχέση με μεταπτυχιακά και διδακτορικά... Χαρακτηριστικά, υπάρχουν ολόκληρες περιοχές της Αθήνας (π.χ. στο 3ο και 4ο Διαμέρισμα της Αθήνας) που οι μαθητές από πολύ νωρίς βγαίνουν στο μεροκάματο, και όχι για το χαρτζιλίκι τους. Σε αυτές τις περιοχές μάλιστα πολύ μικρό είναι το ποσοστό επιτυχίας σε ΑΕΙ. Προφανώς και δε χωράνε αυτοί οι μαθητές στα σχήματα των οπορτουνιστών...

Η Οχτωβριανή Επανάσταση και η πραγματικότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ έβαλαν στην άκρη για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτές τις απόψεις. Επανεμφανίζονται όμως αυτές τη δεκαετία του '60 μέσα στο τότε κίνημα της νεολαίας, ιδίως των φοιτητών, γνωρίζοντας μεγάλη στήριξη από την αστική τάξη. Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά τη διάρκεια της χούντας, ενώ το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ βρισκόταν υπό σκληρό διωγμό, νόμιμες ήταν μια σειρά αναρχικές και τροτσκιστικές εκδόσεις.

Εκείνη την εποχή, λοιπόν, διάφοροι διανοούμενοι της «νέας αριστεράς» (Μαρκούζε, Γκορζ κ.ά.) και του «ευρωκομμουνισμού» (Αλτουσέρ), πολιτικοί πρόγονοι του ΣΥΡΙΖΑ, μιλούσαν για «αστικοποίηση» της εργατικής τάξης, ακόμα και για εξαφάνισή της ταυτιζόμενοι με αστούς οικονομολόγους (Γκαλμπρέιθ). Στη θέση της εργατικής τάξης, που σύμφωνα με αυτούς δεν μπορούσε πλέον να παίξει τον επαναστατικό της ρόλο, ανακάλυπταν το «νέο» επαναστατικό υποκείμενο στους φοιτητές, στα λούμπεν στοιχεία και άλλα στρώματα στο περιθώριο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Αυτές οι αντιλήψεις, λοιπόν, είναι τόσο «νέες» που κοντεύουν να σαπίσουν. Στην πραγματικότητα έχουν ήδη σαπίσει, όπως έχει σαπίσει και το σύστημα που τις έχει δημιουργήσει. Οπως έχουν σαπίσει και οι πολιτικοί φορείς τους. Παρ' όλα τα μεγάλα λόγια των δυνάμεων που τις εκφράζουν ποτέ δεν έχουν οδηγήσει το κίνημα σε νίκη, δεν έχουν προσφέρει τίποτα το θετικό στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Ισα - ίσα τη στέλνουν κατευθείαν στην αγκαλιά της αστικής τάξης. Αυτό πολύ πρόσφατα αποδείχτηκε στη Γαλλία με τη σαρωτική νίκη του Σαρκοζί στις προεδρικές εκλογές. Η Γαλλία την περίοδο πριν τις εκλογές συνταράχτηκε από τις λαϊκές κινητοποιήσεις, από το ΟΧΙ στην Ευρωσυνθήκη. Η κυριαρχία όμως αυτών ακριβώς των θέσεων στο κίνημα, η μετατροπή του ΚΚ εδώ και καιρό σε θλιβερή ουρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν μπορούσε να οδηγήσει τη λαϊκή οργή πουθενά.

Γι' αυτό το λόγο, αυτές οι αντιλήψεις ανασύρονται από τα συρτάρια της αστικής τάξης κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη, που εξυπηρετούν το συνολικό σχεδιασμό της. Το 1968 με τις μεγάλες εργατικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία και αλλού, το 1979 στην Ελλάδα με τη μάχη ενάντια στο Ν. 815, το '90 - '91με το μαθητικό κίνημα ενάντια στα μέτρα της ΝΔ, μέχρι και πρόσφατα την περίοδο 2001 - 03 με το «νέο» (για άλλη μια φορά...) κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης με τα ποικιλώνυμα φόρουμ. Ακόμα και τη λαϊκή αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου το '73 σε αυτά τα μέτρα προσπαθούν να την κόψουν.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι δεν πρόκειται για «νέες» πολιτικές αντιλήψεις, αλλά για ζόμπι, που νεκρανασταίνονται κάθε φορά που τις έχουν ανάγκη οι καπιταλιστές. Ενα τελευταίο παράδειγμα, για να δούμε ποιοι ωφελούνται από αυτές. Το 1980, παραμονή φοιτητικών εκλογών, ο γνωστός Ανδρέας Ανδριανόπουλος (βουλευτής τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ) δήλωνε ότι οι αναρχοαυτόνομοι είναι μια μεγάλη ελπίδα για την επανανακάλυψη των αξιών της ελευθερίας από την ελληνική νεολαία και τον απεγκλωβισμό της από τα μαρξιστικά δεσμά. Τα σχόλια περιττεύουν!

Αυτήν την ταξική διαχωριστική γραμμή πρέπει να την κρατήσουμε καθαρή σε όλες τις μάχες που δίνουμε. Αν θέλουν κάποιοι να μιλήσουν για σύγκρουση, ας βρεθούν έστω και μισή φορά στις πύλες των εργοστασίων, στις μεγάλες επιχειρήσεις. Εκεί όπου εργάτες κάθε ηλικίας συσπειρωμένοι στο ΠΑΜΕ, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, δίνουν τη μάχη με ψηλά το κεφάλι και φανερό, ξεσκέπαστο το πρόσωπο απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις απολύσεις. Εκεί που ο σπόρος του ταξικού κινήματος πιάνει γερά και σίγουρα, ανοίγει το δρόμο για τις αυριανές μάχες και νίκες.

Ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει τη νίκη είναι η οργανωμένη, μαζική, ταξική πάλη με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού! Αυτός είναι ο δρόμος της Οχτωβριανής Επανάστασης, ο δρόμος που έφερε την εργατική τάξη στην εξουσία στην ΕΣΣΔ για πάνω από 70 χρόνια και έδειξε ότι ο Σοσιαλισμός είναι η μόνη απάντηση στις ανάγκες της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Ο δρόμος που χαράσσει σήμερα το ΚΚΕ με τις αποφάσεις του και την καθημερινή δράση των κομμουνιστών και των Κνιτών.

Δε χωράει καμία υποχώρηση, ιδεολογική και πολιτική απέναντι στο ιδεολογικό δηλητήριο που ο αντίπαλος σπέρνει στο κίνημα, με στόχο το Κόμμα μας. Καμία επανάπαυση δε χωράει, γιατί δε θα ξεμπερδέψουμε ποτέ από τον οπορτουνισμό, ακόμα και μετά τη νίκη της επανάστασης. Αυτό είναι και ένα βασικό συμπέρασμα από τις Θέσεις της ΚΕ για το Σοσιαλισμό.

Να δώσουμε, λοιπόν, τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις για ισχυρό ΚΚΕ, ισχυρή ΚΝΕ σε όλους τους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στις σχολές με καθαρό τον ταξικό προσανατολισμό! Οπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι Θέσεις του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, του κινήματος της νεολαίας ως κομμάτι αυτού. Για ένα επαναστατικό κίνημα νικηφόρο στις επερχόμενες μάχες, για να γίνει ο 21ος αιώνας, ο αιώνας της πραγματικά νέας νικηφόρας σοσιαλιστικής επανάστασης!