Σύντροφοι,

Το 18ο Συνέδριο του Κόμματος συνέρχεται σε μια περίοδο όπου έχει ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας αρχίζουν και γίνονται ορατά και στην Ελλάδα. Οι Θέσεις της ΚΕ κάνουν σωστή ανάλυση των τρεχουσών εξελίξεων και απαντούν στα σημερινά προβλήματα και παράλληλα θέτουν πολλά ζητήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν. Το κύριο ζήτημα που θέτουν οι Θέσεις είναι πως ενώ το Κόμμα βρίσκεται σε ανοδική τροχιά, η κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη δεν προχωρά με τον απαιτούμενο ρυθμό, και σε αυτό το θέμα θα ήθελα να αναφερθώ.

Είναι γεγονός πως το Κόμμα μετά τη διάσπαση έχασε πολλά στελέχη στην εργατική τάξη και πως το εργατικό κίνημα μετά το 1991 έπεσε σε λήθαργο μέσα στη μέγκενη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εγιναν σοβαρές προσπάθειες στην προηγούμενη περίοδο για να αποσπαστούν δυνάμεις και να μπουν σε τροχιά ρήξης και ως ένα βαθμό είχε επιτυχία με τη δημιουργία ταξικών συνδικάτων σε νέους κλάδους της οικονομίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες και η πληροφορική, αλλά δεν έγινε δυνατή η απόσπαση από την κυρίαρχη πολιτική σοβαρού δυναμικού το οποίο να ενισχύσει τις κομματικές γραμμές, κυρίως γιατί δεν έγινε υπόθεση όλων των μελών η προσπάθεια αυτή και απλώς στελέχη επιφορτίστηκαν με τη δουλειά αυτή και δεν έγινε σταθερός σχεδιασμός και ολοκληρωμένη παρέμβαση σε μαζικούς χώρους, αλλά η δράση μας είχε καμπανιακό χαρακτήρα και δεν έγινε υπόθεση όλης της Οργάνωσης.

Οι Οργανώσεις του Κόμματος αλλά και της ΚΝΕ οφείλουν το επόμενο διάστημα να προσπαθήσουν να δώσουν μεγαλύτερο βάρος στην προσπάθεια να βγούμε μπροστά σε μαζικούς χώρους όπου δουλεύουν κυρίως νέοι εργαζόμενοι και γυναίκες κάτω από τις ιδιόμορφες συνθήκες εργασίας, με κομματικό υλικό και όχι μόνο με συνδικαλιστικό και εξειδικεύσουμε και να εκλαϊκεύσουμε την πολιτική του Κόμματος σε κάθε χώρο, κατά κλάδο, και να μην περιμένουμε να κάνουμε δουλειά μόνο όταν έρχονται αρχαιρεσίες συνδικάτων ή απεργίες, να αναδείξουμε τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών μέσα στους χώρους δουλειάς, να συζητήσουμε με τους εργαζόμενους και να βγάλουμε συμπεράσματα, να απευθυνθούμε στους εργαζόμενους με θάρρος και αποφασιστικότητα, να αναδείξουμε τον ρόλο του κυβερνητικού και οπορτουνιστικού συνδικαλισμού που αγνοεί τους νέους κλάδους της οικονομίας και τους θυμάται μόνο όταν είναι να τους πάρει την ψήφο και για να βάλει πλάτη στα αντεργατικά νομοσχέδια, στις ελαστικές μορφές εργασίας. Πρέπει να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα που έχουμε, κάθε μέλος που εργάζεται σε μια εταιρεία να αναλαμβάνει συγκεκριμένο ρόλο, να οργανώνονται συσκέψεις και περιοδείες σε χώρους όπου υπάρχει δυναμικό και έχουμε ανοίξει ζητήματα. Να αναδεικνύουμε το ζήτημα της ανάγκης εγγραφής των εργαζομένων στα συνδικάτα αλλά και τη γενικότερη πολιτική κατάσταση. Γενικά υπάρχει η τάση να θεωρείται πως στους χώρους αυτούς δεν υπάρχει εργατική τάξη, γιατί δεν επιτελείται χειρωνακτική εργασία, όπως στους οικοδόμους, αλλά πρέπει να πούμε στους εργαζόμενους πως αποτελούν τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης και πως είναι οι πρώτοι που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική γιατί εκεί είναι που εφαρμόζονται οι πιο αντιδραστικές μορφές απασχόλησης. Οι εργαζόμενοι πέραν από το στελεχικό και διευθυντικό προσωπικό ανήκουν στην ίδια τάξη, και πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια να το καταλάβουν και να καταλάβουν επίσης την αξία της οργανωμένης πάλης μέσα από συνδικάτο στην αρχή και μέσα από το πρωτοπόρο κόμμα της εργατικής τάξης και να μην πέφτουν στα χέρια του οπορτουνισμού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Η κομματική οικοδόμηση είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα το οποίο πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά τα καθοδηγητικά όργανα γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε να ανανεωθούν οι κομματικές γραμμές μόνο από συνδέσεις. Μέσα από συγκεκριμένα μέτρα η καθοδήγηση θα πρέπει να αναπροσαρμόσει τους στόχους, να μπουν συγκεκριμένα πλάνα στρατολογίας, να χρησιμοποιηθούν οι χαρτογραφήσεις και οι επιρροές που έχουμε σε κάθε χώρο όπου ανοίγουμε μέτωπα, να μην πηγαίνει δηλαδή χαμένη η δουλειά που γίνεται στο συνδικαλιστικό κομμάτι αλλά συνδέεται με το κομματικό και να αναδεικνύουμε τη βαθιά αλληλεξάρτηση που υπάρχει ανάμεσα σε όλους τους τομείς της δραστηριότητάς μας.

Πρέπει, σύντροφοι, να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες που χαρακτήριζαν τη δουλειά μας το προηγούμενο διάστημα. Είμαστε το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης και πρέπει να το αποδεικνύουμε καθημερινά όχι μόνο στις εκλογές και στις κρίσιμες στιγμές του αγώνα. Δεν υπάρχει καιρός για εφησυχασμό, αλλά πρέπει να οργανώσουμε την αντεπίθεση για τα δικαιώματά μας, την ενίσχυση του Κόμματος και του Μετώπου για το Σοσιαλισμό.

Ζήτω το 18 Συνέδριο του ΚΚΕ.