Η εικαστικός καλλιτέχνης Μαίρη Χατζηνικολή γράφει για τον Ν. Ευγενίδη:

«Δεν ανήκα πάντα στο στενό κύκλο του Νίκου. Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση όμως, βρεθήκαμε να αγωνιζόμαστε σε καθημερινή βάση για την αναμόρφωση του συλλογικού φορέα των καλλιτεχνών, το ΕΕΤΕ. Με επιτροπές αγώνα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, διαδηλώσεις, πορείες και συνέδρια. Τέλος στο ΔΣ του ΕΕΤΕ (γενικός γραμματέας εκείνος) όταν μετά από επίμονο πεισματικό αγώνα ο νόμος άλλαξε και ο φορέας μας άνοιξε τις πύλες του για να υποδεχτεί δημοκρατικά όλους τους καλλιτέχνες. Εργαστήκαμε πολλά χρόνια για ατέλειωτες ώρες. Αλλά κάθε συλλογικός φορέας χρειάζεται νέο αίμα που θα τον αναζωογονήσει. Γι' αυτό άλλωστε είχαμε αγωνιστεί. Αποχωρήσαμε, λοιπόν, ο καθένας για τα προσωπικά του μετερίζια.

Η παρουσία του επισκιάστηκε μέσα μου από καταιγισμό γεγονότων και χρόνων που συσσωρεύτηκαν. Σιγά - σιγά τον ξέχναγα. Πριν λίγες μέρες έμαθα ότι έφυγε από τη ζωή. Αυτόματα όλο το τείχος της λήθης και του χρόνου κατέρρευσε. Η χαριτωμένη φιγούρα, η χαρισματική προσωπικότητά του αναδύθηκαν και κατέλαβαν μέσα μου το κενό που τους ανήκε.

Πέρα από τη λύπη για το θάνατο, από τη συμμετοχή στην πικρία για τις κακουχίες και τις αδικίες που του είχε επιφυλάξει η ζωή και οι μηχανισμοί της εξουσίας, ο Νίκος ήταν ένας προικισμένος άνθρωπος, που η πορεία του πάντα θα εμπνέει εκτίμηση και σεβασμό.

Φιλοσοφημένος, φωτισμένος, ευγενικός. Ευγενίδης όνομα και πράγμα. Πέρα από την ακούραστη δραστηριότητα, την αυταπάρνησή του, ο Νίκος, σαν αγωνιστής, μας γοήτευε και με την ιδιαιτερότητα, με τις διαδρομές της σκέψης του, με τη χάρη που πρόβαλε την άποψή του.

Ο Νίκος, απ' όσο γνωρίζω, το ίδιο έκανε και στα ψηφιδωτά του. Σαν καλλιτέχνης δε δημιουργούσε μόνο την εικόνα, αλλά και την πρώτη ύλη, τις ψηφίδες του. Ούτε εκεί αφηνόταν στην ουδέτερη γυαλιστερή πρόχειρη εμπορική επιφάνεια. Οι δικές του ψηφίδες, πρωτότυπες, αντανακλούσαν το βάθος, την ποιότητα, την εσωτερική πολύτιμη ουσία του.

Ο Νίκος δεν αγωνίστηκε ποτέ ούτε για να επιβληθεί, ούτε για να κερδίσει προσωπικά οφέλη. Δεν αγωνίστηκε σαν αρχηγός. Ποτέ δεν το επιδίωξε. Ομως σε όλες τις επιλογές, σε όλες τις ψηφοφορίες του χώρου των καλλιτεχνών, υπήρξε πάντα ο πιο τιμημένος, ο πιο ψηφισμένος υποψήφιος απ' όλους μας. Και αυτή η αποδοχή του κόσμου, πέρα από την αγάπη μας, πρέπει να κατατεθεί στη μνήμη του».