Με νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία εργάτες, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Αχτίδας Κατασκευών της ΚΟΑ του ΚΚΕ στην εκδήλωση για την παρουσίαση των Θέσεων της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο του Κόμματος, συνομίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, την περασμένη Πέμπτη. Η εισήγηση της Αλ. Παπαρήγα πυροδότησε μια πλούσια συζήτηση με τους εργάτες για τη Σοβιετική Ενωση, για το σοσιαλισμό, για την επικαιρότητα και τις εξελίξεις, καθώς και για τα καθήκοντα του Κόμματος. Παρακάτω, παραθέτουμε αποσπάσματα από τη συζήτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τους εργάτες, όπως αναπτύχθηκε μέσα από τις ερωτήσεις και απαντήσεις:

-- Είπατε ότι από το 1985 ξεκίνησαν τα προβλήματα. Μήπως ήταν νωρίτερα, από το θάνατο του Στάλιν, με το Χρουστσόφ, με την «ειρηνική συνύπαρξη»;

-- Είπα και πριν. Το '85 και το '86 έχουμε πια νίκη των δυνάμεων της αντεπανάστασης μέσα στο ίδιο το κόμμα. Και αρχίζει η διαδικασία της παλινόρθωσης. Μέχρι τότε δεν είχαμε αντεπαναστάτες. Στο 20ό Συνέδριο κυριάρχησαν οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Υπήρχε διαπάλη πριν το 20ό Συνέδριο, αλλά τελείωσε αυτή η διαπάλη με νίκη των οπορτουνιστικών αντιλήψεων στο κόμμα και στην εξουσία. Προσέξτε όμως. Δε σημαίνει ότι έγινε η αντεπανάσταση τότε, δε λέμε εμείς τέτοιο πράγμα, αυτά τα λένε οι αντίπαλοι. Διότι ο οπορτουνισμός μετατράπηκε σε αντεπανάσταση στην πορεία. Βεβαίως, δεν ξέρουμε, γιατί δεν μπορούσε να διορθωθεί η γραμμή και πιο πριν. Ενδεχομένως, αν υπήρχε μια πιο έντονη διαπάλη και αν και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ήταν σε καλύτερη κατάσταση, θα μπορούσε να διορθωθεί. Γιατί, ενώ το 20ό Συνέδριο μιλάει για το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό και μάλιστα κοινοβουλευτικά, κι ενώ μιλάει για την ειρηνική συνύπαρξη, όχι με την έννοια οι γειτονικές χώρες να μην έρθουν σε εμπόλεμη κατάσταση, να παλέψουν υπέρ της ειρήνης, αυτό είναι σωστό, αλλά ενώ στην ουσία είχες την εντύπωση ότι μπορεί ο ιμπεριαλισμός να δεχτεί το σοσιαλισμό, την ίδια ώρα, στέλνουν όπλα στο Βιετνάμ, στέλνουν οπλισμό στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα στηρίζουν και επί Χρουστσόφ ακόμα. Με αυτή την έννοια δεν μπορεί να τα ισοπεδώνουμε και να πούμε μέχρι το 20ό Συνέδριο υπήρχε σοσιαλισμός κι απ' το 20ό όχι. Εγινε γλίστρημα και πρέπει όλοι να επαγρυπνούμε, γιατί μπορεί καμιά φορά την ώρα που γλιστράς, να σωθείς και να μη φτάσεις να σπάσεις το πόδι σου στο τέλος. Και κάτι ακόμη. Μετά το 20ό Συνέδριο, σιγά - σιγά σταματάει κι όλη η επίθεση στον Στάλιν.

Κυριάρχησε, λοιπόν, ο οπορτουνισμός και μετά άρχισαν όλες αυτές οι αντιφάσεις. Δεν μπορείς να πεις όμως ότι από το 20ό Συνέδριο και μετά έχουμε μια προδοτική σοβιετική ηγεσία. Με προβλήματα βέβαια η γραμμή, αλλά δίνουν μάχη. Η αντεπανάσταση αρχίζει, η διαδικασία, η ωρίμανση, αρχίζει επί Γκορμπατσόφ. Δεν είναι ένα πρόσωπο που τo 'κανε. Εκεί πια αρχίζει η ανεπίστρεπτη πορεία.

-- Το Κόμμα μας είχε τη δυνατότητα να δει κάποια πράγματα;

-- Και σήμερα παραμένουμε υποστηρικτές της συγκεκριμένης σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της αναντικατάστατης προσφοράς του σοσιαλιστικού συστήματος και στους λαούς και διεθνώς. Δεν αλλάζουμε παρά την κριτική που κάνουμε. Αυτό να το ξεκαθαρίσουμε. Αν θέλεις, εντάξει. Ηταν μια πρώτη οικοδόμηση, σκόνταψε, αλλά πρόσφερε. Εμείς δίνουμε παστρική απάντηση. Δεν τα βλέπαμε, γιατί ήμασταν κι εμείς μέρος του προβλήματος. Δεν είχαμε τα κότσια να τα δούμε. Κι όχι τα κρύβαμε, σύντροφοι. Γιατί να τα κρύψουμε; Μα δεν τα βλέπανε οι ίδιοι. Βλέπαμε προβλήματα, αλλά μας λέγανε είναι προβλήματα οικοδόμησης. Εχουμε αιμορραγία με τον εξοπλισμό, βοηθάμε τα κινήματα, έχουμε τον ιμπεριαλισμό, τα εξηγούσαμε σαν προβλήματα σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Και αν δε ζήσεις κιόλας να ανακατευτείς και να ξέρεις... όχι. Ημασταν κι εμείς μέρος του προβλήματος. Και βάζουμε και μια δεύτερη πλευρά. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε σοβαρά προβλήματα, κατάντησαν τυπικές οι σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, μαζευόμασταν, έλεγε ο καθένας το δικό του, την άποψή του και φεύγανε. Δεν υπήρχαν ουσιαστικές σχέσεις έτσι που να γίνει μια βαθύτερη μελέτη.

Κι αν θέλετε έτσι, είμαστε πιο αυστηροί με τον εαυτό μας. Δεν είχαμε το μπόι να τα δούμε. Οχι ότι κρύβαμε. Να δούμε όμως και ορισμένες πλευρές που εκτιμούν οι Θέσεις και για το Κόμμα. Οχι ως άλλοθι. 27 χρόνια παρανομία. Ενα κόμμα διωκόμενο, φυλακές και εξορίες. Εχουμε κι εμείς χάσει ανθό του Κόμματος παλιότερα. Δεν το φέρνουμε για δικαιολογία, αλλά μην έχουμε απαίτηση να μην τα βλέπει το ΚΚΣΕ και να τα βλέπουμε εμείς. Δεχόμασταν τις εξηγήσεις ή τα εξηγούσαμε κι εμείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Οταν το 1958 διαλύσαμε τις ΚΟ στην Ελλάδα, που δε συνέβη σε κανένα κόμμα στην Ευρώπη - κανένα κόμμα - και αυτά που ήταν στην παρανομία, και το ισπανικό, και το πορτογαλικό, δε διέλυσαν τις Οργανώσεις τους, κάναμε ένα θεμελιακό λάθος.

-- Σε σχέση με τα γεγονότα που είδαμε αυτές τις μέρες. Οι συμπλοκές φάνηκαν σαν έκρηξη οργής και αγανάκτησης συσσωρευμένη στους κόλπους της νεολαίας και των εργαζομένων, που ξέσπασαν με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή. Υπήρχε και κόσμος που έλεγε στους «κουκουλοφόρους» βαράτε...

-- Δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί που ήταν με τους κουκουλοφόρους είναι χαφιέδες. Δεν μπορεί να είναι όλοι χαφιέδες. Υπάρχουν οι αναρχικοί, και υπάρχουν και χαφιέδες μέσα σε αυτούς, γιατί αυτές οι ομάδες από τον τρόπο οργάνωσης είναι πιο ευάλωτες. Δεν είπε κανείς ότι είναι χαφιέδες γενικά οι αναρχικοί. Συμφωνώ απόλυτα ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και μπορεί να το κάνει αυτό το κράτος. Γι' αυτό εμείς λέμε να είμαστε καλά οργανωμένοι, περιφρούρηση κτλ., ακριβώς για να μην είσαι ευάλωτος.

Το σίγουρο είναι ότι η νεολαία και τα πιο μικρά παιδιά, οι μαθητές, δεν είναι αυτό που πάνε να πλασάρουν. Μπορεί να το βλέπεις λίγο αδιάφορο, στην πραγματικότητα όμως, κι αυτό πάντα το είχε ο νέος, είναι και μες στη φύση του νέου, το ξέσπασμα. Ακόμα περισσότερο, όλη μέρα είναι σχολείο - φροντιστήριο, του 'χει βγει η ψυχή. Δεν παίζουν τα παιδιά, είναι φοβερό. Να πηγαίνουν και γαλλικά και αγγλικά μερικοί. Ασε οι γονείς σ' αυτό το θέμα, να δώσω περισσότερα στο παιδί μου... μα αφού τα παιδιά δε ζουν, δεν ξεσπάνε, έχουν γίνει μηχανάκια με την αβεβαιότητα.

Βεβαίως, είναι πιο πολιτικοποιημένα, ακόμα και όταν κάθονται ώρες στο ίντερνετ μαθαίνουν νέες πληροφορίες. Ασχολούνται με περισσότερα πράγματα. Και από αυτήν την άποψη βεβαίως υπάρχει το εκρηκτικό και το θετικό στοιχείο στη νεολαία. Και οπωσδήποτε πολλές φορές όχι μόνο στους νέους και στους μεγάλους, αρκεί ένα γεγονός και σωστά δημιουργήθηκε αυτή η έκρηξη για τον 15χρονο.

Στη δεκαετία του 1990 υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη εξέγερση μαθητική. Πολύ εύκολα μια ομάδα δέκα ατόμων μπορεί να καλέσει 10.000 σε δράση. Αλλά αντικειμενικά και σε αυτά τα παιδιά πρέπει να πεις πώς είναι ο οργανωμένος ο αγώνας. Και πρέπει να το πεις, ακόμα και η καλύτερη προαίρεση να υπάρχει, όταν ο αγώνας αυτός οδηγεί στην πορεία σε προβλήματα, πρέπει να τους το πεις. Ενα παράδειγμα τώρα από τα πανεπιστήμια και τις καταλήψεις. Εξι μήνες καταλήψεις και μετά τρέχουν έξι μήνες να δώσουν εξετάσεις για να μη χάσουν τη χρονιά. Μπορεί να χρειαστεί όχι μόνο τη χρονιά να χάσεις, μπορεί και τη ζωή σου, στο κίνημα, έτσι είναι. Αλλά αυτό το πράγμα, έξι μήνες καταλήψεις και μετά κλείνομαι, τρέχω να μη χάσω το μάθημα... Αποφάσισε να χάσεις και τη χρονιά, αν χρειαστεί. Αλλά όλη η νεολαία σκέφτεται έτσι; Λέμε π.χ. για τους φοιτητές. Ενα μέρος των φοιτητών σκέφτεται έτσι. Τι όμως μας απασχολεί; Οι 50.000 φοιτητές που δεν πάνε στις κινητοποιήσεις. Και που πάνε στα σπίτια τους. Πώς εξηγείται να ψηφίζουν 100.000 φοιτητές να βγάζουν πρώτη τη ΔΑΠ και στα ΤΕΙ της Αθήνας να έχει 40% και μετά να γίνονται έτσι οι καταλήψεις από κάτω; Δεν είναι αντιφατικά αυτά τα φαινόμενα; Αρα, λοιπόν, πρέπει να δω την έκρηξη, δεν πρέπει να την καναλιζάρω, αυτά που λέει ο ΣΥΝ πως ό,τι δεν ελέγχουμε το πολεμάμε, λένε ψέματα, αλλά, δεν πρέπει να δω και λίγο βαθύτερα;

Εμείς τι λέμε στα σχολεία. Συνέλευση τάξης, επιτροπή αγώνα, αποφασίζουν απεργία; Απεργία να γίνει. Εμείς καλέσαμε από το πρώτο βράδυ, προτείναμε να κλείσουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ηταν η πρόταση του Κόμματος και της ΚΝΕ. Δική μας κατεύθυνση ήταν αυτή, δεν ήταν τίποτα άλλο.

Οι παλιότεροι μπορούν να πουν για τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία. Υπήρχε ένα μαζικό κίνημα αναρχικών, μαζικό, δεν ήταν πράκτορες οι άνθρωποι, το οποίο έκανε μεγάλη ζημιά στον αγώνα, στον εμφύλιο της Ισπανίας. Στη Λατινική Αμερική έχουμε τέτοιους. Αρα αφήνουμε το πρακτοριλίκι, πρακτορεία υπάρχουν στον πυρήνα. Αλλά θέλει προσοχή, γιατί έχουμε και αύριο αγώνες.

Εμείς, ίσα-ίσα όταν θέλουμε να μπουν μάζες, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι ο συνειδητός αγώνας ξεκινά ως αυθόρμητος. Αλλο πράγμα πρωτοπορία και άλλο πράγμα τα ελέγχω όλα. Εχουμε εμπειρία. Και τέλος, δε μας ενδιαφέρει η ψηφοθηρία. Διότι εδώ παίζουν πάνω στις πλάτες των παιδιών. Εχουμε ευθύνη.

-- Οι εργαζόμενοι, και ειδικά οι αλλοδαποί, αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Οταν τους λέμε να παλέψουν, μας λένε και να κατακτήσουμε κάτι θα μας το πάρουν πίσω, όταν τους λέμε να έρθουν μαζί μας για το σοσιαλισμό, έρχεται το ερώτημα από τους εργαζόμενους, θα μπορέσουμε εμείς να τα βάλουμε με έναν ολόκληρο ιμπεριαλισμό; Θα μπορέσουμε εμείς οικονομικά και στρατιωτικά να σταθούμε σαν μία ανεξάρτητη χώρα, εμείς από μόνοι μας;

-- Στις αρχές του 19ου αιώνα τα πάντα φαίνονταν απραγματοποίητα. Μην ξεχνάτε τη μεγάλη ήττα που δέχτηκε η επανάσταση του 1905. Αυτοί οι ίδιοι που φοβούνται σήμερα, αυτούς τους ίδιους μπορεί να τους δεις αύριο και να είναι στην πρώτη γραμμή της μεγάλης ανατροπής και έτσι είναι. Ποιο είναι το καινούριο που έχουμε σήμερα; Είναι η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Πραγματικά, σύντροφοι, δουλεύουμε σε πρωτόγνωρες συνθήκες με την έννοια την εξής: Και παλιότερα, και στην Ελλάδα είχε ήττα το κίνημα το 1949 ας πούμε, το 1944 είχαμε ό,τι είχαμε. Ομως, παγκόσμια ανέβαινε το κίνημα. Η μία μετά την άλλη χώρες γίνονταν σοσιαλιστικές, διαμορφώθηκε το σοσιαλιστικό σύστημα, για πρώτη φορά δουλεύουμε σε συνθήκες παγκόσμιας, προσωρινής όμως, ήττας και υποχώρησης του κινήματος. Και αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα, που λένε άλλοι γιατί το ΚΚΕ δε μεγαλώνει.

Ενώ από την άλλη μεριά, έχει έρθει ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη του σοσιαλισμού, έχεις όμως αυτό το μεγάλο βαρίδι που οπωσδήποτε έχει σπείρει απογοήτευση και γι' αυτό, αν θέλετε, προσπαθούμε να απαντήσουμε τι έγινε στο σοσιαλισμό. Ακριβώς, κοιτάμε να δώσουμε απαντήσεις για να αναζωογονήσουμε αυτήν την ελπίδα. Αυτό είναι ένα πρόβλημα και θα το έχουμε ακόμα μπροστά μας. Τις συνέπειες της ήττας θα τις έχουμε μπροστά μας και, από μια άποψη, η αντεπανάσταση πιθανόν να μην έχει ολοκληρωθεί και να έχεις κι άλλες δυσκολίες στην πορεία. Αρα, λοιπόν, εμείς οι κομμουνιστές, η πρωτοπορία, πρέπει ακριβώς με επιμονή και υπομονή να κάνουμε, ας πούμε, και τη δουλειά της καλλιέργειας του χωραφιού. Είμαστε σε μια φάση που σπέρνουμε. Λέμε σε ένα σημείο στις Θέσεις, και εδώ πρέπει να τη δώσουμε όλοι μαζί την απάντηση, το Κόμμα πρέπει να είναι παντός καιρού, δεν το λέμε ακριβώς έτσι. Δηλαδή, σε περίπτωση που το κίνημα είναι αργόσυρτο, πρέπει να έχουμε την υπομονή σε αργόσυρτο κίνημα που δεν έχει άμεσα αποτελέσματα. Και καμιά φορά, τα λάθη τα κάνεις στο ίσιωμα. Στο αργό κίνημα στο χωρίς αποτελέσματα.

Δεν μπορεί να το αποκλείσουμε, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας απότομης ανάπτυξης του κινήματος και όξυνσης της ταξικής πάλης και το ερώτημα μπαίνει. Θα είμαστε ικανοί ως Κόμμα; Δηλαδή, να είμαστε ικανοί και στο μπρος, και στη στασιμότητα, και στο πίσω, όλα είναι πιθανά μπροστά μας. Επομένως, εδώ θέλει αυτό που λέμε, να διευρύνεται ο ριζοσπαστισμός και μια πρωτοπορία κομμουνιστική, αλλά να συμμετέχουν και άνθρωποι που μπορεί να διαφωνούν σε ορισμένα πράγματα μαζί μας και γι' αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το κίνημα. Αν τα σωματεία είναι καχεκτικά, αν είμαστε μισοκακόμοιροι, αν κάνουμε μισοκακόμοιρα τη δουλειά μας, μισοκακόμοιρος θα είναι και ο κόσμος. Το θέμα είναι να γίνουμε καλύτεροι εμείς. Οσο μπορούμε, όχι ιδανικοί, δεν μπορούμε να αποσπαστούμε από τις δυσκολίες. Και έχουμε αρκετά περιθώρια να γίνουμε καλύτεροι. Να είμαστε έτοιμοι και αυτή πραγματικά πρέπει να είναι η αγωνία μας, να μη σταθούμε πίσω από τις εξελίξεις και μας ξεπεράσουν οι εξελίξεις.

Και με αυτή την έννοια, παίζουν ρόλο αδυναμίες σοβαρές που έχουμε, που εξηγούνται, αλλά ας αφήσουμε τις εξηγήσεις, πρέπει να επιταχύνουμε στην αντιμετώπισή τους, στη βελτίωσή μας. Και να πούμε ότι το 1991 δώσαμε μια μάχη και δεν είναι μόνο η μάχη του 1991, όλα αυτά τα χρόνια το Κόμμα ιδεολογικά, πολιτικά ανασυγκροτήθηκε, κουβαλώντας και τα βαρίδια του μαζί, δε λέω, και εν πάση περιπτώσει αντέξαμε, κρατήσαμε όταν άλλα κόμματα διαλύθηκαν, όταν άλλα κόμματα πολύ πιο δυνατά από μας πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τώρα, να φυλάξουμε αυτό που έχουμε και να δυναμώσουμε, ποιοτικά, ποσοτικά. Κι ας μη χάνουμε την εμπιστοσύνη μας, υπάρχουν περιθώρια, ακόμα ο κόσμος δεν έχει δει σε βάθος την κατάσταση, να τον βοηθήσουμε να τη δει πιο γρήγορα.

-- Τις τελευταίες μέρες έχει ξεσηκωθεί μεγάλος κουρνιαχτός γύρω από το ζήτημα της νεολαίας. Το Κόμμα μας μετά τη διάσπαση την τελευταία βγήκε πολύ αποδυναμωμένο στο ζήτημα αυτό της νεολαίας. Με αργά και σταθερά βήματα κατάφερε να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο. Μήπως, τελικά, είναι πολύ βαθύτερα τα αίτια της επίθεσης αυτής στο Κόμμα που τοποθετεί σωστά τα ζητήματα της νεολαίας;

-- Υπάρχει νεολαία. Αλλά αν το δούμε έτσι, νεολαία, με συγχωρείτε, είναι λίγο απόλυτο. Το πρώτο πράγμα και το κρίσιμο είναι ότι, όσο το εργατικό κίνημα δε δυναμώνει, δεν έχει ελπίδες και το νεολαιίστικο. Αυτά ότι το νεολαιίστικο κίνημα είναι το παν - το φοιτητικό - το φοιτητικό κίνημα έχει τις δυνατότητες, και εξηγείται αυτό, να ξεσπάει, να βγαίνει στους δρόμους, να συγκρούεται κτλ. είναι ένα κομμάτι της νεολαίας. Η νεολαία είναι πολύ ευρύτερη από τους μαθητές και τους φοιτητές, αν πάρουμε μέχρι τα 30 χρόνια σήμερα. Και ποτέ το νεολαιίστικο κίνημα, θα σας το πω καθαρά, δεν ήταν αυτοτελώς σταθερά προοδευτικό, δίχως ανεβασμένο εργατικό κίνημα. Πάρτε τις συνθήκες της αντεπανάστασης. Τι ρόλο έπαιξε η νεολαία εκεί; Δεν είναι πάντα το νεολαιίστικο κίνημα προοδευτικό, έχουμε και αντίθετα. Δε μου λέτε κάτι, στη Βενεζουέλα ποιοι κάνουν διαδηλώσεις εναντίον του Τσάβες; Οι φοιτητές. Και θα σας πω και μια σειρά άλλες χώρες. Γιατί είναι φυσικό, θα το δεις κοινωνικά. Ποια παιδιά είναι στα πανεπιστήμια; Τα παιδιά των μεσαίων στρωμάτων και ψηλά. Δεν είναι ούτε αυτών που ζουν στις φαβέλες ούτε της αγροτιάς. Δε φταίνε επειδή είναι νέοι. Εμείς, σύντροφοι, τι πρέπει να δούμε: τη νεολαία ως νεολαία αλλά και την κοινωνική διαστρωμάτωση στη νεολαία. Και πρέπει τα σφυριά μας να χτυπάνε στη νεολαία την εργατική και την άνεργη, στα παιδιά που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα. Προσέξτε, όχι πηγαίνοντας σε ένα σχολείο και χωρίζοντας τα παιδιά σε μικροαστούς κτλ. γιατί σε ένα σχολείο πάνε όλα. Αλλά ακριβώς πρέπει να δουλέψεις στη νεολαία και να τους πεις και για τον πατέρα, και για τη μάνα, και για τον πατέρα άνεργο, και σε ποια περιοχή ζει, χωρίς να σημαίνει ότι κάνουμε μια ταξική διαφοροποίηση μέσα στα σχολειά. Δεν μπορεί να μιλάμε γενικά και αφηρημένα για τη νεολαία. Δεύτερον: Δε σπάζει όλη η νεολαία. Ας μαζέψουμε στοιχεία. Για πάρτε στους εργαζόμενους, όλη η νεολαία τα σπάει; Μπορεί και να σπάσει, και δε λέω εγώ ότι είναι φοβερό να σπάσει μια φορά, αλλά δεν ξέρω τώρα αυτόν τον προβληματισμό. Είχαμε κάνει μια φορά μια Πανελλαδική Σύσκεψη για τη νεολαία. Είμαστε στην κατεύθυνση να προσανατολιστούμε ακόμα καλύτερα στα προβλήματα της νέας γενιάς. Εγώ λέω οι οικοδόμοι π.χ. πρέπει να ανοίξουν δουλειά στους νέους οικοδόμους, στη νεολαία κτλ. Ο κάθε χώρος. Ακόμα υστερούμε.

Για πείτε μου, γιατί στα ΤΕΙ το 40% είναι ΝΔ, δεν πρέπει να απαντηθεί αυτό το θέμα; Στα ΤΕΙ όπου είναι τα πιο λαϊκά παιδιά. Η ΝΔ τους έδινε διέξοδο. Πόσο πήρε ο ΣΥΝ στις εκλογές με τη «γενιά του άρθρου 16»; Με συνεργασία με άλλες δυνάμεις 6% έφτασε. Κι εμείς πήραμε 15% - 16%. Είναι λοιπόν πιο σύνθετα τα ζητήματα.

Δεν ξεσπάει μόνο η νεολαία, συμβιβάζεται κιόλας. Για να δείτε, όταν ο Γ. Παπανδρέου έβγαλε τις κάλπες και ψήφισαν λέει 1 εκατομμύριο, ξέρετε πόσοι ήταν οι νέοι που τους έπαιρναν οι γονείς τους να τον ψηφίσουν για να είναι γραμμένοι στο ΠΑΣΟΚ;

Ο φοιτητής, ο σπουδαστής είναι πιο ελαστικός. Η αγωνιστικότητα φαίνεται στον τόπο δουλειάς βασικά. Ο φοιτητής τι θα χάσει, άντε να χάσει το πολύ - πολύ ένα εξάμηνο. Δεν το λέω υποτιμητικά. Αλλά αυτός που φοβάται να απολυθεί έχει μεγαλύτερη δυσκολία να συμμετέχει στην πάλη.

Μη μιλήσουμε, λοιπόν, γενικώς για τον επαναστατισμό της νεολαίας, αυτές τις κολακείες, τα επιφανειακά που λέει ο Τσίπρας. Γι' αυτό τους κοπανάμε, γιατί χαϊδεύουν τη νεολαία. Εμείς θέλουμε να απεργήσει ο νέος του σούπερ - μάρκετ, αυτός που δουλεύει στο ΛΙΝΤΛ, αυτός που κάνει τη συσκευασία, αυτός που δουλεύει 4ωρίτης, στα STAGE κτλ.

Αλλά θα έλεγα, να, οι οικοδόμοι εδώ. Οι μηχανικοί ή οι άλλοι οι σχετικοί με το χώρο. Υστερούμε, σύντροφοι. Και σε ποιότητα δουλειάς, και σε μορφές επικοινωνίας με τον κόσμο, και σε τρόπους συσπείρωσης και πιο αποφασιστικά χρειάζεται να δουλέψουμε στους νέους ανθρώπους. Ενας που είναι 70 χρόνων και δεν έχει μπει ποτέ στη δράση, δε θα μπει τώρα. Και πρέπει να προσανατολίσουμε και να προσαρμόσουμε τη δουλειά και τη γλώσσα μας, ανάλογα. Δε λέω, τώρα, όπως μιλάει ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας. Εννοώ ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, κλπ. Κι ακόμα έχουμε κενά. Εδώ να γίνουμε αυστηροί με τον εαυτό μας. Αλλά μην παρασυρθούμε, σύντροφοι, από φούσκες που σκάνε πολύ γρήγορα.