Ενα «κόμμα - χοάνη», όπου τα μέλη του θα «είμαστε σοσιαλιστές, κομμουνιστές, οικολόγοι, δημοκράτες και γενικώς και ειδικώς αριστεροί». Με αυτό το ...«ευέλικτο» και ασαφές περίγραμμα (αντίστοιχα σχήματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες, και στην Ελλάδα), περιέγραψε το κόμμα που δημιούργησε ο πρώην γερουσιαστής του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ζαν Λικ Μελενσόν, κατά την ιδρυτική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 29 Νοέμβρη στο προάστιο του Seine Saint Denis του Παρισιού, σε μια καθαρά συμβολική επιλογή, προκειμένου να αποδειχτεί και ο «λαϊκός» χαρακτήρας του νεοϊδρυθέντος γαλλικού «κόμματος της Αριστεράς».

Δύο βδομάδες νωρίτερα, ο Μελενσόν, μαζί με τον βουλευτή Μαρκ Ντολέζ, αποχώρησαν, ενόψει συνεδρίου, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το κόμμα που στέγασε τις φιλοδοξίες τους επί πολλά χρόνια, υποστηρίζοντας ότι «το έκαναν για να μείνουν σοσιαλιστές!» Σε αυτό το χρονικό διάστημα, μέσα από ηλεκτρονικές σελίδες και μικρές εκδηλώσεις σε επαρχίες και γειτονιές, που προφανώς είχαν δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα, συγκεντρώθηκαν περίπου 3.000 υπογραφές υποστήριξης. Αλλοι τόσοι άνθρωποι παρευρέθηκαν στο στάδιο του Seine Saint Denis, όπου επίσης βρέθηκε και ο Οσκαρ Λαφοντέν, συμπρόεδρος του γερμανικού κόμματος «Die Linke» (Αριστερά), το οποίο, όπως δήλωνε ο Μελενσόν, αποτελεί το «πρότυπο προς μίμηση».

Εκτός από τον Λαφοντέν, στην ιδρυτική εκδήλωση, παρευρέθηκαν αντιπροσωπείες του Γαλλικού ΚΚ, της τροτσκιστικής Κομμουνιστικής Επαναστατικής Λίγκας (LCR) του Ολιβιέ Μπεζανσενό, διαφόρων άλλων κινημάτων, όπως το «Δημοκρατικό Κίνημα Πολιτών» του πρώην υπουργού Ζαν Πιερ Σεβενεμάν και άλλοι.

Οι Μελενσόν και Ντολέζ, που στη σύντομη αυτόνομη πορεία τους, ήδη, εξασφάλισαν την υποστήριξη άλλων δύο στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του βουλευτή Ζακ Ντεζαλάνγκρ και του γερουσιαστή Φρανσουά Οτέν, έδωσαν, στις ομιλίες τους της 29ης Νοέμβρη, το «στίγμα» του νέου «κόμματος της Αριστεράς». Μίλησαν για μια «καινούρια δύναμη που θα τοποθετείται ξεκάθαρα στ' αριστερά», που θα έρθει «αντιμέτωπη με τον καπιταλισμό» καταγγέλλοντας την «αδυναμία του κοινωνικού φιλελευθερισμού». Μία δύναμη, που «θα βάλει σε καραντίνα τη σοσιαλδημοκρατία», που «θα ανακαλύψει ξανά την αριστερά μέσα στην κρίση του καπιταλισμού», που δεσμεύεται ότι «θα αναδιανείμει τον κοινωνικό πλούτο ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία», θα «θέσει τα θεμέλια ενός οικολογικού σχεδιασμού» και μιας «6ης Γαλλικής Δημοκρατίας».

Τα δύο πρώην σημαίνοντα στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος μίλησαν για ένα κόμμα που «θα αλλάξει σελίδα στο διεφθαρμένο μοντέλο της φιλελεύθερης κατασκευής της Ευρώπης που κατευθύνεται από τους άθλιους κανόνες που θέτει η Συνθήκη της Λισαβόνας», της οποίας ζήτησαν την κατάργηση για να υπάρξει «μια άλλη Ευρώπη». Μίλησαν για «καθαρές θέσεις», παραθέτοντας και μια σειρά μέτρων προς άμεση υιοθέτηση για την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης, τασσόμενοι ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Και ως παράδειγμα προς αποφυγή αναφέρθηκαν, όπως και ο «μέντοράς» τους Οσκαρ Λαφοντέν, στις επιλογές της «Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία», της «Ενωμένης Αριστεράς» στην Ισπανία, αλλά και του Γαλλικού ΚΚ, να συνεργαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο με «τα Σοσιαλιστικά Κόμματα, των οποίων ολόκληρη η ιστορία χαρακτηρίζεται από διαφθορά και συμβιβασμό».

Πριν καν πραγματοποιηθεί η ιδρυτική εκδήλωση της 29ης Νοέμβρη, το «κόμμα της Αριστεράς» είχε έρθει σε επαφή με το Γαλλικό ΚΚ και την «Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα». Μετά από συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΚΚ, αποφασίστηκε (χωρίς να έχει προηγηθεί συζήτηση στα όργανα του ΚΚ) η δημιουργία από κοινού ενός «μετώπου για μια δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη» ενάντια στην υιοθέτηση της Συνθήκης της Λισαβόνας και των συναφών «ευρωπαϊκών συνθηκών» ενόψει των ευρωεκλογών. Πρόκειται, όπως υποστηρίζεται σε ανακοίνωση που εκδόθηκε αμέσως μετά τη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στις 18 Νοέμβρη, για μια συνεργασία «στο πλαίσιο της οποίας τα κόμματα διατηρούν την αυτοτέλειά τους».

Η συνάντηση με την «Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα» δεν αποδείχτηκε εξίσου «αποτελεσματική». Ο επικεφαλής της, Ολιβιέ Μπεζανσενό, εκτίμησε ότι «το νέο κόμμα μοιάζει να βαίνει σε σωστή κατεύθυνση» και μπορεί να υπάρξει συνεργασία «σε συγκεκριμένα ζητήματα», αλλά προς το παρόν, τουλάχιστον, δεν τίθεται θέμα «συμμετοχής σ' ένα μέτωπο» γιατί, όπως είπε, «στόχος είναι μια άλλη αριστερά και όχι μια ανακάλυψη εκ νέου της αριστεράς». Πιθανώς, η «επιφυλακτική» απάντηση Μπεζανσενό σχετίζεται και με τη διακηρυγμένη απόφασή του να προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος, του «Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος», του οποίου το ιδρυτικό συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Φλεβάρη, λίγες μέρες πριν την ανάλογη προγραμματισμένη διαδικασία από το «Κόμμα της Αριστεράς».

Οπως και να έχει, οι ιδρυτές του «κόμματος της Αριστεράς» εμφανίζονται αποφασισμένοι να συνεχίσουν «να τείνουν χείρα συνεργασίας», προς όλους όσοι, όπως υποστηρίζουν, συμμετείχαν στην εκστρατεία για το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα του 2005 για το «ευρωσύνταγμα». Εκτιμούν ότι οι δυνάμεις αυτές μπορούν να εκφράσουν, σε πολιτικό επίπεδο, μια «εναλλακτική λύση» στον καπιταλισμό, χωρίς φυσικά να υπεισέρχονται συνειδητά σε κάποια σοβαρή ανάλυση για το από ποια αφετηρία και με ποια κατεύθυνση οι δυνάμεις αυτές συντάχθηκαν με το «ΟΧΙ».

Το «Κόμμα της Αριστεράς» έρχεται «να καλύψει, όπως λένε οι εμπνευστές και ιδρυτές του, το κενό που υπάρχει στην αριστερή πτέρυγα του πολιτικού φάσματος». Κενό, που, κατά την εκτίμησή τους, οφείλεται στη «συμβιβασμένη, κεντροαριστερή, θολή πορεία» του Σοσιαλιστικού Κόμματος τα τελευταία χρόνια, το οποίο σε πολλές επιλογές του συμπορεύτηκε με τη «δεξιά». Τώρα πλέον, διακήρυττε ο Μελενσόν στο Seine Saint Denis, «η αριστερά έχει ένα κόμμα να αγωνιστεί και να σηκώσει τις σημαίες της, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων των κλιμακούμενων κοινωνικών αγώνων των τελευταίων χρόνων».

Ως προς το κενό είναι ξεκάθαρο ότι η εκτίμηση των αποχωρησάντων από το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι σωστή. Οντως, το ερώτημα που πολλάκις τίθεται, τον τελευταίο καιρό, με αφορμή τις εξελίξεις στη Γαλλία, είναι πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα που γνώρισε, την τελευταία πενταετία, μερικές από τις μαζικότερες και δυναμικότερες εργατικές απεργίες και φοιτητικές κινητοποιήσεις, που κατάφεραν αρκετές φορές να σταματήσουν τα αντιδραστικά και αντιλαϊκά σχέδια των κυβερνήσεων Σιράκ, να εκλέγεται στην προεδρία και στην κυβέρνηση μία από τις συντηρητικότερες και αντιδραστικότερες εκδοχές στην ιστορία της γαλλικής δεξιάς: ο Νικολά Σαρκοζί.

Η προφανής απάντηση είναι ότι οι εντυπωσιακοί, κατά τα άλλα αυτοί αγώνες, ακόμη και στην κλιμάκωσή τους, δεν κατάφερναν να λάβουν τα πολιτικά εκείνα χαρακτηριστικά της ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, ενός γνήσια αντικαπιταλιστικού αγώνα που ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις. Οι κινητοποιήσεις είθισται να «ξεφουσκώνουν» τη στιγμή που, έστω και ως ελιγμό, η κυβέρνηση υπαναχωρούσε από το εκάστοτε συγκεκριμένο σχέδιό της, και επέλεγε τον πλέον χρονοβόρο, πλην τελικά αποτελεσματικότερο, «κοινωνικό διάλογο» με τα συνδικάτα. Γιατί; Γιατί δεν υπήρχε η πολιτική εκείνη δύναμη, ένας πραγματικά ριζοσπαστικός πολιτικός φορέας που θα έδινε προοπτική αληθινής διεξόδου σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου για την ανατροπή του καπιταλισμού..

Και το «κόμμα της Αριστεράς» ήρθε να καλύψει το κενό όχι με ουσία, αλλά με γνωστές χιλιοειπωμένες αυταπάτες, που, όμως, για να είναι πιο «αξιόπιστες» παίρνουν απόσταση από τα «χρησιμοποιημένα» και απαξιωμένα στα μάτια του κόσμου ήδη υπάρχοντα σοσιαλδημοκρατικά μοντέλα. Το «κόμμα της Αριστεράς», όπως έγραφε ενθουσιωδώς ο οικονομολόγος Κριστόφ Ραμό, είναι ο δρόμος «για να εξέλθει η κοινωνία οριστικά από τον φιλελεύθερο καπιταλισμό», όχι με στόχο ένα άλλο σύστημα, αλλά για μια κοινωνία όπου θα «υπάρχει η αγορά, αλλά θα κυριαρχεί η δημοκρατία». Ο στρατηγικός του στόχος, όπως υπογράμμισε ο Μελενσόν, είναι η κατάκτηση της εξουσίας, με σκοπό, όπως ξεκαθάρισε και ο «μέντορας» Λαφοντέν, «τον εκπολιτισμό του καπιταλισμού», σαν να είναι εφικτό ν' αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο» το σύστημα εκείνο που θεμελιώνεται στην εκμετάλλευση και στην εξασφάλιση κέρδους υπέρ του κεφαλαίου από την εργασία της εργατικής τάξης.

Το γαλλικό «κόμμα της Αριστεράς» είναι ξεκάθαρο, από τις ίδιες τις διακηρύξεις του, ότι δεν προβάλλει παρά μια βελτιωμένη εκδοχή διαχείρισης του συστήματος. Και το βέβαιο είναι ότι, όντως, πρόκειται για ένα κόμμα - «χοάνη»: Μια χοάνη που στοχεύει να «καταπιεί» με τον πλέον ανώδυνο τρόπο για το καπιταλιστικό σύστημα τη λαϊκή δυσαρέσκεια χαλιναγωγώντας τη με αυταπάτες.