Προσπαθούν κάποιοι, κάνοντας λόγο για «ιδιότυπο κίνημα», να φέρουν στα μέτρα τους τη λαϊκή οργή που τις τελευταίες μέρες εκφράζεται ποικιλότροπα με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή από αστυνομικό όργανο. Σε αυτή τους την προσπάθεια δε διστάζουν να χαϊδέψουν αυτιά και ν' αγκαλιάσουν κάθε πράξη που περιβάλλεται τον «αντιεξουσιαστικό» μανδύα. Η στόχευσή τους είναι πολλαπλή, αφ' ενός να αποκομίσουν πρόσκαιρα οφέλη ιδιοποιούμενοι τη λαϊκή αγανάκτηση και αφ' ετέρου να προωθήσουν την πάγια στρατηγική τους σε σχέση με το λαϊκό κίνημα και τις αρχές συγκρότησης και δράσης του.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτή την προσπάθεια παίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σ' εφαρμογή την οπορτουνιστική γραμμή που σε μόνιμη βάση υπηρετεί, ενώ στο πνεύμα αυτό κινείται και μερίδα των Μέσων ενημέρωσης που αυτοαποκαλούνται «ανεξάρτητα» και «αντιπολιτευτικά». Το ζητούμενο γι' αυτούς δεν είναι η πολιτικοποίηση της λαϊκής οργής, ούτε η ανασυγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος και η συντεταγμένη δράση του ενάντια στην πολιτική που γεννάει κάθε είδους δολοφονίες, αλλά η χειραγώγησή της και η ρυμούλκησή της σε ελεγχόμενες περιοχέ, ανώδυνες για το σύστημα και ο πρόσκαιρος εντυπωσιασμός.

Το να αντιμετωπίζεται το κύμα της λαϊκής οργής σαν να είναι φυσικό φαινόμενο και κάτι εξ ουρανού, δεν είναι απλώς αφέλεια, αλλά είναι μια συνειδητή προσπάθεια πολιτικής της υποβάθμισης. Η λαϊκή οργή δεν προέρχεται από παρθενογένεση, ακόμα κι όταν εκδηλώνεται για ένα τέτοιο τραγικό γεγονός, όπως η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από κρατικά όργανα, ένα γεγονός που από μόνο του μπορεί να προκαλέσει την οργισμένη αντίδραση. Εχει όμως και βαθιές ρίζες σε αυτό που καθημερινά βιώνει ο λαός και η νεολαία. Η ίδια πολιτική, το ίδιο σύστημα που όπλισε το χέρι του ειδικού φρουρού για να κόψει το νήμα της ζωής του Αλέξανδρου, είναι που καθημερινά «πυροβολεί» τη ζωή της νεολαίας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τις λαϊκές ελευθερίες.

Ολοι αυτοί καμώνονται πως δεν τα ξέρουν και εμφανίζονται ξαφνιασμένοι σαν να ανακάλυψαν, για μια ακόμα φορά, την Αμερική. Κάποιοι δείχνουν να ξαφνιάζονται από τη λαϊκή οργή, ενώ κάποιοι άλλοι τη φοβούνται, ακριβώς γιατί είναι έξω από τη λογική τους. Γεγονός είναι πως η λαϊκή οργή αποτελεί μια πρώτη και υγιή αντίδραση. Μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Από 'κει και πέρα οι λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του αυτοεγκλωβισμού σε ψευτοδιλήμματα για τις μορφές πάλης.

Το κριτήριο είναι το κατά πόσο η κάθε μορφή πάλης υπηρετεί την ανάγκη της λαϊκής συσπείρωσης και της μαζικής δράσης των εργαζομένων με ταυτόχρονο πολιτικό βάθεμα των αιτημάτων. Οι μέρες αυτές με τις εξελίξεις που τις χαρακτηρίζουν μπορούν να δώσουν μια ευκαιρία για ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος μέσω της ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα. Για ένα κίνημα που θα έχει τη λαϊκή εμπιστοσύνη, χειραφετημένο από τα κέντρα της αστικής εξουσίας, ταξικό και κατά συνέπεια θωρακισμένο απέναντι στον εκφυλισμό, τη χειραγώγηση και την απογοήτευση.