Λίγους μόλις μήνες μετά την ψήφιση του τελευταίου αντιασφαλιστικού νόμου, επανέρχεται για ζύμωση και για τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος η «πρόταση» για νέα «ασφαλιστική μεταρρύθμιση». Αφορμή, η παρουσίαση του βιβλίου «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση με συναίνεση και διαφάνεια» του Μιλτιάδη Νεκτάριου, ανθρώπου που έχει θητεύσει στην ιδιωτική ασφάλιση, αλλά διετέλεσε και πρόεδρος του ΙΚΑ στην τελευταία πενταετία διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο πάνελ της συζήτησης που ακολούθησε βρίσκονταν οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΓΣΕΒΕΕ και οι δύο στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Η πρόταση για το νέο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, πρέπει να προωθηθεί άμεσα μέσα στην επόμενη τετραετία, γιατί αυτή η περίοδος είναι ίσως «η τελευταία ευκαιρία», βαθαίνει τα αντεργατικά χαρακτηριστικά της υπάρχουσας νομοθεσίας, θα ισχύσει για τους εργαζόμενους ασφαλισμένους μετά το 1993 και επί της ουσίας προωθεί το κεφαλαιοποιητικό σύστημα από το οποίο θα εξαρτάται το ύψος της σύνταξης, ενώ η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης θα πρέπει να μειωθεί κατά 50% σε σχέση με σήμερα.

Επιπλέον, το ποσοστό αναπλήρωσης των συντάξεων θα είναι αρκετά χαμηλότερο από σήμερα, αφού το σύνολο των συντάξεων, δηλαδή αθροιστικά η κύρια, η επικουρική, η επαγγελματική και η ιδιωτική ασφάλιση - όπως προβλέπει το μοντέλο - δεν μπορεί να ξεπερνά το 80% έως το 90% επί του συντάξιμου μισθού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ποσοστό αναπλήρωσης κύριας και επικουρικής σύνταξης δεν μπορεί να υπερβαίνει το 75% έως 80%, ενώ σήμερα κυμαίνεται κοντά και απάνω από το 100% επί του συντάξιμου μισθού. Το σύστημα θα έχει καθορισμένες εισφορές, αλλά όχι παροχές. Δηλαδή, ο εργαζόμενος ασφαλισμένος θα ξέρει μόνο τι πρέπει να πληρώσει. Δε θα ξέρει όμως τι σύνταξη θα παίρνει! Ακόμα χειρότερα, το ύψος της σύνταξης θα εξαρτάται εκτός από τις ατομικές εισφορές του κάθε εργαζόμενου και από το προσδόκιμο όριο ζωής της κάθε γενιάς! Ετσι, όσο μεγαλώνει το προσδόκιμο της ζωής τόσο θα μικραίνει η σύνταξη.

Η «αρχιτεκτονική» του συστήματος περιλαμβάνει τέσσερις πυλώνες. Ο πρώτος θα δίνει μια σύνταξη στα όρια του σημερινού ΕΚΑΣ, ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η κύρια σύνταξη, ο τρίτος οι επικουρικές που θα ενιαιοποιηθούν σε ένα επικουρικό ταμείο και ο τέταρτος πυλώνας θα είναι η επαγγελματική ασφάλιση. Η επικουρική σύνταξη όμως θα λειτουργεί με κεφαλαιοποιητικό σύστημα, πλήρως ανταποδοτικά. Για το τι θα γινόταν αν εφαρμοζόταν ένα τέτοιο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, σε συνθήκες κρίσης όπως σήμερα, ο συγγραφέας δεν έδωσε διευκρινίσεις. Ολα τα παραπάνω παρουσιάστηκαν διανθισμένα με τη γνωστή κινδυνολογία περί ελλειμμάτων και στηριγμένα στα δεδομένα της μελέτης του Βρετανικού Οργανισμού το 2001, η οποία είχε αποτελέσει και τη βάση του «Πακέτου Γιαννίτση».

Οπως ήταν αναμενόμενο, ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ Χ. Κυριαζής βρήκε την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ότι το «ασφαλιστικό είναι ανοιχτό» και πρότεινε στη ΓΣΕΕ, οι «κοινωνικοί εταίροι» να καθίσουν να συζητήσουν για ένα νέο κύκλο μέτρων που πρέπει να παρθούν.

Με αντικομμουνιστικές κορόνες εμφανίστηκε στο βήμα ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, ο οποίος, όπως είπε, «η ιστορική αριστερά» εναντιώθηκε στο νόμο Ρέππα και, σύμφωνα με την άποψή του, έτσι εμπόδισε το θεάρεστο έργο του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, με λογικές ακροβασίες προσπάθησε να πείσει ότι ο νόμος Ρέππα ήταν καλός για τους εργαζόμενους και τώρα με το νόμο της Πετραλιά επανερχόμαστε στους νόμους Σιούφα και Σουφλιά. Τα παραπάνω αποτελούν πρόκληση για τους ίδιους τους εργαζόμενους που ξέρουν καλά ότι οι νόμοι Σιούφα και Σουφλιά εφαρμόστηκαν απαρέγκλιτα από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1993. Οσο για τη ΝΔ, σεβάστηκε απόλυτα το νόμο Ρέππα και εκεί πάνω έχτισε και τους νέους αντιασφαλιστικούς της νόμους.

Ο πραγματικός όμως καημός του προέδρου της ΓΣΕΕ είναι άλλος. Είναι το γεγονός ότι «ενοχοποιείται» - όπως είπε - ο δημόσιος διάλογος και πως «οι δυνάμεις που προανέφερα δεν επιτρέπουν να γίνει νηφάλιος και σοβαρός διάλογος». Πράγματι, έχει δίκιο που διαμαρτύρεται ο Γ. Παναγόπουλος. Γιατί οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ δεν πρόκειται να τους επιτρέψουν με άλλον έναν «κοινωνικό διάλογο» να σμπαραλιάσουν ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση. Κι αυτό είναι που φοβάται περισσότερο η συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και τα συμφέροντα που αυτή υπηρετεί.