Διαβάζει τις «Θέσεις», εξήγησε ο ακριανός του τραπεζιού. Το είπε η γυναίκα του στη δική μου. Προχτές το βράδυ κάρφωσε, ξαφνικά, τα τσαχούρικα μάτια της πάνω μου και με ρώτησε: Τι είναι «Θέσεις»; Δεν κατάλαβα. Εσύ γιατί δε διαβάζεις «Θέσεις», να πεις τη γνώμη σου; Τα 'χασα, αφού συνέχισα να μην καταλαβαίνω. Μ' έστρωσε κάτω και άρχισε. Το Κόμμα τους θα κάνει συνέδριο. Τύπωσε «Θέσεις». Τις μοίρασε στα μέλη του, ζητώντας να στρωθούν στη μελέτη. Γιατί, λέει, θα κληθούν να συζητήσουν και να ψηφίσουν. Πρέπει να ξέρουν τι ψηφίζουν. Μου τα 'πε η γυναίκα του.

Πραγματικό φθινοπωρινό βράδυ είχαμε. Η ομίχλη πυκνή, ως κάτω στα πόδια μας. Περπατούσαμε και κανείς δε μας έβλεπε. Ούτε παράνομοι να ήμασταν. Τρεις νοματαίοι, τραβήξαμε για το σπίτι του. Μας άνοιξε η γυναίκα του. Είχε απλωμένα στο τραπέζι χαρτιά. Κρατούσε μολύβι και σημείωνε. Τον διακόψαμε. Μας κοίταξε. Χαμογέλασε και σηκώθηκε. Μας χαιρέτησε. Καθίστε. Κάτσαμε.

Μπα, δε βγάζεις τίποτε από την τηλεόραση. Σε βομβαρδίζουν και τα χάνεις. Λες, αυτός έχει δίκιο, μέχρι ν' ακούσεις τον άλλο. Ξαναλές, αυτός έχει δίκιο και στο τέλος δε σου μένει τίποτε, πέρα από τη σύγχυση. Λέγαμε αυτά και κουνούσε το κεφάλι. Αλήθεια, τι λέτε εσείς για την κρίση; ρώτησε ένας από εμάς. Ο,τι κιεσύ, απάντησε. Μα, εγώ δε λέω τίποτε, ψέλλισε. Δε λες, γιατί δε σε ρώτησαν. Πράγματι, τι λέτε εσείς για την κρίση; μας ρώτησε σοβαρά. Κοιταχτήκαμε.

Η ομίχλη είχε σηκωθεί. Ο αυγερινός δυο μπόγια πάνω από τον ορίζοντα της ανατολής. Μια νέα μέρα σε λίγο θ' αρχίσει. Πρέπει να τη ζήσουμε και μάλιστα ουσιαστικά. Μάθαμε τι είναι οι «Θέσεις».