Πέμπτη 13 Νοέμβρη 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 24
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ
Il Divo

Ο μέσος θεατής, ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με στιλιζαρισμένες εικόνες και με κινηματογραφικές... ειρωνείες, θα πρέπει να καταβάλει κάποια προσπάθεια για να αποδεχτεί την κινηματογραφική ματιά του 37χρονου Ναπολιτάνου σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο. Σίγουρα η επιλογή του να μη μιλήσει μια στρωτή γλώσσα, αλλά να καταφύγει στο στιλιζάρισμα και στην αφαίρεση, υποβλήθηκε από το θέμα του! Ο Τζούλιο Αντρεότι, ο κεντρικός ήρωας της ταινίας του, δεν είναι ένας απλός πολιτικός. Είναι μια πολύ σύνθετη πολιτική προσωπικότητα. Η οποία, και εγώ πιστεύω, δεν μπορεί να σκιαγραφηθεί σε βάθος με κλασικό ρεαλιστικό τρόπο!

Ο Πάολο Σορεντίνο προσπάθησε -και πέτυχε- να πάει την εικόνα του και την άποψή του για τον κεντρικό του ήρωα πέρα από τα γνωστά - 50 και περισσότερα χρόνια πολιτικής παρουσίας, επτά φορές πρωθυπουργός, οκτώ φορές υπουργός Αμυνας, πέντε φορές υπουργός Εξωτερικών, δύο φορές υπουργός Οικονομικών, υπουργός για τον Προϋπολογισμό και τον Οικονομικό Προγραμματισμό και υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου, μία φορά υπουργός Εσωτερικών και υπουργός Δημόσιας Διοίκησης και τέλος (1991) εφ' όρου ζωής γερουσιαστής. Και είναι, επίσης, και κυρίως, ο πιο πολυκατηγορήμενος και ο πιο πολυαθωωμένος Ιταλός πολιτικός στην ιστορία της γειτονικής χώρας. Με σαφείς και βάσιμες κατηγορίες για πολιτικές δολοφονίες, για διασυνδέσεις με τη Μαφία και τις μασονικές στοές. Με πρωτόδικες καταδίκες και με δευτεροβάθμιες αθωώσεις! Μια τρέλα, δηλαδή!

Αν κανείς προσθέσει στα παραπάνω και το εξωτερικό «παράξενο» και «μυστήριο» παρουσιαστικό του Τζούλιο Αντρεότι (μόνο σατανικός σκιτσογράφος θα μπορούσε να το κατασκευάσει αυτό το... στοιχειό) συν τα δεκάδες αποκαλυπτικά και καυστικά παρατσούκλια, με τα οποία τον περιέλουσαν οι Ιταλοί («Θείο Τζούλιο», «Καμπούρη», «Αλεπού», «Μολώχ», «Σαλαμάνδρα», «Μαύρο Πάπα», «Ανθρωπο της Αβύσσου», «Βελζεβούλ» κ.ά.), αντιλαμβάνεστε για τι είδους ήρωα μιλάμε και τι είδους μεταχείριση απαιτείται!

Ο Πάολο Σορεντίνο, λοιπόν, με καταπληκτικούς φωτισμούς και εξαιρετική φωτογραφία, με θαυμάσιους πλούσιους και πειστικούς χώρους, με άριστα κοστούμια, με σπάνια επιλογή των δεύτερων ρόλων, με κινήσεις και ομιλίες των ηθοποιών πολύ κοντά στο μαύρο θέατρο της Πράγας και στα γραπτά και τις εικόνες του Κάφκα, με αργές κινήσεις της μηχανής, με υποδειγματικές εναλλαγές των πλάνων, με απόλυτη κυριαρχία στους χρόνους, μετέφερε στην οθόνη μια μαύρη, κατάμαυρη «θεία κωμωδία». Μια «θεία κωμωδία» η οποία ελευθερώνει τη φαντασία του θεατή, ο οποίος, απαλλαγμένος από κλασικούς ρεαλισμούς και «πιστές» αντιγραφές, φτιάχνει το δικό του Τζούλιο Αντρεότι!

Οποιες και όσες αντιρρήσεις και αν εγερθούν για την ταινία, ο πλουραλισμός προσφέρει πολλές αναγνώσεις, σε καμία περίπτωση δε θα μειώσουν στο ελάχιστο την ευρηματικότητα και τη φαντασία του σκηνοθέτη. Η «μάσκα» του Αντρεότι στην ταινία και μόνον αυτή φτάνει για να περιγράψει τον απίθανο αυτόν πολιτικό άντρα. Τον πολιτικό άντρα, που όποιον χαρακτηρισμό και αν δώσεις γι' αυτόν, μέσα είσαι!

Για να ολοκληρώσουμε το πορτρέτο του Τζούλιο Αντρεότι θυμίζουμε πως μετά απ' όλα αυτά ή ίσως επειδή είναι όλα αυτά, ο 90χρονος Ιταλός πολιτικός, φυλαχτείτε, είναι μέλος της 3ης Μόνιμης Επιτροπής (Εξωτερικές Υποθέσεις, Μετανάστευση), της Ειδικής Επιτροπής για την Προστασία και Προώθηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και της Ιταλικής Αντιπροσωπείας στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Εγώ, δεν έχω τίποτ' άλλο να προσθέσω!

Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Αννα Μποναγιούτο, Πάολο Γκρατσιόζι, Πιέρα Ντέλι Εσπόστι.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ