Ενα βήμα πριν την υπογραφή κλαδικής σύμβασης, με την οποία θα ορίζονται και τα σχετικά με την οργάνωση του χρόνου εργασίας, βρίσκονται η κυβέρνηση και οι πλειοψηφίες στα συνδικαλιστικά όργανα των γιατρών. Είναι δεδομένο ότι οι ρυθμίσεις αυτής της σύμβασης, αργά ή γρήγορα, θα επεκταθούν στο σύνολο των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Χωρίς να αρνούνται τη στρατηγική τους συμφωνία πάνω στο θεμελιώδες ζήτημα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των γιατρών παραδέχονται ότι η σύμβαση θα ενσωματώνει τη σχετική ευρωενωσιακή οδηγία στην ελληνική νομοθεσία. Προσπαθούν ωστόσο να πείσουν τους εργαζόμενους ότι κάτι τέτοιο δε θα επιφέρει την απορύθμιση και την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας στα νοσοκομεία.

Οι ισχυρισμοί τους είναι έωλοι. Η οδηγία της ΕΕ προβλέπει καθαρά 48ωρο για τους ειδικευμένους, ως μέσο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας με περίοδο αναφοράς το 4μηνο, και 56ωρο για τους ειδικευόμενους, ως μέσο εβδομαδιαίο χρόνο με περίοδο αναφοράς το 12μηνο. Από μόνη της αυτή η διατύπωση παραπέμπει σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε 4μηνη και 12μηνη βάση. Που σημαίνει ότι στη διάρκεια της προβλεπόμενης περιόδου αναφοράς, το ωράριο των γιατρών θα μπορεί να διαμορφώνεται με επουσιώδεις και ευμετάβλητους όρους και προϋποθέσεις, αρκεί στο τέλος του τετράμηνου ή του δωδεκάμηνου ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας να μην ξεπερνά τις 48 ή τις 56 ώρες για ειδικευμένους και ειδικευόμενους αντίστοιχα.

Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και το σπάσιμο του χρόνου της εφημερίας σε «ενεργό» και «ανενεργό», με το δεύτερο να μην πληρώνεται, αλλά και την εφαρμογή της «ρήτρας αυτοεξαίρεσης» από το 48ωρο, τότε αντιλαμβάνεται ότι με τις προωθούμενες ρυθμίσεις που θα ενσωματωθούν στη σύμβαση των γιατρών, η κατάσταση στα νοσοκομεία όχι μόνο δε θα βελτιωθεί, όπως με ένα στόμα υποστηρίζουν οι συνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, αντίθετα, θα επιδεινωθεί ραγδαία σε όλα τα επίπεδα, με άμεση επίδραση στις εργασιακές σχέσεις. Η κυβέρνηση δεν έχει κρύψει ποτέ ότι αυτό που επιδιώκει είναι το μοντέλο του νοσοκομείου - επιχείρηση, με εργαζόμενους που θα απασχολούνται με το μικρότερο δυνατό κόστος, χωρίς σταθερή σχέση εργασίας, ώστε τα περιθώρια κέρδους να διευρύνονται από το μελλοντικό επιχειρηματία επενδυτή.

Η σημερινή κατάσταση στα νοσοκομεία είναι - χωρίς αμφιβολία - άθλια. Πάνω σ' αυτή την κατάσταση έχουν αρχίσει να διατυπώνονται επικίνδυνες απόψεις, όπως, για παράδειγμα, ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται πλέον «γιατρούς συνεργάτες» από τον ιδιωτικό τομέα που θα υπογράφουν συμβάσεις με κλινικές του ΕΣΥ και θα καλύπτουν μέρος των εφημεριών, καθιστώντας τα «δημόσια» νοσοκομεία ανταγωνιστικά με τα ιδιωτικά θεραπευτήρια. Τέτοιες «διέξοδοι» το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιταχύνουν την ιδιωτικοποίηση. Σήμερα, δίπλα στις χιλιάδες αναγκαίες προσλήψεις γιατρών και εργαζομένων, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δεν μπορούν να πάνε πίσω από τη γραμμή διεκδίκησης που λέει 6ωρο, 5ήμερο, 30ωρο με μία εφημερία τη βδομάδα. Είναι το μόνο αίτημα που μπορεί να διασφαλίσει ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για τους ίδιους, ασφαλείς και υψηλής ποιότητας υπηρεσίες Υγείας για τους ασθενείς.