Νέο κύμα έντασης της επιθετικότητας του κεφαλαίου αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, μπροστά στην οικονομική κρίση. Η εργατική τάξη βλέπει καθημερινά τα προβλήματά της να αυξάνονται, την αβεβαιότητα να μεγαλώνει. Την ίδια στιγμή, κάτω από την πίεση των αδιεξόδων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και για να εγκλωβίσει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, η μεγαλοεργοδοσία εντείνει την τρομοκράτησή τους, προσπαθεί να τους αποπροσανατολίσει. Να τους σύρει όχι μόνο στο παζάρεμα διεκδικήσεων στο ύψος των «αντοχών της οικονομίας», αλλά και να παραιτηθούν εντελώς από αυτές, καθιστώντας τους συνένοχους στο ξέσπασμα της κρίσης και απαιτώντας νέες θυσίες για το ξεπέρασμά της.

Στις 18 Οκτώβρη, το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, σε ανακοίνωσή του, σημείωνε: «Σε συνθήκες κρίσης είναι δυνατόν, υπό προϋποθέσεις, να επιταχυνθεί η διαδικασία ενότητας και μαχητικοποίησης του εργατικού κινήματος, της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας του με τους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στην εξουσία τους. Θέλουν να προλάβουν και να ματαιώσουν τη λαϊκή αντεπίθεση». Αυτό είναι που φοβάται το κεφάλαιο και τρέχει να προλάβει: Την ένταση των τριγμών που θέτουν σε κίνδυνο την εξουσία του.

Γι' αυτό επιδιώκει να πείσει τους εργαζόμενους ότι δήθεν, αν περάσει η «καταιγίδα» της κρίσης, όλα θα είναι καλά. Κι αυτό, όταν, τουλάχιστον στην Ελλάδα, σε πολλές περιπτώσεις η αντεργατική επίθεση εντείνεται με πρόσχημα την κρίση και όχι απαραίτητα κατά συνέπειά της. Για παράδειγμα, οι απολύσεις που έκανε η πολυεθνική «ΦΑΓΕ» ήταν αποτέλεσμα «μοιραίας - όπως εξήγησε ο προσωπάρχης στους εργαζόμενους - μείωσης προσωπικού», μετά από τη δημιουργία νέου εργοστασίου στις ΗΠΑ, όπου και μεταφέρθηκε πλέον το 30% της παραγωγής.

Χρειάζεται, δηλαδή, να γίνει καθαρό στους εργαζόμενους ότι η όξυνση των προβλημάτων τους δεν έχει ημερομηνία λήξης στον καπιταλισμό. Μέσα σ' αυτό το σύστημα, δε θα σταματήσει ποτέ. Ούτε με ανοδικούς, ούτε με πτωτικούς δείκτες στα διαγράμματα των κερδών, γιατί πολύ απλά, όσο κι αν αυτά προέρχονται από τη δική τους κοπιαστική εργασία, θα καταλήγουν στις τσέπες των εκμεταλλευτών τους και ποτέ στις δικές τους.

Στην ίδια κατεύθυνση αφοπλισμού των εργαζομένων δουλεύουν όλες οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που αγωνιούν για το σύστημα. Αυτό, π.χ., που βρήκε να πει η συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών με 28 δισ. ευρώ ήταν όχι να μη δοθούν, αλλά να δοθούν «υπό όρους». Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΠΑΣΟΚ χαρακτήρισε το σχέδιο πρόχειρο και άτολμο. Ενώ ο ΣΥΝ διαφώνησε στο ύψος του ποσού της χρηματοδότησης.

Η κρίσιμη, στρατηγική διαφορά ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές και τις δυνάμεις που με συνέπεια παλεύουν για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινούν: Οι μεν πρώτοι, όπως πάντα, υπηρετούσαν την «ανταγωνιστικότητα», έτσι και τώρα καθορίζουν τη στάση τους με κριτήριο τη χαμηλότερη δυνατή ζημιά για το κεφάλαιο. Γι' αυτό και ουσιαστικά λένε στους εργάτες ότι είναι φυσικό, τη μια στιγμή, να ακούν την κυβέρνηση να ωρύεται πως δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς, Παιδεία, Υγεία κτλ. και, την άλλη, να δωρίζει στους τραπεζίτες δυσθεώρητα ποσά.

Είναι οι δυνάμεις, που, όπως εδώ και χρόνια στρογγυλοκάθονται στα τραπέζια του «κοινωνικών διαλόγων», βαφτίζουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους «εταίρους», καλούν σήμερα τους εργάτες να βάλουν πλάτη για να μειωθεί η χασούρα του κεφαλαίου. Είναι οι ίδιοι, που, ενώ ο μεγαλοεπιχειρηματίας Λαναράς εδώ και χρόνια τσεπώνει εκατομμύρια ευρώ και μοιράζοντας μετά «λουκέτα», μεταφέρει τις επιχειρήσεις του σε χώρες με φτηνότερα εργατικά χέρια, καλούν τους εργάτες να διαδηλώσουν οι ίδιοι (!) για να πάρει ο νεκροθάφτης τους κι άλλες επιδοτήσεις.

Στον αντίποδα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ καθορίζουν τη στάση τους στη γραμμή της αταλάντευτης προάσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης, απαιτώντας το μάρμαρο να το πληρώσουν οι επιχειρήσεις και οι υπηρέτες τους. Εχουν καθαρό και το αναδεικνύουν στους εργαζόμενους ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί τριγμοί που αναπόφευκτα δημιουργούνται μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα πιο εύφορο έδαφος για να περάσει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση.

Η ισχυροποίηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, σε γραμμή ρήξης με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Στις σημερινές συνθήκες, γίνεται όλο και πιο επιτακτική η οργάνωση του αγώνα για την απόκρουση τής, ούτως ή άλλως, κλιμακούμενης επίθεσης του κεφαλαίου. Για να θωρακιστούν οι εργαζόμενοι από τις συνέπειες που καθημερινά έχει η πολιτική που προωθεί η ΕΕ και υπηρετούν όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.

Να συνειδητοποιήσουν πως, όχι μόνο δεν πρέπει να πληρώσουν για κανέναν κλυδωνισμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αλλά και ότι, όσο κι αν οι καπιταλιστές προσπαθούν να το κρύψουν (μεταφέροντας την προσοχή στον ανταγωνισμό για το ποιος θα τον καρπωθεί), ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν είναι τεράστιος. Από αυτήν την αφετηρία έχουν συμφέρον και πρέπει να ξεκινούν οι εργάτες. Να, γιατί είναι ρεαλιστική η προβολή διεκδικήσεων που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Για τους ίδιους λόγους, οι ταξικές δυνάμεις δίνουν, σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο, τη μάχη ενάντια στις απολύσεις, στο πετσόκομμα των κατακτήσεων, αντιπαλεύοντας σταθερά τα αποτελέσματα της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι δεδομένο ότι οι απολύσεις δεν μπορούν να μηδενιστούν, όταν η ανεργία είναι σύμφυτη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Γι' αυτό και οι ταξικές δυνάμεις, παράλληλα με το αντιπάλεμα των απολύσεων, προβάλλουν αιτήματα για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, αναπτύσσοντας ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο πάλης που φέρνει τους εργαζόμενους σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με τους μεγαλοεργοδότες και τις δυνάμεις που τους υπηρετούν. Που προωθεί την κοινή δράση με τους μικρούς ΕΒΕ και τους φτωχούς αγρότες.

Στην επανάπαυση και τη μοιρολατρία που καλλιεργεί το κεφάλαιο, οι εργάτες πρέπει να απαντήσουν με οργάνωση στα συνδικάτα. Δυναμώνοντας το συντονισμό της πάλης σε κάθε κλάδο, το συντονισμό όλων των κλάδων, συνολικά της εργατικής τάξης. Αναλαμβάνοντας δράση και το μερίδιο ευθύνης που σε καθέναν αναλογεί για τη μαζικοποίηση, το αποφασιστικό ζωντάνεμα των συνδικάτων, σε ταξική κατεύθυνση, τη συσπείρωση όλο και περισσότερων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ. Φαίνεται όλο και πιο καθαρά πως δεν αρκεί ο προβληματισμός των εργαζομένων να φτάνει μέχρι το πόση αύξηση θα ζητήσουν απ' τον εργοδότη.

Είναι σοβαρή ευθύνη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, η όξυνση της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συναίνεσης, η αποκάλυψη του ρόλου τους σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Για να πετάξουν επιτέλους οι εργαζόμενοι απ' το σβέρκο τους όλους εκείνους, που, ενώ χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα προβλήματά τους, στρατεύονται με τους εχθρούς τους και στη χαρά και στη λύπη. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η ευθύνη των κομμουνιστών, που πρέπει πρωτοπόρα να εργαστούν για τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών συνειδήσεων, την πολιτικοποίηση της πάλης της εργατικής τάξης.