Ο εξεταστικός μαραθώνιος του Λυκείου, όπως έχει επανειλημμένα επισημανθεί, είναι εκτός από επίπονος και εξαιρετικά δαπανηρός. Για μια πολυπόθητη θέση σ' ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, οι οικογένειες αναγκάζονται να πληρώνουν από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου υπέρογκα ποσά σε φροντιστήρια και «ιδιαίτερα». Κι όταν ακόμα, όμως, αυτή η πολυπόθητη θέση κατακτιέται, όταν ένας μαθητής καταφέρνει να βγάλει το Λύκειο παρά τους αλλεπάλληλους ταξικούς φραγμούς και να περάσει σε μια σχολή, τα έξοδα δε σταματάνε. Απλούστατα γιατί η «δημόσια και δωρεάν παιδεία» που έχουμε είναι μόνο κατ' όνομα δωρεάν. Στην ουσία τη μόρφωση των παιδιών τη χρυσοπληρώνει κάθε ελληνική οικογένεια μέχρι και την ολοκλήρωση των σπουδών.

Ξεκινώντας από το πρόβλημα της στέγασης, που είναι το πρώτο που καλείται ένας φοιτητής να αντιμετωπίσει όταν η σχολή του είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας του, της σίτισης, την αγορά ορισμένων συγγραμμάτων και πολλών σημειώσεων, το οικονομικό βάρος των πανεπιστημιακών σπουδών πέφτει στις πλάτες της οικογένειας. Με μια απλή ματιά στις απαιτήσεις των σχολών αντιλαμβάνεται κανείς ότι το κόστος των σπουδών μέχρι και την ολοκλήρωσή τους μπορεί να ανέλθει σε πολλά εκατομμύρια. Μάλιστα μετά την εφαρμογή της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας των πανεπιστημίων, είναι πολύ πιθανό αυτό το ποσό να αυξηθεί, αφού η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων από το κράτος θα νομιμοποιηθεί και τα ιδρύματα θα καλούνται να βρουν μόνα τους τρόπους χρηματοδότησης.

Ετσι, το αίτημα του φοιτητικού κινήματος για δωρεάν στέγαση και σίτιση για όλους τους φοιτητές, για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία παραμένει ανεκπλήρωτο και εξαιρετικά επίκαιρο για να μπει φρένο σ' αυτή την πολιτική που πλήττει βάναυσα τα παιδιά πρώτα απ' όλα της εργατικής τάξης.