Eurokinissi

Από την άλλη, νιώθει διαρκώς την αγωνία του «τι θα κάνει το παιδί μου μετά»... Από το νηπιαγωγείο μέχρι τη μεταλυκειακή και την ανώτατη εκπαίδευση, ένα ποσοστό παιδιών σπρώχνεται είτε στους ιδιώτες είτε εντελώς εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Μετά τον παιδικό σταθμό με τα τροφεία και τα χαράτσια του, ξεκινάει πια η αγωνία τού αν θα χωρέσει το παιδί σε ένα δημόσιο νηπιαγωγείο. Αν όχι, είναι υποχρεωτικό να πάει σε ιδιωτικό!

Στο Δημοτικό επίσης, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Είναι μεγάλος ο αριθμός ειδικά των παιδιών των μεταναστών και των παιδιών με ειδικές ανάγκες που μένουν εκτός σχολείου ή (στην περίπτωση των ΑμΕΑ) δεν έχουν άλλη λύση από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Παιδιά από απομακρυσμένα χωριά, νησιωτικές περιοχές κ.τ.λ. αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα (εκτός των άλλων και) με τη μεταφορά τους στο σχολείο: Το υπουργείο Οικονομικών με μια αινιγματική και απειλητική ανακοίνωση δήλωσε ότι το κονδύλι που διατίθεται πανελλαδικά για τη μεταφορά μαθητών είναι μεγάλο και πρέπει να μειωθεί! Κι αυτά τα προβλήματα εντείνονται ακόμα περισσότερο στο Γυμνάσιο. Εν έτει 2008 κι ενώ τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει μέχρι τώρα τάχα κόπτονται για την πάταξη του αναλφαβητισμού, δεν έχει λυθεί το ζήτημα της πρόσβασης και φοίτησης στην υποχρεωτική εκπαίδευση για ένα μεγάλο κομμάτι του παιδικού πληθυσμού. Κι αυτά δεν είναι παιδιά ενός «κατώτερου Θεού»!

Από το Λύκειο και μετά, τα ποσοστά των παιδιών των λαϊκών οικογενειών που πετιούνται εκτός εκπαίδευσης μεγαλώνουν. θυμίζουμε ότι φέτος, περίπου 40.000 παιδιά που διεκδίκησαν την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση έμειναν εκτός. Οι λύσεις που προσφέρονται στους νέους αυτούς είναι και πανάκριβες και χαμηλής εκπαιδευτικής αξίας.

Βέβαια, αυτό το ζήτημα με το επίπεδο που συνεχώς πέφτει και το περιεχόμενο που προσανατολίζεται στο πώς καλύτερα θα χειραγωγεί νεανικές συνειδήσεις, αγγίζει όλο το νήμα της εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το λύκειο και την ανώτατη εκπαίδευση.

Βιβλία και προγράμματα δίνουν έμφαση σε χρηστικές δεξιότητες, υποβαθμίζοντας άλλα απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη της νόησης των παιδιών. Από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού και κυρίως όσο μεγαλώνει η εκπαιδευτική βαθμίδα, τόσο αυξάνεται στα μαθήματα και τα βιβλία η προπαγάνδα για τις κάλπικες ευρωενωσιακές αξίες, τόσο εξυμνείται η «επιχειρηματικότητα» ως τρόπος σκέψης και τρόπος ζωής. Δηλαδή, οι νέοι εμποτίζονται σε κάθε τάξη και αμφιθέατρο με τη λογική ότι η κοινωνία «αναπτύσσεται», όταν κερδοφορούν οι επιχειρήσεις και ότι είναι ατομικό χρέος του καθενός να σκύβει το κεφάλι, να απεμπολεί δικαιώματα και να θυσιάζεται χάριν του εργοδότη του...

Γονείς και παιδιά πνίγονται συχνά μέσα σε ένα χάος εργασιών και πληροφοριών, που μπορεί να κάνουν το μάθημα και το σχολείο πιο ελκυστικό απ' ό,τι παλιότερα, αλλά στην ουσία το απομακρύνουν από το ρόλο της μετάδοσης της συσσωρευμένης γνώσης και της οικοδόμησης προσωπικότητας και τρόπου σκέψης. Βιβλία και σχολικά προγράμματα, όλο και περισσότερο αναπαράγουν την τηλεόραση και το ίντερνετ!

Η επεξεργασία αυτών των νέων βιβλίων και αναλυτικών προγραμμάτων ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται από τη ΝΔ. Υπακούει, δε, στις κατευθύνσεις που έχουν συναποφασιστεί στην ΕΕ και στις χώρες που έχει προηγηθεί η εφαρμογή τους, είναι ήδη μετρήσιμες οι πληγές στις πρώτες φουρνιές αποφοίτων.

Και το επόμενο βήμα είναι η εμβάθυνση της ταξικότητας της εκπαίδευσης με την παραπέρα διαφοροποίηση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων από σχολείο σε σχολείο. Το δικαίωμα της ισότητας στη μόρφωση όλων των παιδιών του λαού (όσο τουλάχιστον υπήρχε μέχρι σήμερα με κοινά προγράμματα και βιβλία για όλα τα σχολεία) θα πάει περίπατο! Οπως χαρακτηριστικά λέει ένας από τους «γκουρού» της εκπαίδευσης (σε βίντεο παραγωγής της κρατικής τηλεόρασης υπέρ της «ευέλικτης ζώνης» και της υποτιθέμενης αξιολόγησης): Είναι παράλογο να έχουμε ίδια σχολεία στο Κολωνάκι και στο Καστελόριζο!

Αλήθεια, το παιδί του Κολωνακίου έχει διαφοροποιημένες ανάγκες από το παιδί του Καστελόριζου στο να μάθει τη γλώσσα του, να μάθει μαθηματικά, να γνωρίσει τους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας; Οχι, βέβαια! Απλά ο καπιταλισμός δεν έχει ανάγκη, εχθρεύεται τους πραγματικά μορφωμένους εργάτες. Του φτάνει απλά να έχει μια μορφωμένη ελίτ και μάλιστα μορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να τον υπηρετεί, να μην υπάρχει κίνδυνος να τον ανατρέψει, ούτε καν να τον αμφισβητήσει.

Γι' αυτό και το καπιταλιστικό κράτος φροντίζει σιγά - σιγά να απεμπολεί το κόστος για την εκπαίδευση των παιδιών του λαού, να το ρίχνει στις πλάτες του ίδιου του λαού, μέσα από το πέρασμά του αρχικά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ετσι, η προοπτική της διαφοροποίησης θα διευκολυνθεί ιδιαίτερα και από τη λεγόμενη «αποκέντρωση» με τον «Καποδίστρια 2».

Γίνεται εύκολα κατανοητό ότι απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα μόνος του. Δεν είναι λύση για το γονιό να μπει σε έναν κυκεώνα αναζήτησης του «καλύτερου» σχολείου, του «καλύτερου» δασκάλου, του «καλύτερου» μεταπτυχιακού κ.ο.κ. Γιατί η μάχη του αυτή είναι εξοντωτική, άνιση και τελικά, σε ένα μεγάλο βαθμό, είναι αναποτελεσματική αφού ο ατομικός αγώνας δεν μπορεί να εξαλείψει την κοινωνική ανισότητα. Στις μέρες μας, το «αμερικάνικο όνειρο» είναι μια εικόνα που έχει ξεθωριάσει εντελώς...

Ούτε πάλι είναι θέμα καλύτερης διαχείρισης, «νοικοκυρέματος» του υποτιθέμενου χάους. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται πλήρως με αυτές τις κατευθύνσεις. Αυτή είναι η πολιτική τους. Από την άλλη, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει υποτίθεται κορόνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, την ίδια στιγμή που συμφωνεί με τη συνύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα σε όλες τις βαθμίδες πέραν την ανώτατης εκπαίδευσης, που δε λέει κουβέντα για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και εκθειάζει πλευρές των αναδιαρθρώσεων (αποκέντρωση, τριετείς ανώτατες σπουδές κ.ά.)... Αντίστοιχα, ο ΛΑ.Ο.Σ. διαμαρτύρεται για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης μόνο στο βαθμό που αυτό απομακρύνεται από το δόγμα πατρίς - θρησκεία - οικογένεια...

Με άλλα λόγια, τα πραγματικά και μεγάλα προβλήματα της εκπαίδευσης γίνονται όλο και πιο σύνθετα και δεν ανακουφίζονται αν αποσυρθεί απλά ένα βιβλίο ή αν βελτιωθεί ένα σχολικό κτίριο. Είναι βέβαια απαραίτητος ο αγώνας και για τα κτίρια και για τα προαύλια και για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν γονείς, δάσκαλοι και παιδιά σε κάθε σχολείο, ωστόσο αν δε συνδεθεί ο αγώνας για την Παιδεία με την πάλη για ριζικές αλλαγές συνολικά στην κοινωνία και την οικονομία, δε θα αλλάξει κλίση ο κατήφορος του εκπαιδευτικού συστήματος για τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών του λαού.