«Δεν πρόκειται να κάνω κανέναν ειδικό σχολιασμό των δηλώσεων του πρωθυπουργού. Ηταν προβλέψιμος. Δεν έφερε τίποτα καινούριο». Με αυτές τις φράσεις ξεκίνησε την εισηγητική της ομιλία στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ η Αλέκα Παπαρήγα και συνέχισε:

«Αλλωστε, εμείς δεν περιμένουμε ότι ο Σεπτέμβρης φέρνει κάτι καινούριο από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, όπως το ίδιο συνέβαινε και επί ΠΑΣΟΚ. Τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο έχουμε αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική. Επομένως, τι καινούριο μπορεί να φέρει η Εκθεση της Θεσσαλονίκης;

Από αυτό το βήμα, απευθύνουμε κάλεσμα στους εργατοϋπαλλήλους που πίστεψαν ότι η Νέα Δημοκρατία εξαγνίστηκε ως αντιπολίτευση και την έφεραν σε δύο εκλογικές μάχες πρώτο κόμμα και, με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου, στη διακυβέρνηση.

Απευθυνόμαστε στους εργατοϋπαλλήλους, στα λαϊκά στρώματα, στη φτωχή αγροτιά, στους επαγγελματίες που υποφέρουν, οι οποίοι ενδεχομένως να ελπίζουν σήμερα ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε λευκή περιστερά όλα αυτά τα χρόνια που είναι αντιπολίτευση. Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που αναζητούν μια εναλλακτική λύση. Που αισθάνονται αριστεροί ή είναι αριστεροί χωρίς να έχουν απεμπολήσει τις παραδόσεις της αριστεράς, αλλά και τις βασικές αρχές που οι αριστεροί άνθρωποι είχαν και έχουν και τους λέμε ότι τώρα πια υπάρχουν πολύ περισσότερες εμπειρίες, ότι πρέπει, επειδή είναι καλό για τον τόπο, για τους ίδιους, να συστρατευτούν μαζί με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες σε έναν αγώνα για μια ριζική εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού. Σε έναν αγώνα για την ανασύνταξη του εργατικού και του γενικότερου λαϊκού κινήματος. Σε έναν αγώνα για τη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού λαϊκού μετώπου που το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προτείνει και το οποίο βεβαίως απευθύνεται ευρύτερα και σε όλους εκείνους που δε συμφωνούν σε όλα με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Δε συμφωνούν π.χ. στο καίριο και κρίσιμο ζήτημα του σοσιαλισμού».

«Πρέπει να ξεμπερδέψουμε με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο ως κομματικούς πολιτικούς φορείς. Γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι πολλές φορές τα αστικά κόμματα αλλάζουν όνομα.

Οταν λέμε να καταποντιστούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ εννοούμε το εξής πράγμα: Να φέρουμε προοπτικά σε θέση ήττας την ίδια την αστική τάξη της χώρας μας, τα μονοπώλια, το μονοπωλιακό κεφάλαιο, τις μεγάλες επιχειρήσεις. Προς όφελος μιας λαϊκής εξουσίας που θα εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Θα πείτε ίσως, μα με αυτή την πρόταση μοιάζει σαν να αναχωρείτε από τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Αυτό το ακούμε από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΛΑ.Ο.Σ.

Κάθε άλλο. Λέμε αυτό, έχοντας στο νου μας ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι περνάει σήμερα από το χέρι μας για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω π.χ. το νερό που πίνουν οι κάτοικοι της Βοιωτίας. Το νερό που δεν πίνουν οι κάτοικοι της Αργολίδας.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι υπάρχουν εργοστάσια που κλείνουν στη Θεσσαλονίκη και οι εργατοϋπάλληλοι βρίσκονται σε απεργία πείνας γιατί νιώθουν άγχος.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε καθόλου ότι οι παιδικοί σταθμοί στοιχίζουν πάρα πολύ και μάλιστα εδώ ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει τον ακριβότερο δημοτικό, τάχα δημόσιο, παιδικό σταθμό. Από τα πιο ακριβά τροφεία σε όλη την Ελλάδα πρέπει να πληρώνονται στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Γιατί να τα ξεχάσουμε αυτά; Αυτά είναι που μας παρακινούν στη δράση.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα προγράμματα STAGE, τα προγράμματα ομηρίας ιδιαίτερα ανθρώπων νέας ηλικίας, που παίρνουν τριακόσια πενήντα ευρώ το μήνα. Ακούω τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει για γενιά των επτακοσίων ευρώ. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι με τριακόσια πενήντα ευρώ το μήνα. Υπάρχουν νέοι άνθρωπο με πεντακόσια ευρώ το μήνα, εξακόσια ευρώ το μήνα.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το διαχωρισμό του χρόνου εργασίας σε πραγματικά εργάσιμη και μη εργάσιμη περίοδο που θα έρθει. Την οδηγία Μπολκεστάιν. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις εξευτελιστικές τιμές που παίρνει σήμερα η αγροτιά για προϊόντα που εμείς τα αγοράζουμε πάρα πολύ ακριβά.

Οτι υπάρχουν ακόμα σχολεία πρωί - απόγευμα, και στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από τόσα χρόνια. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα ιδιωτικοποιηθεί, το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, επίσης. Ολα τα λιμάνια, τα φιλέτα και τα αεροδρόμια είναι σε πορεία ιδιωτικοποίησης.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι θα γίνει με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, που τελικά θα συρρικνωθεί, θα αλλάξει όνομα και θα σώσουμε λέει τους κύκλους της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ. Αυτό μας μάρανε, οι κύκλοι της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ!

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν νησιά που θεωρούνται άγονα νησιά, άγονη γραμμή και εκεί βάζουν σαπάκια οι εφοπλιστές ή τα αφήνουν χωρίς εφοδιασμό. Τι να ξεχάσουμε; Τους επαγγελματίες που περιμένουν από τον τζίρο που δεν έχουν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί και πολλές φορές υπάρχουν επαγγελματίες που έχουν λιγότερο και από το εργατικό εισόδημα; Δεν ξεχνάμε τίποτα από αυτά».

«Ακριβώς προτείνουμε μια εναλλακτική γραμμή πάλης που τα συνδυάζει ταυτόχρονα όλα. Πίεση, αντίσταση, αντιπολίτευση, διεκδίκηση, αντεπίθεση και με στόχο την ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας.

Δε διαχωρίζονται αυτά. Αυτά π.χ. που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, να βρούμε τρία - τέσσερα ζητήματα και αυτά να γίνουν τα κύρια θέματα για τη διέξοδο! Ποιο να αφήσεις απ' έξω;

Να πιάσουμε τη γενιά των επτακοσίων ευρώ και να αφήσουμε τους ανέργους; Να αφήσουμε τους συμβασιούχους; Να αφήσουμε την οικογένεια των τεσσάρων ατόμων που έχει δώδεκα χιλιάδες ευρώ εισόδημα το χρόνο και δεκατρείς και που δε θεωρείται ότι είναι στο επίπεδο της φτώχειας;

Δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις σήμερα, να αφήσεις τις ιδιωτικοποιήσεις, τα εξοπλιστικά προγράμματα τη Λισαβόνα, την Ευρωπαϊκή Ενωση η οποία καθορίζει βάρβαρες πολιτικές.

Να αφήσουμε τον πόλεμο που υπάρχει γύρω μας; Τα κράτη - προτεκτοράτα; Το Κυπριακό; Το Παλαιστινιακό; Το ζήτημα του Ιράκ και του Αφγανιστάν αφορά και την Ελλάδα. Τις εξελίξεις στον Καύκασο;

Επομένως, από τα ίδια τα πράγματα σήμερα χρειάζεται μια γραμμή εφ' όλης της ύλης ρήξης και αντιπαράθεσης. Ενα από τα βασικά κριτήρια σήμερα, για να μπορέσει ο λαός να αναχαιτίσει τα χειρότερα ή για να αποσπάσει κάποιες επιμέρους έστω λύσεις, που ανακουφίζουν από τα πιο οξυμένα προβλήματα, είναι η ισχυροποίηση του εργατικού και του λαϊκού κινήματος, ο απεγκλωβισμός από τις ηγεσίες του συμβιβασμού και της υποχώρησης και η πολύπλευρη ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Αυτά είναι δύο βασικά κριτήρια, τα οποία είναι αξεχώριστα μεταξύ τους. Προτάσεις το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει για τα πάντα. Αλλά αυτές οι προτάσεις δεν είναι ξεκρέμαστες και γι' αυτό είναι φερέγγυες.

Ξεκρέμαστες προτάσεις εδώ κι εκεί που φαίνεται ότι λύνουν λαϊκά προβλήματα μπορεί να έχουν όλοι. Το ζήτημα όμως είναι αυτές ακριβώς να δικαιώνονται μέσα από τη γενικότερη στρατηγική. Κι εμείς λέμε το λιγότερο, αντίθεση και ρήξη με τα μονοπώλια, με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές».

«Πίσω από αυτή τη γραμμή υπάρχει το "πρόγραμμα μεθαδόνης". Τι εννοώ "πρόγραμμα μεθαδόνης"; Είμαι επηρεασμένη από τη θαυμάσια κοινότητα με τα "στεγνά" προγράμματα της απεξάρτησης που επισκεφτήκαμε τώρα.

Η Νέα Δημοκρατία τι λέει; Το είπε ο πρωθυπουργός: Προτιμώ να χάσω την επόμενη τετραετία, θα περάσουν οι μεταρρυθμίσεις. Είναι η φωνή του πιο σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου στην Ελλάδα. Θέλω να δημιουργήσω προϋποθέσεις οι επιχειρηματίες να βγάζουν υπερκέρδη στην Ελλάδα, για να μπορούν να πάρουν μέρος στη διανομή της πίτας και στον ανταγωνισμό στη Νοτιανατολική Ευρώπη. Αυτό είναι το όνειρο.

Τι έλεγε το ΠΑΣΟΚ προηγούμενα; Η Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα. Και λέει σήμερα η Ελλάδα ανταγωνιστική. Τι σημαίνει ανταγωνιστική Ελλάδα; Σημαίνει ότι η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι πρέπει να προσφέρονται σαν ακόμα πιο φθηνή και απαξιωμένη εργατική δύναμη. Να ανέβει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. Και δεύτερον, να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις εφαρμογής της καταστολής, της βίας, της ιμπεριαλιστικής βίας, προκειμένου οι επιχειρηματίες, σε σύμπραξη με ξένους επιχειρηματίες, να μπορέσουν να επιβιώσουν στη Νοτιανατολική Ευρώπη σαν ισχυροί επιχειρηματίες. Και λοιπόν; Τι κέρδος θα έχει ο ελληνικός λαός για να μην πω τι κέρδος θα έχει ο βουλγαρικός, ο ουκρανικός, ο λαός του Ουζμπεκιστάν κλπ;

Ερχεται η "εναλλακτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ". Αυταπάτη. Απάτη. Ιδια πολιτική, αλλά είναι λέει πιο κοινωνική. "Θα είμαι πιο ελαστικός στους φτωχούς", αυτό λέει! Μα ούτε ελαστικότητα στη φτώχεια δεν μπορεί να υπάρχει σήμερα, όταν υποστηρίζεις την ανταγωνιστικότητα.

Ερχεται ο Συνασπισμός. Συγκεντρώνει την προσοχή του σε μερικά ζητήματα για ψηφοθηρία καθαρά, σε υπαρκτά ζητήματα, το αναγνωρίζουμε. Κοιτάζει: πού μπορώ να πάρω ψήφους; Ενα κομμάτι της νεολαίας, άρθρο 16. Μπορώ να πάρω ψήφους σε ένα κομμάτι της νεολαίας, η γενιά των 700 ευρώ. Δεν υπάρχουν τα νέα ζευγάρια, δεν υπάρχουν - όπως είπα προηγούμενα - η αγροτιά, οι μικρομεσαίοι. Και προτείνει "μεθαδόνη" κυριολεκτικά. Το χάπι, δηλαδή, της διαχείρισης της φτώχειας, όπου αυτή τη διατηρεί, την κρύβει λίγο. Αλλά η φτώχεια δεν κρύβεται.

ΛΑ.Ο.Σ: Τσόντα στη Νέα Δημοκρατία, στην πολιτική της. Απόδειξη μάλιστα είναι ότι και στην Ευρωπαϊκή Ενωση και παντού, ό,τι ψηφίζει το κεφάλαιο, ψηφίζει και ο ΛΑ.Ο.Σ., με εξαίρεση το θέμα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Η εναλλακτική λύση δεν είναι να στριμώξει ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ και να δεχτεί όρους συνεργασίας με ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα Δημοκρατία να δεχτεί να πάρει ο ΛΑ.Ο.Σ. μέρος στην κυβέρνηση.

Να το πω καθαρά: Και μια κυβέρνηση κομμουνιστική, δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα αν δε λύσει το πρόβλημα της ρήξης και της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Διότι ό,τι και να κάνει, θα υπάρχει η μονοπωλιακή ιδιοκτησία, τα μονοπώλια τα οποία θα λένε "δεν υποχωρώ".

Δεν τους πείθεις, τους ανατρέπεις. Η ανατροπή μπορεί να γίνει σε ένα βράδυ; Οχι. Γραμμή αντίστασης, αντεπίθεσης, ρήξης και ανατροπής.

Αυτή η γραμμή είναι που μπορεί να σε γλιτώσει από τα χειρότερα και να σου φέρει και τη λύση προοπτικής.

Η μόνη λύση που μπορεί να προτείνουν τέτοιες κυβερνήσεις, είναι το εξής πράγμα: να πάρουν από έναν κλάδο ένα επίδομα και να το δώσουν σε έναν άλλο. Μια τέτοια διαχείριση. Να πάρουν κάποια κονδύλια, ας πούμε από την Πελοπόννησο, και να τα φέρουν στη Χαλκιδική, δηλαδή να αφαιρέσουν από ένα τμήμα των εργαζομένων να το δώσουν σε άλλο. Τέτοιες λύσεις θέλουμε; Οχι».

«Αυτός είναι ο πυρήνας της πολιτικής πρότασης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και υπάρχει η εξής ευκαιρία σήμερα: το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας προχωράει στο 18ο Συνέδριό του με δυο σημαντικά θέματα. Το ένα είναι το γενικό πολιτικό θέμα της Ελλάδας, το κίνημα, πού πάμε, τι θα γίνει αύριο. Το δεύτερο είναι για το Σοσιαλισμό. Το πρώτο κείμενο το ενέκρινε η Κεντρική Επιτροπή, θέλει λίγη δουλειά για την καλύτερη ολοκλήρωσή του, τελείωσε η εσωκομματική συζήτηση στο Κόμμα για το θέμα του Σοσιαλισμού και τώρα η Κεντρική Επιτροπή θα πάρει υπόψη όλη τη συζήτηση που έγινε και θα παραδώσει στο δημόσιο διάλογο το δεύτερο θέμα.

Με το πρώτο απαντάμε σε προβλήματα του σήμερα και του αύριο, με το δεύτερο απαντάμε στα ερωτήματα που μη κομμουνιστές βάζουν, που καταλαβαίνουν ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση έφερε μεγάλη ζημιά σε όλη την ανθρωπότητα. Απαντάμε τι πρόβλημα ήταν αυτό. Και διδασκόμαστε τόσο από τη μεγάλη και αναντικατάστατη προσφορά του Σοσιαλισμού, όσο και από τα λάθη τα οποία εμφανίστηκαν από ένα σημείο και μετά, σε μια πορεία που ο Σοσιαλισμός περνούσε σε μια φάση ανάπτυξης, αφού οικοδόμησε τις βάσεις του.

Είναι ζητήματα που απαντούν και στο σήμερα και στο αύριο και δεν υπάρχουν απαντήσεις του σήμερα, αν δεν έχεις καθαρά χαρτιά για το αύριο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας σήμερα, έχοντας μεγαλύτερη απαιτητικότητα από τον εαυτό του, νιώθει την ανάγκη να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων, που αν θέλετε δεν είναι κομμουνιστές, όμως καταλαβαίνουν ότι από το χέρι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας περνάνε πολλά».

«Ξεκαθαρίζω: Περνάνε πολλά, δεν περνάνε τα πάντα. Εμείς δεν εμφανιζόμαστε σαν το φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Αυτό που μπορεί να κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας είναι να συμβάλει ακόμη πιο πολύ στη λαϊκή συμπαράταξη, στη συσπείρωση, στην κοινωνική συμμαχία και, αν θέλετε, με τις αλλαγές και τις διεργασίες στη συνείδηση που θα προκύψουν, να συμβάλει και στην αλλαγή του πολιτικού χάρτη της χώρας, στην εμφάνιση νέων - να συμβάλει, όχι να φτιάξει το ίδιο - στην πολιτική έκφραση ριζοσπαστικών δυνάμεων, που σήμερα λείπει.

Ετσι, το κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο να είναι γέννημα της πάλης, των διεργασιών, των επιλογών που οι ριζοσπαστικές δυνάμεις οφείλουν να κάνουν, απεγκλωβισμένες από τις λογικές των μονοδρόμων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, της ευρω-ενωσιακής πορείας, της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, όλα αυτά δηλαδή τα ιδεολογήματα τα οποία πάνε να συγκαλύψουν μια σκληρή πραγματικότητα και να δημιουργήσουν στο λαό την εντύπωση ότι δεν μπορεί να νικήσει.

Προϋπόθεση είναι το εξής πράγμα: Πέρα από τις αυταπάτες, ένα μεγάλο μέρος του λαού και της νεολαίας να ξεμπλέξει με το αίσθημα του φόβου ότι έχει απέναντί του έναν αντίπαλο που δεν μπορεί να τον νικήσει. Οι ηττημένοι πρέπει να γίνουν αύριο νικητές και το μπορούμε. Αυτό το ρόλο θέλουμε να παίξουμε, να βοηθήσουμε δηλαδή σε μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες του λαού, για να συνειδητοποιήσει ακριβώς ότι έχει τη δύναμη και για την τελική νίκη».