Οι ίδιοι οι λαοί και μόνον αυτοί μπορούν να κάνουν πραγματικότητα την ελπίδα και το δικαίωμά τους για έναν ασφαλή και ειρηνικό κόσμο

Δέκα περίπου χρόνια μετά, σήμερα, οι πηγές ενέργειας της περιοχής αυτής, ο έλεγχός τους, όπως και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας, υποκινούν μια πολεμική σύγκρουση και την όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον αμερικανικό και τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. Χαμένοι όπως πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις οι λαοί της περιοχής, ο πλούτος της οποίας από πηγή ευημερίας τους άλλοτε, όταν υπήρχε το σοσιαλιστικό καθεστώς, μετατρέπεται σήμερα σε πηγή συμφορών. Η κατάσταση που διαμορφώνεται οδηγεί μοιραία στη σύγκριση με ένα παρελθόν όχι πολύ μακρινό. Και στο αβίαστο συμπέρασμα πως η ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη και η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, την οποία επικρότησαν οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, σήμανε πισωγύρισμα στη ζωή και τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλο τον κόσμο.

Οι εξελίξεις στον Καύκασο και στην Κασπία δεν αποτελούν φυσικά κεραυνό εν αιθρία. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Προειδοποιούσε με απόφασή της η ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούλη του 1999 πως «η τάση του μονοπωλιακού κεφαλαίου για κυριαρχία δημιουργεί τη συνεχή πάλη για διανομή και αναδιανομή των αγορών. Οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις» και πως «η επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας (...) δείχνει πολύ καθαρά ότι τα Βαλκάνια εξακολουθούν να βρίσκονται στο επίκεντρο του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, διατηρούν τη γεωστρατηγική τους σημασία: Γειτονεύουν με τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, τη Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τις χώρες του Περσικού Κόλπου και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και αποτελούν το συνδετικό κρίκο των ενεργειακών δρόμων (πετρελαιαγωγοί, φυσικό αέριο κλπ.) της Ευρασίας».

Από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο και την Κασπία, τη Μέση Ανατολή και αλλού, το ιμπεριαλιστικό δόγμα τού «διαίρει και βασίλευε» δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και μόνο η αντιιμπεριαλιστική πάλη αποφασισμένων και ισχυρών λαϊκών κινημάτων μπορεί να αποτρέψει τα λουτρά αίματος που έπονται... Αίμα αυτών των λαών τους οποίους οι ιμπεριαλιστές επικαλούνται για να δικαιολογήσουν κάθε φορά τα εγκλήματά τους.

Ο διαμελισμός της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και η δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων έγινε στο όνομα μιας υποτιθεμένης «εθνοκάθαρσης» και υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Με τις ευλογίες του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Κ. Ανάν, που δήλωνε στη «Μοντ Ντιπλοματίκ», διαλύοντας κάθε αυταπάτη για το ρόλο τέτοιων οργανισμών στις σύγχρονες συνθήκες: «Πρόκειται για την ανάδυση ενός διεθνούς νόμου, σύμφωνα με τον οποίο τα κράτη δεν μπορούν πια να οχυρώνονται πίσω από την κυριαρχία τους και να υποβάλλουν σε μαρτύρια πληθυσμούς, ελπίζοντας ότι ο υπόλοιπος κόσμος θα μείνει με τα χέρια σταυρωμένα».

Το «πείραμα» για τους Αμερικανούς και Ευρωενωσιακούς ιμπεριαλιστές πέτυχε και επιδιώκουν τώρα επανάληψή του στην περιοχή του Καυκάσου, αυτή τη φορά στο όνομα του «δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό» και στην «ανεξαρτησία», συνεπικουρούμενοι από τις ηγεσίες των χωρών που άμεσα εμπλέκονται, οι οποίες για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων αιματοκυλούν τους λαούς υποσχόμενες «απελευθέρωση», όσο «απελευθερωμένο» μπορεί να είναι ένα κράτος - προτεκτοράτο υποδουλωμένο στον ιμπεριαλιστή πάτρωνά του. Κι όμως οι λαοί της Γεωργίας, της Οσετίας, της Αμπχαζίας, της Ρωσίας έδειξαν στο παρελθόν ότι μπόρεσαν να ζήσουν δεκαετίες μαζί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και να μεγαλουργήσουν στο πλαίσιο του σοσιαλισμού, μέσα στην ενιαία Σοβιετική Ενωση, σε κλίμα φιλίας κι αδελφοσύνης.

H απόφαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να προχωρήσει στην αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας δεν επιλύει το πρόβλημα της ασφάλειας και της ειρηνικής συμβίωσης των λαών της περιοχής. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού μόνο η κοινή πάλη των λαών ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, για την ανατροπή της εξουσίας τους μπορεί να δώσει λύση σε όφελός τους.

Ολα τα παραπάνω που διαδραματίζονται στον Καύκασο, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη κατοχή σε Ιράκ - Αφγανιστάν και οι πολεμικές ιαχές σε βάρος του Ιράν, αλλά και την προσπάθεια των ΗΠΑ να διαφυλάξουν την ηγεμονική τους θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα με την εγκατάσταση της διαβόητης «αντιπυραυλικής ασπίδας» στην Ευρώπη, κίνηση που θα επιφέρει απάντηση απ' τη Ρωσία, θα εντείνουν το κυνήγι των εξοπλισμών. Η προσπάθεια παραπέρα διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, η εμφάνιση ενός νέου δικτύου στρατιωτικών βάσεων διαμορφώνουν ένα τοπίο εκρηκτικό, με την Ελλάδα να βρίσκεται ακριβώς στο μέσο. Και μάλιστα με ευθύνη των κυβερνήσεων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μπλεγμένη ως το κόκαλο στον κόμπο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και στις βρώμικες δουλιές των ιμπεριαλιστών. Η άρχουσα τάξη επιβάλλει τη συμμετοχή σε όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως και τη συμμετοχή σε επεμβατικές στρατιωτικές αποστολές, αλλά και τις συμφωνίες με τη Ρωσία για διέλευση απ' την Ελλάδα ρώσικου φυσικού αερίου.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας πρέπει να φιλτράρουν πολύ καλά την προπαγάνδα που ασκεί κάθε δύναμη που εμπλέκεται σ' αυτό το «παιχνίδι». Εχοντας πολύ καθαρό στο μυαλό τους πως δεν υπάρχει καλός και κακός ιμπεριαλιστής. Πως η σημερινή Ρωσία καμία σχέση δεν έχει με τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ. Η Ρωσία όπως και η ΕΕ δεν μπορούν να αποτελέσουν «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ, ούτε παράγοντα διεθνούς ισορροπίας κι ασφάλειας, γιατί είναι φτιαγμένες από τα ίδια «υλικά», αυτά της σκληρής ταξικής εκμετάλλευσης κι αδικίας, της κυριαρχίας του κεφαλαίου και της καταδυνάστευσης των εργαζομένων. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις αφορούν συμφέροντα ξένα απ' αυτά των λαών, τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Ολες αυτές οι δυνάμεις είναι ενωμένες απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματά τους, με σιδερένια ενιαία πυγμή εφαρμόζουν βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές.

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό στην αντίληψη της «σιγουριάς» που δήθεν παρέχει η συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ανάλογη είναι η στάση και άλλων πολιτικών δυνάμεων, όπως ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ., που προπαγανδίζουν την ενίσχυση του ευρωενωσιακού ιμπεριαλιστικού κέντρου, της ΕΕ. Κι όμως η μέχρι σήμερα εμπειρία δείχνει πως αυτοί οι οργανισμοί όχι μόνον δεν παρέχουν «ασφάλεια», αλλά είναι παράγοντες αποσταθεροποίησης, συνεχών δεινών για τους λαούς! Η συμμετοχή της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές περιπέτειες το λαό της χώρας.

Για να μη συμβεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται τώρα να μπει τέλος στην απάθεια, την αναμονή και τη μοιρολατρία. Οι λαοί μπορούν και πρέπει να χαράξουν άλλο, δικό τους, δρόμο, διαμορφώνοντας παντού, σε κάθε χώρα, το αντίπαλο δέος. Ο ελληνικός λαός ενωμένος κι αποφασισμένος οφείλει να πράξει το ίδιο, να προλάβει τα χειρότερα. Στηρίζοντας την πολιτική που λέει σταθερά και ξεκάθαρα ΟΧΙ στις ιμπεριαλιστικές επιλογές και δεσμεύσεις, στα πολεμοκάπηλα σχέδια, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στις στρατιωτικές βάσεις θανάτου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που ανοίγει το δρόμο της ειρήνης και της ευημερίας, της συναδέλφωσης των λαών, του σοσιαλισμού.

Ενόψει ευρωεκλογών ο λαός να σταθμίσει καλά την ψήφο του. Να μην τη χαρίσει στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Να εκφράσει την καταδίκη του στην ΕΕ, ενισχύοντας το Κόμμα που την αντιπαλεύει, το ΚΚΕ. Και παραπέρα στηρίζοντας την πολιτική και τους αγώνες του: Ενάντια στο ΝΑΤΟ και στη νέα διεύρυνσή του. Ενάντια στην «αντιπυραυλική ασπίδα». Για καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επιχειρήσεις, κατά οποιουδήποτε λαού στον κόσμο. Καμιά συμμετοχή στις δήθεν «ειρηνευτικές αποστολές» στον Καύκασο ή σε οποιαδήποτε άλλο σημείο του κόσμου. Για να μην τηρηθεί οποιαδήποτε «συμβατική υποχρέωση» που άμεσα ή έμμεσα εμπλέκει πολεμικά τη χώρα. Για να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας. Για να επιστρέψουν όλα τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων. Για να μη μείνει κανένας στρατιώτης σε Αφγανιστάν, Ιράκ, σε χώρες των Βαλκανίων ή αλλού.

Οι ίδιοι οι λαοί και μόνον αυτοί μπορούν να αναπτερώσουν και κυρίως να κάνουν πραγματικότητα την ελπίδα και το δικαίωμά τους για έναν ασφαλή και ειρηνικό κόσμο. Αυτή η προοπτική, ρεαλιστική και εφικτή, είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή πάλη για την ανατροπή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, την αποδέσμευση από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.