Κυριακή 31 Αυγούστου 2008
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 9
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο αγώνας του ΔΣΕ εμπνέει την πάλη τού σήμερα

Αφίσα του ΕΑΜ για τις εκλογές της 31ης Μάρτη 1946
Αφίσα του ΕΑΜ για τις εκλογές της 31ης Μάρτη 1946
Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) έχει αποτελέσει μέχρι σήμερα και συνεχίζει να αποτελεί βασικό στόχο κατασυκοφάντησης από τις κάθε λογής αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας. Τα όσα γράφτηκαν και γράφονται από τους νικητές του 1949 επιβεβαιώνουν απόλυτα την ορθότητα και το βαθύτερο νόημα της φράσης του Λένιν ότι: «Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει "αμερόληπτη" κοινωνική επιστήμη σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω στην ταξική πάλη».

Αυτή η ελεεινή προπαγάνδα κατασυκοφάντησης του ΔΣΕ αποτελεί ένα από τα πιο προσφιλή όπλα της αστικής τάξης στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα δε μετά την αντεπανάσταση, προκειμένου να στείλει στο πυρ το εξώτερον την ταξική πάλη της εργατικής τάξης και, προπαντός, την πολιτική πάλη για το ζήτημα της εξουσίας. Προκειμένου να φρενάρει όσο γίνεται την κοινωνική απελευθέρωση και την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την κίνηση της Ιστορίας προς τα μπρος. Αλλωστε, η εποχή του ιμπεριαλισμού είναι εποχή της άκρατης αντίδρασης, των πολέμων, αλλά και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και το ξέρουν καλά οι κεφαλαιοκράτες. Με τη συκοφαντική προπαγάνδα κατά της λαϊκοεπαναστατικής δράσης του ΔΣΕ, επιδιώκουν ιδιαίτερα να τσακίσουν τη συνείδηση της νεολαίας, που έλκεται από κάθε τι το προοδευτικό, που μπορεί να ασπαστεί τις επαναστατικές ιδέες και να συμμετάσχει στον αγώνα για ένα κομμουνιστικό μέλλον.

Ετσι προσπάθησαν και προσπαθούν να μπολιάσουν τις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις με τον αντικομμουνισμό και να σβήσουν από τις μνήμες τα ιδανικά και τις αξίες της πάλης για κοινωνική απελευθέρωση, που είχαν θεριέψει κατά την εποχή του εμφυλίου πολέμου, αλλά και νωρίτερα, και είχαν φλογίσει τις καρδιές των Ελλήνων. Χρειάστηκαν πολύχρονοι αγώνες του λαϊκού και πρώτ' απ' όλα του κομμουνιστικού κινήματος, για να σπάσει το φράγμα της σιωπής, της αγνόησης και της αναίσχυντης διαστρέβλωσης της Ιστορίας, για να κατακτηθούν βήμα βήμα η αναγνώριση και η αντικειμενική τοποθέτηση του αγώνα του ΔΣΕ. Για να κατανοηθεί πως ο ένοπλος αγώνας του λαού μας στα χρόνια 1946-1949 δεν ήταν απλώς ένας αγώνας δίκαιος, αλλά αγώνας ταξικός, αντιιμπεριαλιστικός, για μια Ελλάδα με αφέντη το λαό της, αλλά και αγώνας διεθνιστικός. Στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στην άρχουσα τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, αλλά συνέβαλε και στην εναντίωση στις γενικότερες στρατηγικές επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ. Αλλωστε, οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών, κυρίως των Αμερικάνων, που εμπλέχτηκαν άμεσα στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, δεν κρύβονταν.

Η πρώτη ένοπλη απόπειρα να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες οργάνωσης της αστικής εξουσίας, ήταν το Δεκέμβρη του 1944 (στη φωτογραφία, Βρετανοί στρατιώτες «καλύπτουν» την οδό Κριεζώτου)
Η πρώτη ένοπλη απόπειρα να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες οργάνωσης της αστικής εξουσίας, ήταν το Δεκέμβρη του 1944 (στη φωτογραφία, Βρετανοί στρατιώτες «καλύπτουν» την οδό Κριεζώτου)
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, μάλιστα, διατύπωσε τους απώτερους σκοπούς αυτής της εμπλοκής ως εξής:

«Διαλέξαμε την Ελλάδα (αλλά) και την Τουρκία, ...γιατί αποτελούν για μας τις στρατηγικές πύλες της Μαύρης θάλασσας και της καρδιάς της Σοβιετικής Ενωσης» («Νιου Γιορκ Χέραλντ Τρίμπιουν», 6 Απρίλη 1967).

Ηδη από το Μάρτη του 1947, το Κογκρέσο των ΗΠΑ είχε ψηφίσει ειδικό πρόγραμμα βοήθειας στην Ελλάδα και στην Τουρκία, ύψους τετρακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων, επειδή οι χώρες αυτές «αντιμετώπιζαν κατά πολύ άμεσο τρόπο την κομμουνιστική απειλή», που υπογράφεται από τον Τρούμαν το Μάη του ίδιου χρόνου. Ηταν το περιβόητο «Δόγμα Τρούμαν».

Σχετικά με αυτό το θέμα, είχε μιλήσει και ο αρχιστράτηγος Σ. Τσάμπερλεν, ο οποίος είχε αναφέρει σε έκθεσή του ότι «ουσιαστικά ο αγώνας στην Ελλάδα ήταν απλώς μια φάση, σημαντική ωστόσο, στον παγκόσμιο αγώνα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ενωσης».Αλλά και ο στρατηγός Δημήτριος Ζαφειρόπουλος επιβεβαίωνε τις προθέσεις των Αμερικανών, με την ομολογία του ότι η ανάμειξή τους στα ελληνικά πράγματα δεν αποτελούσε «μόνον απλήν ηθικήν ενίσχυσιν, αλλά ενείχε την έννοιαν της προωθημένης προπομπού του αμερικανικού στρατού εις την Βαλκανικήν».

Αγώνας δίκαιος, ηθικός

Ο ένοπλος αγώνας του λαού μας, που διεξήγαγε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς, το οποίο προσπαθούσε να επιβάλει η αστική τάξη της Ελλάδας, σε συμμαχία με τους Αγγλους και στη συνέχεια Αμερικανούς ιμπεριαλιστές στη χώρα μας, μετά την απελευθέρωσή της από τη γερμανική κατοχή στα 1944, ήταν μονόδρομος.

«Παρά τη "Συμφωνία της Βάρκιζας", αυτόν τον απαράδεκτο συμβιβασμό σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και στις μορφές πάλης. Μετά την απελευθέρωση, το ΚΚΕ και άλλες ΕΑΜικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στην πάλη κατά της αντίδρασης και των συμμάχων της. Η αστική τάξη ήθελε κυριολεκτικά να τσακίσει κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Οι αστικές δυνάμεις, για να αντιστρέψουν πλήρως και προς όφελός τους το συσχετισμό των δυνάμεων και για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους, κατέφυγαν στη δολοφονική βία και στην πιο ωμή τρομοκρατία, επέλεξαν το αιματοκύλισμα, στηριγμένες στην αμερικανική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ενίσχυση, μετά την εκφρασμένη φανερή αδυναμία της Μεγάλης Βρετανίας να συνεχίσει αυτόν το ρόλο.

ΕΛΑΣίτες στην προκυμαία της Μυτιλήνης
ΕΛΑΣίτες στην προκυμαία της Μυτιλήνης
Οσοι, συνειδητά ή όχι, παραγνωρίζουν τη σκληρότητα της ταξικής πάλης, τις συνθήκες της εποχής, τα σχέδια των αστών, που είχαν ξεκινήσει από τα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την υποστήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών, συγκαλύπτουν την πραγματικότητα και τους πραγματικούς υπεύθυνους.

Δεκατρείς μήνες μετά τη "Συμφωνία της Βάρκιζας", η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ως εξής, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.

Παράλληλα, μετά τις εκλογές του 1946 και την ίδια χρονιά το νόθο δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά, η κρατική καταστολή θωρακίστηκε ακόμα περισσότερο (Γ` ψήφισμα τον Ιούνη του 1946, ψήφιση του ΑΝ 509/1947 "διά την διάδοσιν ιδεών εχουσών σκοπόν την ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος" κ.ά.).

Το λαϊκό κίνημα εκείνων των χρόνων βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: Υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση; Αν και με καθυστέρηση, επέλεξε το δεύτερο δρόμο, όπως κάθε λαός που αρνείται να δεχτεί την ταπείνωση και τον εξανδραποδισμό. Δεν ταίριαζαν αυτά σε εκείνους και σε εκείνες που μόλις είχαν αφήσει πίσω τους το σηκωμό του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ, της Εθνικής Αλληλεγγύης και τον αγώνα του ΕΛΑΣ κατά των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων το Δεκέμβρη του 1944» (ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ 1946 - 1949).

Στρατιώτες των κυβερνητικών δυνάμεων φορτώνουν βόμβες «Ναπάλμ» σε αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας για να ρίξουν σε θέσεις του ΔΣΕ στο Γράμμο
Στρατιώτες των κυβερνητικών δυνάμεων φορτώνουν βόμβες «Ναπάλμ» σε αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας για να ρίξουν σε θέσεις του ΔΣΕ στο Γράμμο
Είναι γεγονός ότι η επιβολή της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Αλλωστε, αμέσως μετά την απελευθέρωση, δεν υπήρχε συγκροτημένο αστικό κράτος, παρά την ύπαρξη κυβέρνησης, ακόμη και ένοπλων μηχανισμών του καθεστώτος που υπηρέτησε τους Γερμανούς κατακτητές και το τμήμα της άρχουσας τάξης που συνεργάστηκε μαζί τους και που αντικειμενικά ήταν στην υπηρεσία συνολικά της άρχουσας τάξης, όπως και μικρών ενόπλων ομάδων εκείνου του τμήματος της άρχουσας τάξης που στον πόλεμο ήταν με τη μεριά των Αγγλων. Το πιο ουσιαστικό ζήτημα όμως για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το γεγονός ότι η εργατική τάξη με τις άλλες λαϊκές δυνάμεις, που διεξήγαγαν τον απελευθερωτικό αγώνα, συσπειρωμένες στο ΕΑΜ με επικεφαλής το ΚΚΕ, είχαν έναν καλά οργανωμένο και έμπειρο από τον λαϊκοαπελευθερωτικό πόλεμο λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ. Και με δεδομένη την εμπειρία από τη λαϊκή οργάνωση (λαϊκή αυτοδιοίκηση, λαϊκά δικαστήρια κλπ.) στις απελευθερωμένες περιοχές, φύτρα δηλαδή λαϊκής εξουσίας.

Αλλωστε, το ζήτημα της εξουσίας απασχολούσε την αστική τάξη της Ελλάδας και τα κόμματά της, και στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, όπως απασχολούσε επίσης και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Το γεγονός επίσης ότι στον απελευθερωτικό πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της έβαζε τη σφραγίδα και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας. Επομένως, δεν ήταν εύκολη υπόθεση για την άρχουσα τάξη η επιβολή της δικής της εξουσίας. Η πρώτη ένοπλη απόπειρα να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες οργάνωσης της αστικής εξουσίας, ήταν το Δεκέμβρη του 1944, που κατέληξε στη Συμφωνία της Βάρκιζας. Συμφωνία, η οποία ήταν για το λαϊκό κίνημα ένας απαράδεκτος, χωρίς αρχές, από την άποψη της ταξικής πάλης, συμβιβασμός, που δεν απηχούσε το συσχετισμό των δυνάμεων και ουσιαστικά αφόπλιζε το λαό, με πιο χαρακτηριστικό του στοιχείο την παράδοση στο ασταθές ακόμη αστικό καθεστώς των όπλων από τον ΕΛΑΣ.

Στο Γράμμο, το 1949. Ομάδα μαχητών από το Τμήμα Ασφάλειας του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ
Στο Γράμμο, το 1949. Ομάδα μαχητών από το Τμήμα Ασφάλειας του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ
Ετσι, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχίζει ένας αγώνας εξόντωσης του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος, με πρώτο και βασικό στόχο το ΚΚΕ, αλλά και το ΕΑΜ. Επιδίωξη του καθεστώτος, προκειμένου να θεμελιωθεί, ήταν το τσάκισμά τους και η αποκοπή κάθε σχέσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Ο συσχετισμός δυνάμεων βεβαίως είχε αλλάξει, αλλά δεν είχε ανατραπεί ολοκληρωτικά σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Και εδώ μπήκαν τα μεγάλα μέσα, κρατικά και παρακρατικά, με τους μηχανισμούς καταστολής και τα όπλα, αφού, όπως είπαμε παραπάνω, ένοπλα τμήματα που υπηρετούσαν την άρχουσα τάξη υπήρχαν. Στο συσχετισμό συνέβαλε και η παρουσία των Αγγλων ιμπεριαλιστών με στρατό.

Οι συνθήκες που διαμορφώνονταν για τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές ήταν αφόρητες. Και ο λαός, όπως πρέπει να κάνει κάθε λαός σε τέτοιες συνθήκες, επέλεξε όχι την υποταγή του, αλλά την ένοπλη πάλη του.

Εποποιία

Ο ΔΣΕ ήταν στρατός λαϊκός και επαναστατικός. Ο τρίχρονος αγώνας του ήταν θαρραλέο επαναστατικό τόλμημα των λαϊκών δυνάμεων, με πρωτοπόρους, οργανωτές και καθοδηγητές τους κομμουνιστές. Ο ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας ηρωικός. Οι μαχητές και τα στελέχη του πολέμησαν με απαράμιλλο ηρωισμό και αυτοθυσία, με ακλόνητη πίστη στα υψηλά ιδανικά τους.

Ισάξια με τους άνδρες πολέμησαν στο ΔΣΕ οι γυναίκες μαχήτριες, που για πρώτη φορά πήραν μέρος σε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό (20 με 25% της δύναμής του) σε ένοπλο αγώνα
Ισάξια με τους άνδρες πολέμησαν στο ΔΣΕ οι γυναίκες μαχήτριες, που για πρώτη φορά πήραν μέρος σε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό (20 με 25% της δύναμής του) σε ένοπλο αγώνα
Ισάξια με τους άνδρες πολέμησαν στο ΔΣΕ οι γυναίκες μαχήτριες, που για πρώτη φορά πήραν μέρος σε ένα τόσο μεγάλο ποσοστό (20 με 25% της δύναμής του) σε ένοπλο αγώνα.

Απειρα είναι τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας των νέων που κατατάχθηκαν στις γραμμές του ΔΣΕ, καλύπτοντας το 70% της συνολικής δύναμής του.

Ο Δημοκρατικός Στρατός, με τις λίγες δυνάμεις του, αντιπάλεψε και πάρα πολλές φορές νίκησε έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Ενας μαχητής του ΔΣΕ προς δέκα κυβερνητικούς στρατιώτες πολέμησε στο Γράμμο και στο Βίτσι και ένα προς εκατό ή εκατόν πενήντα ήταν ο πολεμικός εξοπλισμός του ΔΣΕ σε σχέση με τον κυβερνητικό. Ο κυβερνητικός στρατός εφοδιαζόταν ασταμάτητα από τους ιμπεριαλιστές με τα πιο σύγχρονα πολεμικά μέσα - υπολογίζεται, μάλιστα, ότι από το 1947 μέχρι το 1950 είχαν μεταφερθεί στη χώρα μας με πεντακόσια αμερικανικά πλοία 528 χιλιάδες τόνοι βοήθειας, που το μεγαλύτερο μέρος της το αποτελούσε το πολεμικό υλικό.

Από το 1947 που οι ΗΠΑ πήραν στην Ελλάδα τη σκυτάλη από τους Αγγλους, άρχισαν να εξοπλίζουν τον κυβερνητικό στρατό με σύγχρονα όπλα και πολεμικό υλικό κατάλληλο για «ορεινές επιχειρήσεις» και κυρίως όλμους, ορεινά πυροβόλα, ημιαυτόματα τηλεβόλα, εκτοξευτές ρουκετών και βόμβες Ναπάλμ.

Η ανάμειξη των Αμερικανών ήταν παντού φανερή. Τις επιχειρήσεις στη Μουργκάνα τις κατηύθυνε προσωπικά ο στρατηγός Βαν Φλιτ, στις επιχειρήσεις του 1948 για την εφαρμογή του «Σχεδίου Κορωνίς» και τον Αύγουστο του 1949 για την εφαρμογή του «Σχεδίου Πυρσός» συμμετείχαν ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματικοί του στρατού. Στα γραφεία της Ασφάλειας, στην Αθήνα, εξάλλου, ήταν εγκαταστημένος ο Αμερικανός αξιωματούχος Ρόμπερτ Ντρίσκαλ, που επέβλεπε τις συλλήψεις κομμουνιστών, αριστερών και άλλων πολιτών, ενώ, ουσιαστικά, τις μάχες ανάμεσα στο ΔΣΕ και στις υπέρτερες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού τις διηύθυναν Αμερικανοί αξιωματικοί, που είχαν τοποθετηθεί στις διοικήσεις των Μεραρχιών και αργότερα των Ταξιαρχιών. Οι εξουσίες στους Αμερικανούς είχαν δοθεί συγκεκριμένα από την ελληνική κυβέρνηση, όταν έφθασαν τον Οκτώβρη του 1948 στην Αθήνα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, οι υπουργοί Στρατιωτικών Ρόαγιαλ και Εξωτερικών Μάρσαλ.

ΔΣΕ: Ολμιστές παρέχουν υποστήριξη σε μάχη
ΔΣΕ: Ολμιστές παρέχουν υποστήριξη σε μάχη
Οι Αμερικανοί, όμως, πρόσφεραν στις αντιδραστικές κυβερνήσεις της Αθήνας και μεγάλη οικονομική βοήθεια, που συνέβαλε στη δημιουργία ενός πανίσχυρου στρατού, που συνολικά αποτελούνταν από 150.000 στρατιώτες, 51.000 εθνοφύλακες, 14.000 πληρώματα πολεμικών πλοίων και 6.500 πληρώματα πολεμικών αεροπλάνων και προσωπικό αεροδρομίων. Στους αριθμούς, μάλιστα, αυτούς, πρέπει να προστεθούν οι ΜΑΥδες, καθώς και 33.000 ένστολοι και μυστικοί αστυνομικοί.

Αυτές ήταν οι δυνάμεις εκείνες, που νίκησαν, τελικά, το Δημοκρατικό Στρατό, του οποίου εντούτοις η δράση στα τρία χρόνια της ηρωικής και άνισης πάλης του υπήρξε επική.

«Η τρίχρονη ηρωική εποποιία του ΔΣΕ αποτελεί ανεκτίμητο κεφάλαιο του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος της Ελλάδας, κεφάλαιο που καθαγιάστηκε με τη θυσία χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών, ανδρών, γυναικών, νέων, που, άλλοι δίνοντας τη ζωή τους και άλλοι τραυματίες και ανάπηροι, με το αίμα τους πότισαν κι έθρεψαν τις ρίζες μιας λαϊκοδημοκρατικής και σοσιαλιστικής Ελλάδας» («Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις ΣΕ, τόμος Ζ` σελ. 18).

«Ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζει πολλούς να εμπνέει και άλλους να προκαλεί. Οι τελευταίοι, η αστική τάξη και οι μηχανισμοί της, έχουν εξαπολύσει τόνους συκοφαντίας εναντίον του. Οι "ξενοκίνητοι ΕΑΜοβούλγαροι" και οι "Κομμουνιστοσυμμορίτες" των προηγούμενων χρόνων, μαζί με τη λαθολογία που άφθονη σκορπίζουν οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, σε συνδυασμό με τον πιο εκλεπτυσμένο σύγχρονο αντικομμουνισμό, χαρακτηρίζουν την αστική προπαγάνδα στην 60χρονη πορεία που κύλησε από τη δημιουργία του ΔΣΕ. Σήμερα αναποδογυρίζουν και πάλι την ιστορία μέσα από την επιστημονικοφανή «αναθεώρησή» της.

Ανταρτοομάδα έξω από νοσοκομείο του Δημοκρατικού Στρατού, στο Βίτσι
Ανταρτοομάδα έξω από νοσοκομείο του Δημοκρατικού Στρατού, στο Βίτσι
Η δράση του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του. Αυτά τα γεγονότα καταδείχνουν και τις μεγάλες δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο ΔΣΕ.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Πέραν των άλλων, έβαλε το δικό του βάρος υπέρ του αγώνα των λαών, σε μια περίοδο που ο ιμπεριαλισμός είχε ξεκινήσει τον λεγόμενο ψυχρό πόλεμο.

Η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ, είτε έφερνε νίκες, είτε έρχονταν πικρές οι ήττες.

Το ΚΚΕ προσπαθεί να διδάσκεται από τη θετική και την αρνητική πείρα του ΔΣΕ, από τη γενικότερη πείρα του εργατικού - λαϊκού κινήματος των μεγάλων χρόνων της 10ετίας 1940-1949.

Ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της πάλης του ΔΣΕ προσδιορίζεται από τις συνθήκες που επέβαλαν τη δημιουργία του και τα αντίπαλα στρατόπεδα που συγκρούστηκαν: Από τη μια πλευρά, των λαϊκών δυνάμεων, που εκφράζονταν πολιτικά από το ΚΚΕ και συμμάχους του, όπως το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΚΕ), και από την άλλη, όλων των συνασπισμένων εγχώριων αστικών δυνάμεων και των ξένων συμμάχων τους.

Αντιπαρατέθηκε η ένοπλη μαζική λαϊκή πάλη με την ένοπλη και θεσμική κρατική βία που ασκούσαν οι μηχανισμοί και οι κυβερνήσεις των Τσαλδάρη, Σοφούλη, Μαξίμου, των «δεξιών» και «φιλελεύθερων» κομμάτων από κοινού με τον εγγλέζικο και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το "δόγμα Τρούμαν" και το "σχέδιο Μάρσαλ" συντέλεσαν αποφασιστικά στη νίκη της αστικής τάξης(...)

Το δρόμο της αντίστασης, σε άλλες συνθήκες, επέλεξε το ΚΚΕ και στα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα του ΔΣΕ. Στις φυλακές και στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στην παρανομία, στη νομιμότητα αργότερα και μέχρι σήμερα. Μπόρεσε να σταθεί όρθιο στις αρνητικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν διεθνώς και στο ίδιο το ΚΚΕ το 1989-1991.

Ολα τα τελευταία χρόνια οργιάζει η αστική προπαγάνδα, που βάλλει κατά της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα από τις μορφές που μπορεί αυτή να πάρει, και που τη στιγματίζει ως ξεπερασμένη και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα. Μαζί της συκοφαντούνται και οι πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα, οι κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.

Είναι πλημμύρα τα ιδεολογήματα στήριξης της "κοινωνικής συναίνεσης", του "διαλόγου" ανάμεσα στους λεγόμενους κοινωνικούς εταίρους. Η ταξική συνεργασία διαφημίζεται ως το μέσον που οδηγεί στην αντιμετώπιση των "σύγχρονων προκλήσεων", στην κοινωνική προκοπή και στη διασφάλιση των νέων γενεών.

Συγκαλύπτεται η βία του αστικού κράτους, που εκφράζεται με τη νομοθεσία, τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του. Το ίδιο και η πολύμορφη βία που ασκούν οι κεφαλαιοκράτες κατά των εργατών και των εργατριών στους τόπους εργασίας.

Εργατικά - λαϊκά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα διασύρονται, ενώ επιστρατεύεται ένας φαρισαϊκού τύπου "ανθρωπισμός", για να εμφανίσουν τους ένοπλους μαχητές ως και στυγνούς δολοφόνους. Την ίδια ώρα η τρομοκρατία των καπιταλιστικών κρατών μέσα στις χώρες τους και εναντίον άλλων λαών και χωρών, με πολεμικά και διπλωματικά μέσα, συνεχίζεται και εντείνεται. Η βία των καπιταλιστικών κρατών έχει πάρει νέες διαστάσεις και ταξικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα.

Κάθε εργάτης και εργάτρια που είναι θύμα της ανελέητης εκμετάλλευσης, κάθε νέα και νέος που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το άδικο του ισχυρού, είναι σε θέση να αντιληφθεί την αιτία και το στόχο αυτής της ιδεολογικής επίθεσης. Οι εκμεταλλευτές, οι παρατρεχάμενοι και οι καλοπληρωμένες πένες τους, οι πολεμοκάπηλοι και οι ενώσεις τους κτυπούν γενικά την ιδεολογία της ταξικής πάλης, επειδή ακριβώς ανησυχούν για το μέλλον της ταξικής κυριαρχίας τους. Φοβούνται την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παίρνουν προληπτικά μέτρα, ώστε να μην μπορέσει η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει την κοινωνική θέση και την ιστορική αποστολή της. Ο φόβος τους για το μέλλον είναι που στρέφει την ιδεολογική τους επίθεση κυρίως κατά της νεολαίας. Θέλουν να εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα, τις αγωνιστικές διαθέσεις της.

Δε θα το πετύχουν! Οι κοινωνικές αντιθέσεις δε χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης εθνικής ομοψυχίας και της "κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών", που προπαγανδίζει η κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ.

Οπως αποδείχνει η ιστορία, την ανθρωπότητα έφεραν μπροστά οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις, οι προλεταριακές επαναστάσεις, πρώτη απ' όλες η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Μπροστά έφεραν τον κόσμο η καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασιστικού ιμπεριαλισμού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, η πάλη των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής, της Μέσης Ανατολής, της Κούβας και της Παλαιστίνης.

Είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε αγωνιζόμενο λαό που διεκδικεί το δίκιο του. Παλεύουμε να δυναμώσει ο μαζικός πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα» (ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ 1946 - 1949).

Εμπνέει το σήμερα

«Ο αγώνας του ΔΣΕ, τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία της σε εκδήλωση τιμής του Κόμματος στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ στα 60χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ στις 10/12/2006, αναδεικνύει περίτρανα, αποδεικτικά και πειστικά, για όποιον θέλει χωρίς προκαταλήψεις να τον μελετήσει, τον ταξικό χαρακτήρα του πατριωτισμού, τα ταξικά χαρακτηριστικά της έννοιας πατρίδα.

Η πάλη του ΔΣΕ, ως ταξικός αγώνας με αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό χαρακτήρα, απέδειξε ότι ο πατριωτισμός της εργατικής τάξης, των εργαζομένων γενικότερα, έχει μεγάλη διαφορά, αντιδιαμετρική, με τον όποιο λεγόμενο πατριωτισμό της αστικής τάξης και των συμμάχων της, κατά συνέπεια και των πολιτικών της εκπροσώπων.

Η έννοια πατρίδα, για την εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό, δεν ταυτίζεται μόνο με τα γεωγραφικά και τα εθνικά σύνορα, τα κυριαρχικά δικαιώματα. Βεβαίως, αυτά είναι στοιχεία που αξίζουν τον αγώνα και με το παραπάνω. Η πραγματική υπεράσπισή τους αναπόφευκτα συνδέεται με την πάλη κατά της αστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, της ταξικής εκμετάλλευσης και κοινωνικής καταπίεσης, κατά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και συμμαχίας, κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η εργατική τάξη δεν έχει κοινά συμφέροντα στον αγώνα κατά του ξένου κατακτητή, με την αστική τάξη της χώρας της. Ακόμα και αν αυτή στο σύνολό της ή σε ένα μέρος της θέλει να απαλλαγεί από την ξενική κατοχή. Οι μεν έχουν συμφέρουν να κερδίσουν μια πατρίδα χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, που συμβάλλει στη διεθνιστική πάλη των λαών κατά του ιμπεριαλισμού. Οι άλλοι ενδιαφέρονται να κρατήσουν και να ενισχύσουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία στο εθνικό επίπεδο, να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η αστική τάξη, όταν βρεθεί ανάμεσα στο εργατικό κίνημα και στις κοινωνικοπολιτικές του συμμαχίες, στο επαναστατικό κίνημα και στον ξένο παράγοντα που διεκδικεί μερίδιό της, τότε δεν ταλαντεύεται. Εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, παραιτείται και από μερίδιά της στα πλαίσια του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Συμμορφώνεται με τις διεθνείς εντολές, ακόμα και με τον βασικό ανταγωνιστή της, μπροστά στον κίνδυνο ο απελευθερωτικός, ο αντιιμπεριαλιστικός, ο κοινωνικός αγώνας να οδηγήσει στην αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας. Και αν χάνει ένα μερίδιο από τα κέρδη της, αν ακόμα έχει απώλειες το γόητρό της, αντισταθμίζει τη ζημιά, καθώς επωφελείται από την πολιτική και στρατιωτική στήριξη του ξένου ιμπεριαλιστικού παράγοντα, άρα μπορεί να ελπίζει και σε αύξηση των κερδών της στην πορεία.

Ο αγώνας του ΔΣΕ παρέχει κορυφαίες αποδείξεις για το περιεχόμενο του προλεταριακού διεθνισμού και το περιεχόμενο του ιμπεριαλιστικού διεθνισμού. Η ουσία δεν αλλάζει παρά τις εξελίξεις και τα νέα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα. Πάνω απ' όλα, μας διδάσκει ότι θεμελιακό γνώρισμα και κριτήριο της ικανότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι να εντάσσει, να υποτάσσει την καθημερινή του πάλη στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτό το γνώρισμα κάνει πιο ικανό το Κόμμα να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αγώνα για τα καθημερινά οξυμένα προβλήματα, ανεβάζει την αποτελεσματικότητα. Ο αγώνας, επίσης, του ΔΣΕ δίνει διδάγματα για τη στρατηγική σημασία που έχει η πολιτική συμμαχιών για τη νικηφόρα έκβαση της πάλης.

Δικαιολογημένα ασκεί μεγάλη γοητεία η στάση αρχών, το πνεύμα και η ετοιμότητα της θυσίας ως το θάνατο των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ. Η ηθική ατμόσφαιρα που καλλιεργείται στον αντιιμπεριαλιστικό, στον επαναστατικό αγώνα είναι το υπόβαθρο που καλλιεργεί τέτοιες συμπεριφορές. Αναδείχτηκε η ανεξάντλητη σωματική, ηθική και πνευματική δύναμη του μαχητή. Η οργανωτική και πολεμική πείρα που διέθεταν οι μαχητές, η οποία βεβαίως διαμορφώθηκε και κάτω από την αντίστοιχη πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα του '42 - '45.

Ο ΔΣΕ ανέδειξε, επίσης, τη μεγάλη σημασία που έχει στην αύξηση της επαναστατικής ικανότητας η συμμετοχή των γυναικών. Την περίοδο αυτή αδυνάτισαν, περιθωριοποιήθηκαν καθυστερημένες αντιλήψεις και προκαταλήψεις ότι η μάχη, ο ένοπλος αγώνας είναι υπόθεση κυρίως ανδρική. Το ένα τρίτο της δύναμης του ΔΣΕ ήταν γυναίκες που δε διακρίθηκαν μόνο σε κλασικούς τομείς, όπως είναι η περίθαλψη των τραυματιών, άλλες υπηρεσίες επιμελητείας. Διακρίθηκαν ως μαχήτριες με το όπλο στο χέρι, ανέδειξαν πολιτικές και οργανωτικές ικανότητες.

Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, όπως και ότι τα πιο δύσκολα βρίσκονται μπροστά. Αλλά έχουμε βαθιά πίστη στην εργατική τάξη, στις ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις. Η στρατηγική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ, διανοουμένων.

Ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι να γίνει αυτό το γρηγορότερο. Να αρχίσει τώρα και να εκφραστεί παντού. Στην καθημερινή πάλη, στα συνδικάτα, στα σχολεία, στα Ανώτατα Ιδρύματα, στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, στις εκλογές για το Κοινοβούλιο όποτε γίνουν. Αποδυνάμωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που υπηρετούν το κεφάλαιο. Χτύπημα του οπορτουνισμού που σημαίνει αποδυνάμωση των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η ηττοπαθής στάση και η συμβιβαστική πολιτική των οποίων ζημιώνουν το λαϊκό κίνημα, ενώ μαζί με το ΠΑΣΟΚ συκοφαντούν το ΚΚΕ.

Ισχυρό ΚΚΕ, προχώρημα της συσπείρωσης δυνάμεων, ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, που θα ανοίξει το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για το λαό. Οι εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, που διατυμπανίζουν ως εναλλακτική λύση την ανάγκη για ένα άλλο "ευρωπαϊκό μοντέλο", εξαπατούν τους εργαζόμενους.

Το σύνθημα "Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός", εκφράζει τον ουτοπικό στόχο για έναν ανθρώπινο καπιταλισμό. Ενας άλλος κόσμος πράγματι είναι εφικτός, όμως αυτός ο κόσμος είναι ο σοσιαλιστικός. Είναι η εργατική εξουσία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όχι οι ουτοπίες που εξ αντικειμένου αφήνουν άθικτο το σύστημα και αξιοποιούνται από το κεφάλαιο ως μέσο κατασίγασης και ανώδυνης εκτόνωσης ριζοσπαστικών διαθέσεων και αντιδράσεων.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν τη ΝΔ, όσο και εκείνα που βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ, έχουν εδώ τη θέση τους: Στο ΚΚΕ και μαζί με το ΚΚΕ. Εδώ χτυπά η καρδιά του μέλλοντός μας. Εδώ βρίσκεται η δικαίωση του αγώνα και της θυσίας του ΔΣΕ. Εδώ γίνονται ένα, το χτες με το σήμερα και το αύριο.

Ενοχλεί ο ταξικός αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός χαρακτήρας του αγώνα, σε μια στιγμή που το αστικό πολιτικό σύστημα δεν είχε αποκτήσει την απαιτούμενη σταθερότητα. Εκείνο που ως σήμερα επίσης ενοχλεί, είναι ότι ο αγώνας του ΔΣΕ επιβεβαιώνει πως η βία των όπλων και κάθε μέσου καταστολής είναι βασικό και αναντικατάστατο όπλο της αστικής τάξης, όταν νιώθει ότι απειλείται η εξουσία και η ιδιοκτησία της, στο άμεσο μέλλον ή και πιο μακροπρόθεσμα. Το λαϊκό κίνημα πρέπει να έχει πλήρη ετοιμότητα, ανάλογα με τις συνθήκες, να χρησιμοποιεί όλες τις μορφές πάλης, προκειμένου να αντιμετωπίσει τη βία της αστικής τάξης. Η εργατική τάξη δεν αρκεί να διεκδικεί και να κερδίζει το δίκιο της, αλλά πάνω απ' όλα να ξέρει να υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της, την εξουσία της.

Σήμερα έχουμε ακόμα περισσότερες δυνατότητες να σκύψουμε πάνω στην πολύτιμη πείρα του Κόμματός μας. Αποτελεί μια από τις βασικές μας διαφορές με τους κάθε λογής συμβιβαστές και οπορτουνιστές. Ακόμα και όταν ένας αγώνας οδηγεί σε μια πικρή ήττα, εμείς προσπαθούμε τα συμπεράσματά του να τα μετατρέψουμε σε όπλο αντεπίθεσης».

Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι

Τον αγώνα του ΔΣΕ, άλλοι τον βάφτισαν «συμμοριτοπόλεμο» και άλλοι τον επικρίνουν και τον ξορκίζουν ως έναν εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Ποια, όμως, είναι η ταξική αλήθεια γύρω από τους πολέμους;

Υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι. Ο πόλεμος είτε με τη μορφή της αντίστασης, είτε μ' αυτήν της εσωτερικής ταξικής ένοπλης σύγκρουσης δεν είναι προκαταβολική επιλογή των κομμουνιστών, των αγωνιστών, των λαών. Επιβάλλεται από τις εγχώριες αστικές δυνάμεις και τους ξένους ιμπεριαλιστές.

Η κομμουνιστική θεωρία είναι απολύτως συνυφασμένη με την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν τους πολέμους. Οι αστικές δυνάμεις, αλλά και οι πάσης φύσεως οπορτουνιστές από τη δική τους πλευρά δε θέλουν και δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την ερμηνεία της ουσίας, των αιτιών και της φύσης των πολέμων. Οι πόλεμοι δεν εξαπολύονται από παράλογους και ψυχοπαθείς, ούτε καν από εκείνους που έχουν μεμονωμένα ιδιοτελή συμφέροντα.

Σε κάθε ταξική κοινωνία υπήρχαν και υπάρχουν πόλεμοι ως συνέχεια της πολιτικής των εκμεταλλευτριών τάξεων με τα λεγόμενα ειρηνικά μέσα. Υπάρχουν αντιδραστικοί και επαναστατικοί πόλεμοι. Και θα καταργηθούν μόνον όταν πάψουν να εξουσιάζουν αυτοί που καταπιέζουν και δολοφονούν λαούς, αυτοί που χρησιμοποιούν τα όπλα εκεί που δεν μπορεί να γίνει η με ειρηνικά πολιτικά μέσα διείσδυση των κεφαλαίων.

Οπως τονίζεται στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «Για τις πρόσφατες διεθνείς εξελίξεις με αφορμή την κρίση στον Καύκασο», ο αιματηρός πόλεμος στη Νότια Οσετία εξαπολύθηκε κατά παραγγελία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, από την ελεγχόμενη από αυτούς κυβέρνηση της Γεωργίας, αξιοποιώντας τις γνωστές αντιθέσεις Γεωργίας - Ρωσίας. Ηταν ένα ακόμη επεισόδιο στο σίριαλ του τρόμου που προκαλεί η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε μια μεγάλη περιοχή, από τη Βόρειο Αφρική έως την Αρκτική και από τα Βαλκάνια έως τον Καύκασο και την Κασπία.

Οι ανταγωνισμοί αυτοί, ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, καθώς και άλλες περιφερειακές δυνάμεις στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», εκτυλίσσονται για την αύξηση των υπερκερδών των μονοπωλίων από τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών αποθεμάτων, των αγωγών ενέργειας, των μεριδίων των αγορών και των σφαιρών επιρροής.

Κλιμακώνεται έτσι μια επικίνδυνη αντιπαράθεση για την περιοχή που αποκαλούν «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Οι εξελίξεις αυτές, που σχετίζονται με την κατοχή του Ιράκ - Αφγανιστάν, αλλά και τις πολεμικές προετοιμασίες σε βάρος του Ιράν, μπορούν να δημιουργήσουν φαινόμενα «ντόμινο», που θα επηρεάσουν και την περιοχή μας, ακόμη και τη χώρα μας.

Η ΕΕ και οι περισσότερες χώρες - μέλη της, που είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, από τη μια συμπορεύονται με τις ΗΠΑ κι από την άλλη ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ για τη μοιρασιά της «λείας» και προσπαθούν οι ίδιες να αναλάβουν τα «ηνία» σε μια σειρά περιοχές, όπως έδειξε και η ενεργότερη ανάμειξη Γαλλίας και Γερμανίας στην κρίση του Καυκάσου. Παράλληλα, στο εσωτερικό της ΕΕ δυναμώνουν και οι αντιθέσεις γύρω από το ζήτημα της στάσης απέναντι στη Ρωσία.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού οδηγεί τα τελευταία χρόνια στην εμφάνιση και ισχυροποίηση νέων παγκόσμιων οικονομικών δυνάμεων, με μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, που διεκδικούν μερίδιο στην παγκόσμια αγορά και οδηγούν σε σοβαρές ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική «σκακιέρα». Η οικονομική άνοδος αναπόφευκτα συνοδεύεται κι από την «αναβάθμιση» της πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος αυτών των χωρών. Οδηγεί στην αύξηση των ανταγωνισμών με τις δυνάμεις που σήμερα κρατούν τα παγκόσμια «σκήπτρα», όπως είναι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, καθώς και στη διαμόρφωση αξόνων και αντιαξόνων.

Η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και περισσότερο σε αυτόν τον κόμβο των αντιθέσεων, που συνεχώς οξύνονται. Η ελληνική αστική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας εκφράζει σήμερα ως κυβέρνηση η ΝΔ, από τη μια αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες διέλευσης ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου από το έδαφος της χώρας, από την άλλη, ως ενεργό μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και σύμμαχος των ΗΠΑ, συμμετέχει ενεργά στις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια, στον Περσικό και αλλού. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να εγκλωβίσουν το λαό στην αντίληψη της «σιγουριάς», που δήθεν παρέχει η συμμετοχή στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ανάλογη είναι η στάση και άλλων πολιτικών δυνάμεων, όπως ο ΣΥΝ και ο ΛΑ.Ο.Σ., που προπαγανδίζουν την ενίσχυση του ευρωενωσιακού ιμπεριαλιστικού κέντρου, της ΕΕ.

Τιμή στα 90χρονα του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ κλείνει ενενήντα χρόνια ζωής και δράσης, με ακλόνητη την πεποίθηση για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, με αυξημένο αίσθημα ευθύνης απέναντι στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Ενενήντα χρόνια πρωτοπόρας δράσης στους αγώνες της εργατικής τάξης και όλου του λαού, για να γίνουν πράξη οι ελπίδες και οι πόθοι του να ξημερώσουν καλύτερες μέρες. 90 χρόνια τώρα, ζυμώνει το νου και την καρδιά των εργατών, δένει το ατσάλι των μαχητών του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Στην 90χρονη πορεία του, το Κόμμα μας υπερασπίστηκε με συνέπεια τους ανθρώπους του μόχθου. Στάθηκε στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων, παλεύει για τη χειραφέτηση των εργαζομένων από την ιδεολογική και πολιτική επιρροή της αστικής τάξης, των κομμάτων της, από την καλλιέργεια αυταπατών για αντιμετώπιση των προβλημάτων με μεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Τους οπλίζει με την πίστη στο δίκιο τους και την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, κόντρα στο συμβιβασμό και τημοιρολατρία.

Παλεύει για να συνειδητοποιούν ότι η πραγματοποίηση των συμφερόντων των λαϊκών δυνάμεων δε θα ευοδωθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά σε σύνδεση με την πάλη για την ανατροπή του. Πράγμα που απαιτεί να σφυρηλατούν την ενότητα, την οργάνωσή τους, τη συμμαχία τους στον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στην αστική τάξη.

Ετσι, το ΚΚΕ, σ' όλη την ιστορική του διαδρομή, έδωσε και δίνει όλες του τις δυνάμεις, με συνέπεια, αποφασιστικότητα, μαχητικά, πληρώνοντας ακόμη και με το αίμα και τη ζωή των στελεχών και των μελών του για να ζήσει ο λαός μας καλύτερες μέρες. Η σφραγίδα του βρίσκεται ανεξίτηλη στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, σ' όλη την πορεία του λαϊκού κινήματος, έτσι ώστε η νεότερη ιστορία της Ελλάδας να είναι συνυφασμένη με τη δράση του ΚΚΕ.

Στον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε. Με έμπνευση και σεβασμό στο παρελθόν του Κόμματος, του κινήματος, του λαού μας, αντιμετωπίζουμε με μεγαλύτερη απαιτητικότητα από τον εαυτό μας το σήμερα και αισιοδοξία το αύριο.

«Το ΚΚΕ δεν υπέγραψε και δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας στην εγχώρια και διεθνή αστική τάξη. Ο ηρωισμός και οι θυσίες των κομμουνιστών αγκαλιάζουν το χτες και το σήμερα, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τις ερχόμενες γενιές. Η ΚΕ αποτίνει φόρο τιμής στις χιλιάδες των συντρόφων και συντροφισσών που έπεσαν στον αγώνα.

Η στρατηγική του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία ανταποκρίνεται στα μακροπρόθεσμα και στα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών. Αποτελεί τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ στο λαό, απάντηση στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή. Οι θέσεις του για τις διεθνείς συνθήκες μετά το 1989-1991, γενικότερα και στα Βαλκάνια, η ανάλυσή του για την ΟΝΕ και το ευρώ, συνολικά για την καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, η απόλυτη αντίθεσή του στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η ανάδειξη των αιτίων που τις προκαλούν, καθώς και άλλες βασικές επισημάνσεις του διαπιστώνονται ως ορθές και από λαϊκές δυνάμεις πέρα από τα όρια της εκλογικής του απήχησης. Επιβεβαιωμένη είναι και η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, η ανάγκη της διαπάλης με τον οπορτουνισμό.

Το κόμμα μας εκφράζει την αποφασιστικότητα να συνεχίσει στην ίδια γραμμή πλεύσης. Δεσμεύεται στο λαό και στη νεολαία ότι θα δυναμώσει τις προσπάθειές του για να προχωρήσει η δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, που αγωνίζεται και διεκδικεί τη Λαϊκή Εξουσία. Θα συνεχίσει να δίνει όλες τις δυνάμεις του στο πλευρό του λαού. Θα πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να αποκτήσει πιο μαχητικούς δεσμούς μαζί του, να κάνει την ιδεολογική και πολιτική του παρέμβαση πιο αποκαλυπτική, διεισδυτική, επιθετική. Παραμένει επίκαιρο το κεντρικό σύνθημα της ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ για τα 80χρονα του ΚΚΕ "ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΘΕΩΡΙΑ, ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΔΡΑΣΗ".

Είμαστε αισιόδοξοι ότι η πολιτική του ΚΚΕ θα συσπειρώσει πλατύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, που ήδη διακρίνουν ότι ανταποκρίνεται στα ταξικά τους συμφέροντα. Δείχνουν εμπιστοσύνη στη σταθερότητα και φερεγγυότητα του κόμματός μας, στην εμπειρία και στην ωριμότητά του» (ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΑ 90ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΚΚΕ).

Και αυτό σημαίνει πως στο έδαφος της πάλης για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, δουλεύοντας καθημερινά με τη στρατηγική μας πρέπει να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, δηλαδή να δυναμώσει η συνείδηση και η ετοιμότητα για θυσία, για την αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας, για το σοσιαλισμό.


Σ. Κ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ