Οι διακηρύξεις που συνόδευαν τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου ήταν ότι θα αποκαλυφθεί, θα καταγραφεί και έτσι θα προστατευτεί η δημόσια δασική περιουσία. Από το 2005 μέχρι σήμερα είχε περιθώριο το ΥΠΕΧΩΔΕ να συντάξει τους απαραίτητους δασικούς χάρτες, ώστε κατά την κτηματογράφηση να προστατευτούν πράγματι οι δασικές εκτάσεις. Μέχρι σήμερα όμως ούτε δασικοί χάρτες έχουν συνταχθεί, ούτε το δημόσιο θα προλάβει μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη να καταθέσει δήλωση στο Κτηματολόγιο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει: Αν κάποιος δηλώσει στο Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησία του μια δασική έκταση (σ.σ. στη διαδικασία δεν ελέγχεται η νομιμότητα των τίτλων) το δημόσιο είναι αυτό που θα πρέπει να αποδείξει ότι η δασική έκταση του ανήκει. Αντιστρέφεται, δηλαδή, το τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου, σε τεκμήριο υπέρ του ιδιώτη.

Ο στόχος κάθε άλλο παρά η προστασία του δημόσιου πλούτου είναι, αντίθετα, όπως δείχνει καθημερινά η εμπειρία, το Κτηματολόγιο είναι ένα ακόμα εργαλείο στην καταπάτησή του, «με το νόμο».