Η στήλη είχε «ξαναβρεθεί» παλαιότερα στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Σήμερα όμως, θα γνωρίσουμε μια άλλη όψη τους. Αφορμή, το ταξίδι που έκανε εκεί ο φίλος αναγνώστης Διονύσης Καμινάρης. Το κείμενο δεν είναι ένα συνηθισμένο οδοιπορικό. Πρόκειται περισσότερο για σχολιασμό των εικόνων που απαθανάτισε με το φακό του. Μέσα από τις λέξεις και τις φωτογραφίες παρουσιάζει όσα - μη συνηθισμένα - τον εντυπωσίασαν. Παρότι βρέθηκε εκεί μέσω ενός τουριστικού πρακτορείου, αποφάσισαν με την παρέα του να μην ακολουθήσουν πιστά το πρόγραμμα του «πακέτου». Αυτό τους το εγχείρημα - χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο - τους έδωσε την ευκαιρία να δουν και να ζήσουν καταστάσεις που σίγουρα δε συμπεριλάμβανε το «πακέτο».

Αλήθεια είναι ότι η ζωή δεν είναι ρόδινη όπως (σχεδόν όλα τα πρακτορεία) θέλουν να παρουσιάσουν. Καλό είναι να αναδεικνύονται οι ομορφιές ενός τόπου, αλλά και τα κακώς κείμενα θα πρέπει να καταγράφονται για να μπορέσουν κάποτε να αντιμετωπιστούν...

«Την περασμένη άνοιξη, πραγματοποιήσαμε ένα "ταξίδι στο χρόνο". Τριγύρω μας χρώματα, μυρωδιές και εικόνες, σε μια χώρα που μεσαία τάξη δεν υπάρχει! Η απόλυτη φτώχεια και ο απόλυτος πλούτος κυριολεκτικά δίπλα... Κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, στο "πεντάστερο" ξενοδοχείο, μας περίμεναν πεντάχρονα παιδιά, με το χέρι απλωμένο για 20 ή 50 λεπτά του ευρώ. Αργότερα, μάθαμε ότι το μεροκάματο δεν ξεπερνά τα 5 ευρώ...

Το Κάιρο είναι μια πόλη 20 εκατομμυρίων ανθρώπων, με τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες. Εκεί συναντάμε και τα μεγαλύτερα και πιο καινούργια κτίρια. Δε μένουμε όμως κοιτάζοντας μόνο αυτά. Περπατάμε - με κάποια προσοχή - στους δρόμους και στα σοκάκια για να δούμε την "πραγματική" ζωή. Οι άνθρωποι φιλόξενοι και χαρούμενοι. Σα να "διασκεδάζουν" τη φτώχεια τους. Και αγαπούν τους Ελληνες πολύ. Οι περισσότεροι μιλούν πολλές ελληνικές λέξεις. Φυσικά όλοι θέλουν "μπακσίς" (ένα ευρώ, είναι πάρα πολλά γι' αυτούς)!

Η αγορά στο Αλ Χαλίλι είναι σαν τη δικιά μας στο Μοναστηράκι. Με πολλά αλλά συνεχώς ίδια πράγματα. Θέλει πολύ ψάξιμο για να βρεις κάτι καλό, αλλά η επίσκεψη εκεί αξίζει.

Αυτό που αφήνει μια από τις καλύτερες αναμνήσεις, είναι η επίσκεψη σε ένα παραδοσιακό καφενείο μέσα στο Αλ Χαλίλι! Ο ναργιλές, το τσάι από φύλλα μέντας σερβιρισμένο σε ένα παλιό εμαγέ τσαγερό και ο κόσμος που πηγαινοέρχεται, μένουν αξέχαστα.

Ο Νείλος, αυτό το τεράστιο ποτάμι που "κόβει" το Κάιρο στα δύο, προσφέρει μεγάλη ομορφιά και την ημέρα, αλλά κυρίως το βράδυ. Στην παράλληλη οδό που ονομάζεται Κορνίς, χιλιάδες κόσμου την "καταλαμβάνει", κυρίως για βόλτα. Πορνεία δεν είδαμε - τουλάχιστον όπου εμείς βρεθήκαμε.

Το φαγητό είναι υπέροχο. Με ασφάλεια όμως τρώμε κυρίως στα μεγάλα ξενοδοχεία (σχετικά φθηνά γι' αυτό που προσφέρουν).

Οι πυραμίδες είναι να τις βλέπεις από μακριά... Βρωμιά και κόσμος απίστευτος. Εμείς πήραμε καμήλες και πήγαμε από την πίσω μεριά, μέσα από την έρημο. Διαφορετικά, θα χάναμε το μεγαλείο τους. Η «γνωριμία» με την πυραμίδα κοστίζει 3 ευρώ και ομολογουμένως είναι αρκετά δύσκολη. Ξεκινήσαμε από ένα πολύ στενό κατέβασμα 30 μέτρων και ένα ίδιο σε κλίση ανέβασμα (άλλα 30 μέτρα) που οδηγεί στο θάλαμο του βασιλιά. Αδειος, φυσικά, αφού όλα τα ευρήματα έχουν μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Καΐρου. Λίγο φως και ακόμα λιγότερο οξυγόνο, αλλά "πανηγυρίζουμε", αφού καταφέραμε να βρεθούμε στα "σωθικά" της πυραμίδας. Μας περιμένει βέβαια και ο ίδιος δρόμος για την επιστροφή...

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι βαθμιδωτές πυραμίδες που είναι και οι πιο παλιές στην Αίγυπτο. Βρίσκονται στην αρχή της ερήμου στην περιοχή Σακάρα σε τόπο καθαρό και ήσυχο. Δίνοντας 20 ευρώ, "αποκτήσαμε" δικό μας ξεναγό που με τις κατάλληλες συνεννοήσεις με φύλακες, μας γνώρισε χώρους που δεν επισκέπτονται οι τουρίστες, όπως οι "κλειστοί τάφοι των βασιλέων", αλλά και πληροφορίες για το χτίσιμο ολόκληρου του συγκροτήματος, το οποίο αφού τελείωσε, θάφτηκε όλο κάτω από τόνους άμμου!

Εκείνο που κυριολεκτικά μας συγκλόνισε ήταν η επίσκεψή μας στη νεκρόπολη. Οι Αιγύπτιοι δε μιλούν γι' αυτήν, αλλά και κανένα ταξιδιωτικό πρακτορείο δεν πάει εκεί τους τουρίστες. Ο λόγος προφανής: Η απόλυτη εξαθλίωση.

Οσοι Αιγύπτιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, χτίζουν εκεί τους οικογενειακούς τους τάφους που μοιάζουν με μικρά σπιτάκια. Οσοι από τους τάφους αυτούς δεν έχουν - ακόμα - χρησιμοποιηθεί ως τέτοιοι, κατοικούνται από πάμπτωχους ανθρώπους. Σε αυτά, δεν υπάρχουν - φυσικά - ούτε νερό, ούτε ρεύμα, ούτε τουαλέτα. Μόνη τους ελπίδα η ελεημοσύνη της ...Παρασκευής. Γιατί κάθε Παρασκευή, οι ιδιοκτήτες αυτών των τάφων, πηγαίνουν να "επισκεφτούν" τους νεκρούς τους και δίνουν και σε αυτούς τους εξαθλιωμένους λίγο φαγητό, ή κάποια ρούχα. Σίγουρα, δεν πρόκειται για "αξιοθέατο". Ανάμεικτα συναισθήματα - ντροπής και οργής - για το "θέαμα" που αντικρίσαμε. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο στιγμιαία, για να φωτογραφίσουμε, με μοναδικό σκοπό την "καταγγελία"...

Μέσα στο ταξιδιωτικό "πακέτο" ήταν και ο προορισμός για την Αλεξάνδρεια. Φτάσαμε εκεί, διασχίζοντας τον αυτοκινητόδρομο μέσα από την έρημο, η οποία πλέον είναι καταπράσινη από τις εντατικές καλλιέργειες!

Η άλλοτε δοξασμένη πόλη, στέκει πλέον παρηκμασμένη, δίχως χρώμα και χαρακτήρα. Ενα μάλλον κακό "μείγμα" ευρωπαϊκού και αιγυπτιακού πολιτισμού...

Οι λόγοι για να την επισκεφτεί κάποιος είναι δύο: Η προσφάτως ανακαινισμένη βιβλιοθήκη και το σπίτι του Καβάφη...».