Ενα κατακόκκινο μπαλόνι το οποίο, πέρα από τους ταξικούς συνειρμούς που μετέδιδε στους θεατές, έκανε και του κόσμου τις τσιριμόνιες πάνω από τις στέγες και τους δρόμους του Παρισιού. Χωρίς, όμως, να χρησιμοποιηθούν ψηφιακές μέθοδοι, όπως σήμερα. Σήμερα που μπαίνουν όλα στο κομπιούτερ και ...αποστειρώνονται. (Δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, με την κακή χρήση της στον κινηματογράφο τα βάζω).

54 χρόνια μετά, ένας καλός Κινέζος σκηνοθέτης, ο οποίος από παιδί ζει και εργάζεται στην Ταϊβάν, πολυβραβευμένος σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ, συγκινημένος από «Το Κόκκινο Μπαλόνι», γιατί όχι, προσπάθησε να κλέψει λίγο από την τρυφερότητά του. Εφτιαξε μια απλή τρυφερή ιστορία: μια γυναίκα χωρισμένη, μια ηθοποιός η οποία εργάζεται στις μαριονέτες, προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη της τα δυο παιδιά της (μια κόρη και έναν μικρό γιο). Μετέφερε την ιστορία του στο Παρίσι. Πήρε μαζί του το συνεργείο του και τις καλές του προθέσεις του, πήρε και μια βοήθεια από το μουσείο «Ορσέ», πήρε και ένα κόκκινο μπαλόνι και άρχισε...

Κάτι, όμως, δεν έδεσε! Η ταινία δείχνει πρόχειρη. Το σενάριο είναι, μάλλον, ανύπαρκτο. Ως εκ τούτου οι ηθοποιοί περισσότερο αυτοσχεδιάζουν και λιγότερο ερμηνεύουν κάποιους συγκεκριμένους ήρωες, που έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές, οι οποίες πηγάζουν από συγκεκριμένες καταστάσεις. Πέρα από τη Ζιλιέτ Μπινός, η οποία αγωνίστηκε φιλότιμα και κάτι κατάφερε, παρότι τη βάψανε ξανθιά και έχασε το ...μαγνητισμό της, οι υπόλοιποι αυτοσχεδιάζοντες ηθοποιοί δε μετέφεραν θερμοκρασίες και μηνύματα. Δεν είναι τυχαίο που όταν προκύπτει συγκίνηση στην ταινία αυτή προκύπτει μόλις εμφανίζεται το «κόκκινο μπαλόνι». Ο θεατής συγκινείται από τη ...θύμηση. Και μόνον από αυτή.

Δεν παραβλέπω, και θέλω να το τονίσω για να είμαι δίκαιος, πως υπάρχουν αρκετές καλές στιγμές στην ταινία. Ιδιαίτερα στους δρόμους του Παρισιού και στις Μαριονέτες. Και, ίσως, και στο μουσείο Ορσέ. Ομως, απλώς, στιγμές. Χωρίς διάρκεια και ενότητα.

Παίζουν: Ζιλιέτ Μπινός, Σιμόν Ιτεάνου, Φανγκ Σονγκ.