Φανταστείτε μια άθλια και φτωχή πόλη. Μια παραγκούπολη. Μια κόλαση. Στο κέντρο αυτής της κόλασης ένας ιδιωτικός παράδεισος. Μια δεντροφυτεμένη περιοχή με εξαιρετικά σπίτια και μεγάλες αυλές με γκαζόν. Τους δυο αυτούς κόσμους χωρίζουν ηλεκτροφόρα σύρματα. Κανένας από την παραγκούπολη (Πόλη του Μεξικού) δεν μπαίνει στην πλούσια περιοχή (ιδιωτική ζώνη), εκτός για να εργαστεί σαν κηπουρός, σαν καθαριστής, σαν σεκιούριτι, σαν υπηρέτης...

Κάποιο βράδυ μια καταιγίδα διακόπτει το ρεύμα. Τρία πεινασμένα σπουργίτια, τρία αμούστακα παιδιά, βρίσκουν ευκαιρία και περνάνε τα σύρματα. Σκοπός τους να κλέψουν και να ξαναγυρίσουν στην κόλαση. Αμέσως, όμως, γίνονται αντιληπτά από τους σεκιούριτι, αλλά και από τους ιδιοκτήτες της «Ιδιωτικής Ζώνης». Τα όπλα αστράφτουν. Τα δυο παιδιά πέφτουν νεκρά. Το τρίτο κρύβεται...

Από το σημείο αυτό και μετά, αρχίζει το πραγματικό ενδιαφέρον της ταινίας. Με αφορμή αυτό το επεισόδιο, οι ιδιοκτήτες της περιφραγμένης περιοχής, της Εκάλης ας πούμε, μας αποκαλύπτουν το σκληρό και αδυσώπητο ταξικό εαυτό τους. Και μας προβληματίζουν και για το δικό μας μέλλον, όταν τα πράγματα σφίξουν ακόμα περισσότερο (μεγαλύτερη ανεργία, μεγαλύτερη φτώχεια). Ηδη, πολλά σπίτια - φρούρια στη χώρα μας, στα βόρεια προάστια και αλλού, θυμίζουν την «Ιδιωτική Ζώνη» της ταινίας. Κανένας δε γνωρίζει τι γίνεται πίσω από τις ψηλές μάντρες.

Στην ταινία, και αλλού, ίσως,.. οι κάτοικοι της περιφραγμένης περιοχής, για να περιφρουρήσουν την πολυτελή και προκλητική ζωή τους, έχουν δημιουργήσει δικά τους ένοπλα αποσπάσματα, πέρα από τη δική τους, επίσης, ιδιωτική αστυνομία (σεκιούριτι). Ακόμα και τα μικρά παιδιά οπλοφορούν και πυροβολούν. Και, βέβαια, γράφοντας τους νόμους στα παλιά τους παπούτσια, έχουν θεσπίσει δικούς τους κανόνες. Οποιος παραβιάσει το άσυλό τους, δολοφονείται εν ψυχρώ και χωρίς καμία προειδοποίηση. Στη συνέχεια, το πτώμα του μπαίνει σε νάιλον σακούλες και πετάγεται στα σκουπίδια. Στα σκουπίδια, επίσης με τον ίδιο τρόπο, πετάγεται και ο σεκιουριτάς που, ενδεχομένως, θα σκοτωθεί στις συγκρούσεις. Ολος αυτός ο ανεξέλεγκτος στρατός εξαπολύεται για να βρει και να σκοτώσει το μικρό φτωχοδιάβολο.

Κανένας, εκτός από τον κλειστό κύκλο τους, δεν πρέπει να μάθει ότι η «Ιδιωτική Ζώνη» έχει τους δικούς της νόμους και δε θέλει να δώσει λόγο για τις πράξεις της σε κανέναν. Αλλά, αν από σύμπτωση μαθευτεί πως κάποιος ή κάποιοι σκοτώθηκαν στην «Ιδιωτική Ζώνη, πάλι δεν τρέχει τίποτα. Η αστυνομία, η πραγματική αστυνομία, η αστυνομία της πολιτείας, κάνει τα στραβά μάτια (με το αζημίωτο, φυσικά).

Εφιάλτης! Πραγματικός εφιάλτης! Η παγκοσμιοποίηση του πλούτου και η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας μικραίνει με μεγάλες ταχύτητες τις αποστάσεις. Εμένα, χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, η ταινία μου προκάλεσε άγχος και μου χτύπησε το κουδουνάκι για το δικό μας μέλλον. Το Μεξικό, τη Λατινική Αμερική, την Ασία, την Αφρική, την έχουμε «συνηθίσει». Εκεί, πια, ξέρουμε, η αξία του ανθρώπου είναι ελάχιστη έως και ανύπαρκτη. Ο θάνατος, έστω και από σφαίρα, πολλές φορές, είναι λύτρωση! Εδώ, όμως, που έχουμε ακόμα κάποια αξία; `Η θα εκπέσουμε και εμείς, όπως τα τρία σπουργίτια της ταινίας; Για να λάβουμε τα μέτρα μας, παρακαλώ! Οι αποστάσεις, είπαμε, μικραίνουν!

Παίζουν: Ντανιέλ Χιμένεξ Κάτσο, Μαριμπέλ Βερντού, Κάρλος Μπαρντέμ.