Είδος πολυτελείας, για τις λίγες εκείνες οικογένειες που έχουν να πληρώσουν, αποτελούν οι διακοπές για τους ανθρώπους με αναπηρία και ειδικές ανάγκες (ΑμΕΑ) και τις οικογένειές τους. Οι άνθρωποι αυτοί που βιώνουν σκληρά στο πετσί τους κάθε μέρα τα αποτελέσματα της πολιτικής που παράγει την ανεργία, την αμορφωσιά, την εξαθλίωση, που στερούνται ή παλεύουν μέχρι εξάντλησης για τα στοιχειώδη, στερούνται και αυτό το δικαίωμα σε μερικές μέρες ξεκούρασης και αναψυχής.

Τα καθηλωμένα εισοδήματα, που δε φτάνουν για να καλυφθούν ούτε οι στοιχειώδεις καθημερινές ανάγκες του ανάπηρου, η ακρίβεια, οι ιδιαίτερες δυσκολίες του κάθε ανάπηρου στην πρόσβαση, η απουσία κρατικών δομών για τις διακοπές των αναπήρων και των οικογενειών τους, οδηγούν τη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών των αναπήρων στο να μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και το καλοκαίρι.

«Και μόνο η αναφορά στο ζήτημα των διακοπών, για μας, "ξύνει" πληγές. Οι διακοπές για τους ανθρώπους με αναπηρίες και τις οικογένειές τους είναι πολύ δύσκολες», υπογραμμίζει η Χαρά Γιαννακίδου. Ο 27χρονος γιος της κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο.

«Ειδικά φέτος, πικράθηκα. Προσπαθούσα να βρω ένα συνοδό για να πάει διακοπές ο γιος μου και δεν μπορούσα να βρω. Είναι 27 χρόνων. Μέχρι σήμερα πηγαίναμε μια βδομάδα μαζί, με τον κοινωνικό τουρισμό. Θέλαμε να μπορέσει να κάνει διακοπές μόνος του πια. Δεν μπορέσαμε να βρούμε συνοδό και έτσι θα έρθει πάλι μαζί μας», λέει.

Και ξεσπάει σα χείμαρρος: «Πρέπει κάποιος να στέκει οικονομικά πολύ καλά, για να μπορέσει να κάνει διακοπές. Το ανώτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ένα 7ήμερο του κοινωνικού τουρισμού και αυτό πολύ δύσκολα, γιατί δε φτάνουν τα χρήματα. Διαρκώς, οι γονείς βάζουν το χέρι στην τσέπη, για τα πάντα. Δίνει το κράτος ένα πενιχρό επίδομα, που δε φτάνει πουθενά για πουθενά, και μετά πρέπει για τα πάντα να πληρώνουμε. Διακοπές ελάχιστοι ανάπηροι κάνουν. Αυτοί που διαθέτουν χρήμα. Οι άλλοι μένουν, όπως όλο το χρόνο, κλεισμένοι στα σπίτια τους».

«Τα περισσότερα πλοία δεν έχουν ασανσέρ για να ανεβεί το αναπηρικό αμαξίδιο. Οι καμπίνες είναι πανάκριβες, το κόστος για την οποιαδήποτε διαδρομή είναι πάνω από 100 ευρώ. Και οι τιμές διαρκώς ανεβαίνουν. Ειδικά φέτος, έγιναν τεράστιες αυξήσεις. Φοβάμαι ότι δε θα μπορέσουμε να πάμε σε κάποιο νησί. Το κόστος είναι δυσβάσταχτο στα δρομολόγια των πλοίων για κάθε εργατική οικογένεια. Και το κράτος κωφεύει στο αίτημα για φτηνά ακτοπλοϊκά εισιτήρια και ιδιαίτερα για τα ΑμΕΑ, διαφυλάσσοντας την κερδοφορία των εφοπλιστών», λέει.

Οπως εξηγεί, είναι πολύ λίγα και τα ξενοδοχεία που έχουν πρόσβαση για ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες (π.χ. μεγάλη τουαλέτα με μπάρα, ασανσέρ για να χωράει το καρότσι κ.ά.). «Επρεπε το κράτος να επιβάλλει στους επιχειρηματίες να φτιάχνουν σε κάθε ξενοδοχειακή μονάδα 3-4 τέτοια δωμάτια», τονίζει.

Αλλά και η μετακίνηση σε κάποιο παραθεριστικό μέρος είναι πραγματικός Γολγοθάς. «Δεν υπάρχουν ράμπες στην Αθήνα, θα υπάρχουν σε μια επαρχιακή πόλη; Ακόμα και στις οργανωμένες πλαζ δεν υπάρχει πρόσβαση για ανθρώπους με αναπηρικό αμαξίδιο ή ειδικές τουαλέτες στις παραλίες», λέει.

«Ουσιαστικά, καταλήγουμε να μην μπορούμε να κάνουμε διακοπές. Μας θέλουν "θαμμένους" στο σπίτι. Το 2008 δεν επιτρέπεται να είναι έτσι η κατάσταση. Να βρίσκονται τα ΑμΕΑ και οι οικογένειές τους σε τόσο δύσκολη κατάσταση!», καταλήγει.

«Οι διακοπές είναι δικαίωμα. Στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα και όποιος έχει να πληρώσει τις απολαμβάνει. Αν για την πλειοψηφία των εργαζομένων έχουν περιοριστεί στις 10 μέρες, στη μια βδομάδα ή και καθόλου, για τη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών των αναπήρων από τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι είδος πολυτελείας. Γιατί ένας ανάπηρος με την οικογένειά του, πέραν του ότι αυτός και άλλο μέλος της οικογένειας μπορεί να είναι εκτός παραγωγής -οπότε έτσι και αλλιώς έχει πολύ περιορισμένο εισόδημα- θέλει πολύ περισσότερα έξοδα για να εξασφαλίσει διακοπές σε ένα προσβάσιμο ξενοδοχείο, που να 'χει υποδομές και προσβάσιμη παραλία κ.ά. Οπως δεν υπάρχει συνολικά πολιτική στήριξης για τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους, έτσι δεν υπάρχουν και δημόσιες δομές για την εξασφάλιση των διακοπών τους», υπογραμμίζει ο Χάρης Χουρδάκης, μέλος της Γραμματείας της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων.

«Τραγική είναι η κατάσταση σε σχέση και με την πρόσβαση, όταν τα περισσότερα καράβια, τρένα και λεωφορεία, δεν είναι προσβάσιμα, ειδικά σε ανάπηρους με κινητικά προβλήματα, τα εισιτήρια έχουν εκτιναχτεί στα ύψη, πολύ περισσότερο όταν ένας ανάπηρος χρειάζεται να καλύψει και τα έξοδα συνοδού που θα τον συνοδεύσει στις διακοπές του. Ενας άνθρωπος με αναπηρία, που παίρνει το πενιχρό επίδομα των 250 ευρώ, αν το παίρνει και αυτό, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των διακοπών», τονίζει ο Χ. Χουρδάκης.

Και ξεκαθαρίζει: «Χρειάζεται το αναπηρικό κίνημα μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να διεκδικήσει δημόσιο δίκτυο παραθεριστικών κέντρων υψηλής ποιότητας για αναπήρους, μέτρα γενικότερα στήριξης της οικογένειας του αναπήρου για να εξασφαλίσει τις διακοπές του, δημόσιο δίκτυο κατασκηνώσεων για όλα τα παιδιά, τα παιδιά των αναπήρων ή τα παιδιά με αναπηρίες με υψηλής ποιότητας υπηρεσίες».