Ο γερο - Ανσέλμο, σοφός πια από τη ζωή και σίγουρος για το είδος της τιμωρίας που θα τους άξιζε,

της τιμωρίας που θα άξιζε σε όλους αυτούς που κοροϊδεύουν το λαό, σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα, εκείνους που μιλούν στον εργάτη για θυσίες την ώρα που του κλέβουν όλα τα γεννήματα, εκείνους που βγάζουν κηρύγματα ηθικής και «σύνεσης» προς όσους μοχθούν, ενώ την ίδια ώρα οι ίδιοι ζουν μέσα στη χλιδή και την απάτη,

γυρίζει προς τον Ρόμπερτ Τζόρνταν και του λέει με λόγια απλά και φωνή σταθερή:

*

«Θα τους έβαζα να δουλεύουν κάθε μέρα, όπως δουλέψαμε εμείς στα χωράφια κι όπως δουλεύουμε στα βουνά κόβοντας ξύλα, για όλη τους τη ζωή.

Ετσι θα βλέπανε για ποιο σκοπό γεννηθήκανε οι άνθρωποι.

Θα έπρεπε να κοιμούνται εκεί που κοιμόμαστε εμείς.

Να τρώνε όπως τρώμε εμείς.

Πρώτα απ' όλα όμως να δουλεύουν. Ετσι θα μάθουν».

*

(Ερνεστ Χεμινγουέι, «Για ποιον χτυπά η καμπάνα»)