Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. όπως και το κόμμα του είναι πασίγνωστο πως είναι χρήσιμοι στο σύστημα ενίοτε και για να κάνουν τη «βρώμικη» προπαγανδιστική δουλειά υπεράσπισης του κράτους της δικτατορίας των μονοπωλίων. Αλλά να μιλούν και για «Πατρίδα» πάει πολύ. Γιατί η άρχουσα τάξη εργαλείο της οποίας είναι ο ΛΑ.Ο.Σ. στην Κατοχή, ένα μέρος της συνεργάστηκε με τους Γερμανοϊταλούς και ένα άλλο εγκατέλειψε το λαό στην τύχη των καταχτητών φεύγοντας για το Κάιρο. Για να επιστρέψει μετά τη λαϊκή απελευθέρωση της Ελλάδας και μαζί με τους κατοχικούς συνεργάτες των Γερμανών να πάρουν τα όπλα για να τσακίσουν το λαό προκειμένου να επιβάλουν ξανά την εξουσία τους και το κράτος τους ζητώντας βοήθεια από τους Αγγλους και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους. Αυτές τις πομπές υπερασπίζεται ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Και επανέρχεται χτες στο έντυπό του μιλώντας για «νομιμότητα» των κυβερνήσεων που έστρεψαν τα όπλα κατά του λαού και «παρανομία» του λαού που πήρε επίσης τα όπλα γιατί έπρεπε να το κάνει προκειμένου να μην αφανιστεί, να μην υποταχτεί. Αλλά αυτό είναι που τον πονάει τόσο ώστε να κραυγάζει αντικομμουνιστικά. Οτι ο λαός, με μπροστάρη την εργατική τάξη και το Κόμμα της, προτίμησε να πάρει τα όπλα αντί τις αλυσίδες που θέλαν να του φορέσουν διά των όπλων οι αστοί. Και ένα ακόμη ζήτημα. Οση αντικομμουνιστική χολή και αν χύσουν για το ΔΣΕ και το ΚΚΕ, αποκαλύπτουν πως μια ιστορική επαναστατική πραγματικότητα από τις πλέον ένδοξες στη νεότερη ιστορία του λαϊκού κινήματος τους κυνηγά σα φάντασμα ζωντανό και τους τρομάζει. Γι' αυτό και επανέρχονται, οι εθνικιστές «πατριώτες». Μόνο που το μπόι τους είναι σαν του χαμαιλέοντα, μπροστά στην ιστορία του ΔΣΕ.