«Ηταν δύσκολα τα πράγματα στη χώρα, ανέβαιναν οι φόροι, πιέζονταν οι άνθρωποι, δυσανασχετούσαν και μουρμούριζαν οι έμποροι στα σουκ, φώναζαν οι νοικοκυρές στα τειχισμένα αρχοντικά και στα χαμόσπιτα, σιγά σιγά σημειώνονταν μέχρι και διαδηλώσεις δυσαρεστημένων. Εστελνε ο χαλίφης (ή μάλλον ο βεζίρης για λογαριασμό του χαλίφη) σπιούνους να βλέπουν και να ακούν και να μετρούν την κοινή γνώμη, τα μηνύματα γίνονταν όλο και πιο ανησυχητικά. "Μην ταράζεσαι, πολυχρονεμένε μου" συμβούλευε ο Χότζας το χαλίφη. "Φωνάζουν, δε δαγκώνουν". Βάραινε το κλίμα, εντείνονταν οι φωνές, τα ίδια: "Μην ταράζεσαι". Ωσπου κάποια στιγμή γύρισαν οι μελετητές εκείνοι της κοινής γνώμης και ανέφεραν ότι ο κόσμος πιεσμένος όσο ποτέ είχε αρχίσει να καγχάζει ακόμη και να γελάει. "Τώρα πρόσεξε αφέντη μας" είπε ο Χότζας στο χαλίφη. "Αφού γελάνε, το πράγμα πάει να χαλάσει". Μήπως κάπου εκεί βρισκόμαστε; Εκεί που η πίεση στον κοινό άνθρωπο μετουσιώνεται από δυσαρέσκεια και γκρίνια και διαμαρτυρία σε κάτι άλλο;» (ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Ανακατεύτηκε τελευταία η τράπουλα και η Δεξιά, σε πολλές περιπτώσεις οικειοποιήθηκε θέματα της Αριστεράς, κατόρθωσε ακόμη και να πείσει ότι θα υπερασπιστεί καλύτερα τα δικαιώματα των ασθενέστερων στρωμάτων (...) έφθασε μάλιστα στο σημείο σε ορισμένες περιπτώσεις να χρησιμοποιήσει σε θέσεις κλειδιά στελέχη προερχόμενα από τον ευρύτερο αριστερό χώρο (...) σε αντίθεση ο κεντροαριστερός χώρος διχάστηκε, έχασε την επαφή με τα λαϊκά αλλά και με τα μεσαία στρώματα που αποτελούν και τα μεγαλύτερα θύματα των σύγχρονων δυσμενών οικονομικών συγκυριών» (η Ε. Καζαλότι στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).