«Η άρνηση εφαρμογής ενός νόμου είναι "ακραία" μορφή αγώνα (...) υπάρχει αναλογία μεταξύ "μέσων", "στόχων" και "κινδύνων"; Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά. Αλλο να παλεύεις να αλλάξεις έναν νόμο και άλλο να αρνείσαι την εφαρμογή του...» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).
«Θα συμφωνήσω με τον πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Θ. Βερεμή: Η ιστορία των ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα είναι "μπούρδες" (...) από πουθενά δεν προκύπτει ότι η χώρα πάσχει από την έλλειψή τους (...) κανείς δεν πιστεύει ότι αν επιτραπούν ο τόπος θα γεμίσει ξαφνικά από Χάρβαρντ κι από Γέιλ (...) το πιθανότερο είναι ότι κάτι λαμόγια θα προσπαθήσουν απλώς να επωφεληθούν παρουσιάζοντας τα παραμάγαζά τους ως "ιδιωτικά πανεπιστήμια"» (ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).
«Η χώρα μας αποτελεί μοναδική περίπτωση στην οποία απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα η ίδρυση και λειτουργία φορέων παροχής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι δεν είναι αυστηρά κρατικοί. Πρακτικά όμως έχει διαμορφωθεί πεδίο ίδρυσης και λειτουργίας ιδιωτικών φορέων παροχής εκπαίδευσης σε τριτοβάθμιο επίπεδο» (ο Α. Τσιγκρής στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).
«Ουδεμία δυνατότητα πίεσης έχει η ΕΕ σχετικά με τη λειτουργία ξένων πανεπιστημίων ή παραρτημάτων τους μέσω των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών» (ο Α. Αλαβάνος / ΑΥΓΗ).