ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ: «Η κλασική σοσιαλδημοκρατία της χρυσής περιόδου (1950-1975) με όχημα το κράτος - έθνος ως αποκλειστικό εκφραστή της λαϊκής κυριαρχίας και σε συνθήκες σταθερούς οικονομικής ανάπτυξης πέτυχε ένα τέτοιο συμβιβασμό μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας ο οποίος κατόρθωσε να συνδυάσει την ανάπτυξη της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας με την ανακατανομή του πλούτου (...) η σημερινή κυβερνώσα αριστερά στρεφόμενη προς δήθεν αριστερές θέσεις αδυνατεί να εγγυηθεί τη συνέχιση της ανέλιξης και της ασφάλειας των μεσαίων στρωμάτων και της διατήρησης ενός καλού επιπέδου διαβίωσης για τα κατώτερα στρώματα (...) αντί να δει την παγκοσμιοποίηση ως ευκαιρία για την ανανέωση (...) στρέφεται σε παλαιές συνταγές ανεφάρμοστου σήμερα κρατισμού (...) η αμφισβήτηση της πολιτικής οφείλεται στην αμφισβήτηση της σημασίας και του κύρους των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται στο πλαίσιο των εθνικών Κοινοβουλίων» (ο Γ. Σιακαντάρης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ: «Επί ξυρού ακμής η κυβέρνηση. Μεταξύ της ανασφάλειας που βιώνει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας και της ανασφάλειας που η ίδια επιδιώκει ενίοτε να καλλιεργεί για να υποστηρίξει και να αιτιολογήσει το μεταρρυθμιστικό "προτσές" (...) ολοένα και δυσκολότερα επιχειρηματολογεί κανείς για την ανάγκη κάποιων πολιτικών ολοένα και δυσκολότερα πείθονται οι πολίτες. Υπάρχει φόβος στέρεα εγκατεστημένος (...) η αδυναμία των πολιτών να βρουν εξηγήσεις σε όσα συμβαίνουν και να δουν κάπου στο βάθος διέξοδο. Κι αυτό τα αλλάζει όλα. Και την υφή των πολιτικών ηγεμονιών - όπως τις μάθαμε - και την αγριότητα των μελλοντικών κοινωνικών συγκρούσεων και τον τρόπο που θα συμπεριφέρονται εφεξής παράγοντες / ομάδες του δημόσιου βίου. Επιχειρηματίες με ρευστότητα και συγκυριακή δύναμη, πόλοι εξουσίας με συνταγματική νομιμοποίηση, συνδικάτα κ.ά.» (ο Σ. Κοτρώτσος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).