«

Τα ναρκωτικά δεν είναι βιβλία για να τα μοιράζουν στα σχολεία», φώναζαν πριν τέσσερις μήνες οι μαθητές της Πτολεμαΐδας, με αγανάκτηση για το χαμό μιας δεκατετράχρονης συμμαθήτριάς τους και με οργή για όσους πλασάρουν την απονέκρωση της συνείδησης και τον κυριολεκτικό θάνατο στη νεολαία. Αυτή η κραυγή, από παιδιά που δηλώνουν απροστάτευτα απέναντι στους εμπόρους του θανάτου, είναι μια καθάρια απάντηση απέναντι στους θιασώτες της ναρκωκουλτούρας που τολμούν, για άλλη μια χρονιά φέτος, να διοργανώσουν στην Αθήνα φεστιβάλ υπέρ της αποποινικοποίησης των «μαλακών» ναρκωτικών, με συναυλίες και δρώμενα... πίσω από τις αναθυμιάσεις και τα ντουμάνια τέτοιου φεστιβάλ!

Πώς άραγε μπορούν να διαχωριστούν τα ναρκωτικά σε «καλά» και «κακά», σε «μαλακά» και «σκληρά», όταν όλοι ξεκινούν από τα πρώτα για να καταλήξουν στα δεύτερα; Πώς είναι ακίνδυνη η κάνναβη όταν συνεχώς διογκώνεται το ποσοστό των νέων χρηστών που ζητούν να απεξαρτηθούν από αυτή; Το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» και η «ελευθερία έκφρασης» που επικαλούνται οι θιασώτες της ναρκωκουλτούρας, ισοδυναμεί με απαίτηση να θεριέψει ό,τι πιο σάπιο έχει να δώσει σήμερα το σύστημα. Αντανακλά το εγκληματικό θράσος των ναρκεμπόρων που θησαυρίζουν από το θάνατο παιδιών. Και η επικίνδυνη άποψη περί «αυτοδιάθεσης» μαζί με την ελευθερία στη χρήση, είναι το «όπιο» για την υποταγή ανθρώπων, άβουλων εντελώς, στην κοινωνία της καταπίεσης και εκμετάλλευσης για τη διαιώνισή της. Κοινωνική σκλαβιά στο όνομα της ελευθερίας.

Ας αναρωτηθεί κανείς: Ποιος έχει να κερδίσει από τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, αν όχι το σύστημα και οι ναρκέμποροι; Δεν υπάρχει πιο αστείο επιχείρημα από το ότι δήθεν «η νομιμοποίηση των ναρκωτικών θα περιορίσει τα κέρδη από το παράνομο εμπόριο». Απλά τα κέρδη, από παράνομα θα γίνουν νόμιμα, θα αυξάνονται και θα πληθαίνουν, οδηγώντας όμως πολύ περισσότερους νέους στην αποχαύνωση και στο θάνατο, αφού το πείραμα έχει αποδείξει ότι πολλαπλασιάζονται οι χρήστες. Ποιοι έχουν να κερδίσουν από μια μαστουρωμένη νεολαία, αν όχι αυτοί που θέλουν τη νεολαία μακριά από κάθε αγώνα για τη ζωή και τα δικαιώματά της, αυτοί που θέλουν τη νεολαία χειροκροτητή κάθε είδους σκλαβιάς, εξάρτησης, υποταγής;

Αυτούς υπηρετούν λοιπόν, όσοι «φεστιβαλίζονται» υπέρ του διαχωρισμού των ναρκωτικών σε «καλά» και «κακά» και υπέρ της απελευθέρωσής τους. Και δεν είναι μόνο οι διάφορες ΜΚΟ και τα αυτοαποκαλούμενα «κινήματα», που διοργανώνουν το φεστιβάλ της μαστούρας. Είναι βαριές οι ευθύνες και των πολιτικών εκείνων δυνάμεων που έχουν τις ίδιες θέσεις (βλέπε παλιότερες τοποθετήσεις Γ. Παπανδρέου, προτάσεις του ΣΥΝ, αλλά και βουλευτών της ΝΔ). Και πρόκειται για τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που κατά κόρον μιλούν στο όνομα της νέας γενιάς και των δικαιωμάτων της, θεωρώντας μάλλον «δικαίωμα» της νεολαίας να είναι «φτιαγμένη» κι ακίνδυνη, αμέτοχη σε όσα αφορούν τη ζωή και το μέλλον της.

Ο δρόμος της διεκδίκησης των δικαιωμάτων της νεολαίας δε διασταυρώνεται με την απαίτηση για ελεύθερα ναρκωτικά. Τραβάει ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, στην πάλη ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά, χωρίς πλαστούς διαχωρισμούς «μαλακών και σκληρών», στην πάλη ενάντια στα πραγματικά αίτια του προβλήματος των ναρκωτικών. Κι η πάλη αυτή διασταυρώνεται με τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία όπου οι νέοι θα έχουν ζωή δημιουργική, ζωή με δικαιώματα, ζωή ολόκληρη και όχι με «δόσεις».