Κυριακή 24 Σεπτέμβρη 2000
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 16
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ποια πολιτική επιβεβαιώνεται;

Δίχως την ελάχιστη αυταρέσκεια, δίχως υπερφίαλες προσεγγίσεις και κομπασμούς, πλην όμως με μια αντικειμενική ανάγνωση της πραγματικότητας και των ευθυνών που απορρέουν για το ΚΚΕ από αυτή, οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο, στο κεφάλαιο «Απολογισμός δράσης του Κόμματος», κάνουν τη διαπίστωση, ότι «οι πολιτικές θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν».

Αυτό το καίριας σημασίας ζήτημα, μαζί φυσικά με όλα τα άλλα, τίθεται για συζήτηση μπροστά στο 16ο Συνέδριο, μεταξύ των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των συνεργαζόμενων, των πρωτοπόρων εργατών και διανοουμένων και άλλων αγωνιστών, που βλέπουν, κάνουν πράξη ή και διαισθάνονται την ανάγκη να χτυπηθεί επί της ουσίας η αντιλαϊκή πολιτική και τα οικονομικοπολιτικά της στηρίγματα.

Κυρίως ως προς αυτό έχει πρωταρχική σημασία να ιδωθούν τα κριτήρια, με βάση τα οποία εκτιμά η ΚΕ, ότι η πολιτική του ΚΚΕ επιβεβαιώνεται. Και τα κριτήρια αυτά είναι, κατά την άποψή της, πέρα για πέρα αντικειμενικά. Ενδεικτικά και συνοπτικά σημειώνονται:

1. «Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 15ο Συνέδριο, εξελίσσεται σε μεγαλύτερη ακόμα έκταση και βάθος η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα: Στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στο πολιτικό σύστημα, στον ιδεολογικό-πολιτικό τομέα. Δημιουργήθηκαν νέες δυνατότητες να διαμορφωθεί ένα ενιαίο αντιδραστικό πολιτικό μπλοκ από τα νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, σε συνεργασία, σε ορισμένες περιπτώσεις, με δυνάμεις που προέρχονται από τη μετάλλαξη κομμουνιστικών κομμάτων ή με τμήματα που αποσχίστηκαν από αυτά, ύστερα από τη νίκη της αντεπανάστασης. Δυνάμωσε και αναβαθμίστηκε ο ρόλος των διακρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων, έναντι των κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων σε εθνικό επίπεδο». Επιπλέον, στα πλαίσια της ανάλυσης των εξελίξεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, οι Θέσεις της ΚΕ αναφέρουν: Το νέο ιμπεριαλιστικό Διεθνές Δίκαιο, που βασική έκφραση βρίσκει στο λεγόμενο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ. Τις οξυνόμενες αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κυρίως ανάμεσα στα κέντρα ΗΠΑ-ΕΕ-Ιαπωνία. Τους κινδύνους ακόμα και για έναν παγκόσμιο πόλεμο, που προέρχονται για όλη την ανθρωπότητα από αυτούς τους ανταγωνισμούς. Στέκονται στην εκτίμηση, ότι «διαμορφώνονται συνθήκες απότομης όξυνσης όλων των αντιθέσεων του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, των φαινομένων σήψης και στασιμότητας». Κάνουν ειδική αναφορά στις εξελίξεις και στις αντιθέσεις στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ακόμα, οι Θέσεις εκτιμούν την κατάσταση του σύγχρονου επαναστατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να προωθηθεί η ενότητα στις γραμμές του, στη βάση του μαρξισμού-λενινισμού, για να δημιουργηθεί «το αντίπαλο δέος» στον ιμπεριαλισμό, για να καλυφθεί το πελώριο κενό που άφησε πίσω της η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και η γενικότερη υποχώρηση όλων των κινημάτων.

Μόνο όποιος εθελοτυφλεί μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά, ότι αυτές οι διαπιστώσεις είναι αυθαίρετες. Γιατί οι παραπάνω εκτιμήσεις εξηγούν πού οφείλονται οι τραγικές εξελίξεις στα Βαλκάνια σε βάρος των λαών τους, γιατί δημιουργούνται ο «ευρωστρατός» και άλλες φονικές στρατιωτικές δυνάμεις, γιατί οι ΗΠΑ συγκροτούν την «αντιπυραυλική τους ομπρέλα», ποια η σχέση όλων αυτών με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, κ.ά. Αρα, αποδείχνουν επιστημονικά, με ποιους πρέπει να πάνε και ποιους να αφήσουν οι λαοί, τη στιγμή που η ΕΕ και οι ΗΠΑ δείχνουν όλο και πιο πολύ τα αντιλαϊκά δόντια τους.

Από την ανάλυση που κάνουν οι Θέσεις γίνεται σαφές, ότι το ΚΚΕ δίνει ταξικό περιεχόμενο στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση (όπως και έχει). Δεν την αντιμετωπίζει ως μια ουδέτερη και αναπόφευκτη διαδικασία, στα πλαίσια της οποίας πρέπει να «κολλήσουμε», όπως υποστηρίζουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, που εμφανίζουν την «παγκοσμιοποίηση» ως ένα αντικειμενικό γεγονός, με δύναμη περίπου φυσικού φαινομένου...

2. Οι Θέσεις της ΚΕ για το 16ο Συνέδριο αναλύουν τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την πορεία του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και την πολιτική των άλλων κομμάτων. Διεισδύουν στις εξελίξεις μέσα στην εργατική τάξη, εντοπίζουν τις πιο βασικές στην αγροτική οικονομία και στο χώρο των μικρών επιχειρήσεων, καθώς και στο πολιτικό σύστημα. Αποδείχνουν γιατί οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις.

Με βάση αυτή την ανάλυση, που πλουτίζει τις αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου, αφού από τότε μέχρι σήμερα υπάρχουν νέες εξελίξεις, το ΚΚΕ δίνει και πάλι απάντηση στα ζητήματα: Γιατί αυξάνεται ο πλούτος των λίγων και η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η καταπίεση των πολλών. Γιατί προωθούνται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Οτι δεν είναι μοιραίο, ούτε αναγκαίο και χρήσιμο για το λαό να προωθούνται οι ιδιωτικοποιήσεις, να καταργείται το 8ωρο-7ωρο, να μοιράζεται η ανεργία, να έχει ο εργαζόμενος ιατρική περίθαλψη μόνο όταν έχει να πληρώσει, κλπ.

Απαντούν στο γιατί η πολυδιαφημισμένη δημοκρατία, που πολλοί πανηγύρισαν ότι θα διευρυνθεί μετά τις ανατροπές του 1989-'91, συρρικνώνεται συνεχώς για το λαό, όπως αποδείχνουν η ένταση της τρομοκρατίας στα εργοστάσια και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, η Σένγκεν, οι συμφωνίες «αντιτρομοκρατικής» δράσης, οι χαφιέδικοι μηχανισμοί του ΠΑΣΟΚ, η παραφουσκωμένη «πολυφωνική» μονοφωνία των ΜΜΕ, η ιδεολογική τρομοκρατία, ο αντικομμουνισμός, η χειραγώγηση - με μύριους τρόπους - των λαϊκών στρωμάτων και όλα τα άλλα, που καταρρίπτουν τα επιχειρήματα, ότι ο λαός ψηφίζει ελεύθερα και τα συναφή περιπαιχτικά.

3. Τα ζητήματα, που συνοπτικά προαναφέρθηκαν, κάνουν ακόμα περισσότερο ορατούς τους δύο διαφορετικούς δρόμους που ανοίγονται μπροστά στο λαό: «Το δρόμο της ενσωμάτωσης, της προσαρμογής στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, της μεγαλύτερης και ληστρικότερης εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Και το δρόμο της αντίστασης και της ρήξης με αυτή την πολιτική, το δρόμο του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, που συμφέρει την εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, την πλειοψηφία του λαού. Είναι ο δρόμος που δημιουργεί δυνατότητες για τη σοσιαλιστική αναγέννηση της χώρας».

Αυτή η ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επιλογή, βαθύτατα ταξική και ανατρεπτική, συγκρούεται, βρίσκεται στον αντίποδα κάθε εκδοχής διαχείρισης. Και από μια άλλη άποψη επιβεβαιώνεται σήμερα περισσότερο, για το λόγο ότι όλες οι πολιτικές των νεοφιλελεύθερων κομμάτων, όπως και όλες ανεξαίρετα οι παραλλαγές του λεγόμενου «τρίτου δρόμου», αποδείχτηκαν πολιτικές εξυπηρέτησης των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Σήμερα η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν περισσότερη εμπειρία για να διαπιστώσουν, ότι είναι ζωντανή και παρούσα η πραγματικότητα που εκφράζουν οι ιδεολογικοπολιτικές έννοιες: ιμπεριαλισμός και μονοπώλια, εργατική τάξη και ταξική πάλη, κέρδη και εκμετάλλευση, καπιταλισμός και σοσιαλισμός, Μέτωπο και άλλες, που χτυπήθηκαν μετά βδελυγμίας από τους φορείς του «τρίτου δρόμου» και τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, όχι μόνο ως ξεπερασμένες και χρεοκοπημένες, ως νοερό κατασκεύασμα των κομμουνιστών, αλλά και ως επικίνδυνες για την κοινωνική πρόοδο! Και από την άλλη, έχει ο λαός περισσότερη πείρα, για να δει, ότι είναι γυμνή η πολιτική των φορέων του «τρίτου δρόμου» («Νέα Αριστερά», σοσιαλδημοκρατία κλπ.), που άλλοι υποκριτικά και άλλοι ουτοπικά, επέλεξαν να τα έχουν καλά και με την πλουτοκρατία και με το λαό, προβάλλοντας εξαγγελίες «για έναν καλό καπιταλισμό, μέσα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης». Εκρυψαν έτσι - και κρύβουν - ότι η «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή η κυριαρχία των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, προωθείται χάρη στην πολιτική κομμάτων και κυβερνήσεων, στις οποίες συμμετέχουν και οι ίδιοι!

Τρίτος δρόμος ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Αριστερά χερούλια της πλουτοκρατίας ασφαλώς υπάρχουν, όπως υπάρχουν και δεξιά.

Το ΚΚΕ, προτείνοντας στο λαό την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης, παρουσιάζει πρόταση σύγκρουσης με τα σημερινά πλαίσια, αφού δεν τα αποδέχεται, τα θεωρεί (όπως και είναι) αντιλαϊκά, που πρέπει να σπάσουν. Εκείνο, που άλλες δυνάμεις θεωρούν ως «ιστορική πρόκληση, με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε», ή που το ονοματίζουν «πραγματικότητα», οι Θέσεις το απορρίπτουν. Οχι επειδή δεν είναι πραγματικό, αλλά επειδή η πραγματικότητα υπάρχει για να αλλάζει και όχι για να παραμένει αιώνια.

Η πολιτική για το Μέτωπο στηρίζεται στη γραμμή επίτευξης της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Στηρίζεται στην επιδίωξη αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων μέσα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, γεγονός που θα φέρει ανακατατάξεις και στο πολιτικό επίπεδο. Εχει ως σπονδυλική στήλη της την ενότητα της εργατικής τάξης, στην οποία θα συμβάλουν εκείνες οι εξελίξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα ενισχύουν τον ταξικό πόλο του, το ΠΑΜΕ.

Στην πορεία για τη δημιουργία του Μετώπου, στην ίδια τη διαμόρφωσή του θα παίξουν ουσιώδη ρόλο οι αντικειμενικές συνθήκες, όπως και τα μέτρα που θα πάρει και που παίρνει το ΚΚΕ, στη βάση της τετράχρονης εμπειρίας και πρακτικής: Συσπειρώσεις σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα πάλης, επιμέρους συνεργασίες με πολιτικές κινήσεις και πρόσωπα, αξιοποίηση στο μαζικό κίνημα όλων των δυνατοτήτων που θα προωθούν την κοινή δράση της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Βάση των συσπειρώσεων αποτελούν εκείνα τα σημεία, που διαμορφώνουν και προάγουν την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση, που συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων, τα ζητήματα εκείνα που θέτει η ίδια η καπιταλιστική εξέλιξη και όχι εκείνα που ορισμένοι ονομάζουν «συσπείρωση πάνω στο πρόβλημα», προτάσσοντας τα ανώδυνα, προκειμένου να βάλουν στην άκρη τα βασικά ζητήματα, εκείνα δηλαδή που συγκροτούν κατεύθυνση αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή.

Η ανάγκη να υπάρξει λαϊκή οικονομία, που θα έχει στην κατοχή, στον έλεγχο και στη διεύθυνσή της τους στρατηγικούς τομείς και κλάδους της οικονομίας, είναι η μόνη απάντηση στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Αυτό θέτει σήμερα ως αντίποδα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική η κρατικομονοπωλιακή ανάπτυξη. Αν αυτή η ανάγκη παραμεριστεί, τότε δεν απομένει παρά να πει και το ΚΚΕ εκείνο που λένε άλλοι: Να δοθούν μετοχές στους ιδιώτες, όχι όμως και το 51%!... Να μοιραστεί η ανεργία σε μικρότερη έκταση και όχι σε εκείνη την έκταση που προωθεί η κυβέρνηση! Και άλλα παρόμοια...

Προϋπόθεση της λαϊκής οικονομίας είναι η λαϊκή εξουσία. Η μόνη που μπορεί να υλοποιεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων της πόλης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς. Τη σχέση του Μετώπου και αυτής οι Θέσεις την αντιμετωπίζουν ολοκληρωμένα.Αυτή είναι η πρόταση του ΚΚΕ, άρα και η απάντηση σε όσους ρωτούν «αν το ΚΚΕ έχει προτάσεις»!...

Το ΚΚΕ μπόρεσε να παίξει το ρόλο που έπαιξε στο κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, μπόρεσε να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα αναζωογόνησης του συνδικαλιστικού κινήματος, είχε τη συμβολή του στους μεγάλους αγροτικούς αγώνες και στις κινητοποιήσεις της παιδείας, επειδή έχει αυτή την πολιτική. Και είναι αναμφισβήτητο, ότι η πολιτική του κάθε κόμματος κρίνεται πρώτα απ' όλα μέσα στην πάλη. Εκεί επιβεβαιώνεται ή όχι.

Υ.Γ.

Το ΚΚΕ δεν αρμενίζει στραβά, επειδή το εκλογικό ποσοστό του στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές δε σημείωσε άνοδο, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι. Το επιχείρημα αυτό, που επιδιώκει να εξαρτήσει την ορθότητα της πολιτικής του ΚΚΕ από το ύψος του συγκεκριμένου εκλογικού ποσοστού, είναι τόσο έωλο, όσο και η συνολική πολιτική αντίληψη, που αυτό υποδηλώνει.

Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε θα πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, ότι και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ η πολιτική είναι φιλολαϊκή και σωστή, επειδή παίρνουν ψηλά ποσοστά! Σε τέτοια τραγελαφικά και παράλογα οδηγεί η λογική, που «βλέπει» την εκλογική διαδικασία αυτονομημένη από τις συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγεται η συνολική ταξική πάλη, ή που τις υποβαθμίζει, ίσως για να «περάσει» με τρόπο τις διαχειριστικές συνταγές...


Μ. Μ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ