Ο κ. Τατούλης μίλησε για κράτος που μετατρέπεται σε «φέουδο της παρέας» του κόμματος. Σωστό. Και γνωστή ως μέθοδος από την εποχή των «κουμπάρων». Αλλά την περίοδο των «κουμπάρων» ο (υφυπουργός τότε) Τατούλης, σιώπησε. Γιατί;

Ο κ. Τατούλης μίλησε για συσκότιση και κουκούλωμα υποθέσεων διά της υπαγωγής τους στο δικαστικό αρχείο. Σωστό. Και γνωστό από την εποχή των μετεγγραφών φοιτητών, των απαγωγών Πακιστανών, των υποκλοπών, των ομολόγων κλπ. Ο υφυπουργός, τότε, Τατούλης, γιατί ουδέποτε απασχόλησε το Υπουργικό Συμβούλιο (και για όσο διάστημα μετείχε στο Υπουργικό Συμβούλιο) με τις ενδιαφέρουσες απόψεις του, παρά βρήκε χρόνο να τις εκφράσει μόνο μετά την απομάκρυνσή του από το Υπουργικό Συμβούλιο;

Ο κ. Τατούλης μιλώντας στην κεντρική επιτροπή της ΝΔ αναφέρθηκε και σε άλλα θέματα, για τη διαφθορά, για τη διαπλοκή, για το νεποτισμό της εξουσίας που κάνει πλάτες στους δικούς της όταν αυθαιρετούν, ενώ κυνηγά για πολύ μικρότερες παραβάσεις τους αδύναμους και κοινωνικά ασθενείς. Ολα αυτά είναι σωστά.

Αλλο τόσο σωστό είναι, όμως, το πότε και το γιατί μιλάς. Οποιος όσα λέει τα πιστεύει θα πρέπει να το αποδεικνύει με πράξεις. Και όσον αφορά τις πράξεις, εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι έχουμε βαρεθεί σε αυτόν τον τόπο από όψιμους τιμητές, και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που ανακάλυψαν την Αμερική μόνο αφότου έχασαν την «καρέκλα» τους. Μια ματιά - για να φέρουμε ένα πρόχειρο παράδειγμα - στις κατά καιρούς συνεντεύξεις του Πάγκαλου, όποτε ο Αντρέας Παπανδρέου ή ο Κώστας Σημίτης τον απομάκρυναν από τα υπουργικά πόστα, πείθει και τον πλέον αμνήμονα.

Οσον αφορά την περίπτωση του κ. Τατούλη, δεν ξέφυγε από την πεπατημένη των «πικραμένων» που αδυνατεί να αποδείξει ότι αυτά που υποστηρίζει είναι θέσεις αρχών και όχι θέσεις που εκφωνούνται με αφετηρία την απώλεια της ...«θέσης - καρέκλας». Είτε της υπουργικής είτε της βουλευτικής καρέκλας. Διότι, αν δεν κάνουμε λάθος, τις «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης, που όπως είπε ο πρώην υφυπουργός δεν εμπνέουν την κοινωνία, εκτός του ότι τις υπηρέτησε ως υπουργός, τις έχει ψηφίσει και ως απλός βουλευτής. Λίαν προσφάτως. Και με το «ναι» του στον προϋπολογισμό και με το «ναι» του στο Ασφαλιστικό.

Από κει και πέρα, όσα περιγράφει ο κ. Τατούλης είναι χρήσιμα, ως προς τούτο και μόνο: Διότι συνιστούν ομολογίες. Ομολογίες προερχόμενες από τα σπλάχνα του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Ομολογίες που, τελικά, επιβεβαιώνουν το «ποιόν» του δικομματισμού. Και μάλιστα «από τα μέσα».