Η χτεσινή εξέλιξη στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ και τα όσα διθυραμβικά έχουν ήδη στηθεί, για να εξαργυρωθεί από τη ΝΔ στην εσωτερική πολιτική σκηνή το «κάτι σαν βέτο» της ελληνικής διπλωματίας, δεν ανατρέπουν τα βασικά δεδομένα. Με κυρίαρχο τούτο:

Σε έναν κόσμο που πάνω από 120 χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η κυβέρνηση θα συνεχίσει να επιδιώκει τη «λύση» του προβλήματος εντός του ευρωατλαντικού «συμμαχικού» πλαισίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο πιέσεων και εκβιασμών...

*

Χωρίς, φυσικά, να παραγνωρίζεται το νέο στοιχείο που προκάλεσε η ελληνική άρνηση να μπουν τώρα τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ (με πόνο καρδιάς, αφού το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα επιθυμεί διακαώς την περαιτέρω ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων), δεν πρέπει να διαφεύγει ότι αφ' ενός η εκκρεμότητα στις σχέσεις Αθήνας - Σκοπίων διατηρεί πάντα ανοικτό το πεδίο για παρεμβάσεις και ...επεμβάσεις, αφ' ετέρου - και κυρίως - ότι το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι απλώς μια ...υποσημείωση του επισφαλούς από άποψη σταθερότητας βαλκανικού περιβάλλοντος.

*

Στην υπόθεση των Σκοπίων αντανακλάται η αβυσσαλέα διαφορά που χωρίζει κάθετα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, όπου στη μια όχθη του βρίσκονται οι θιασώτες ενός κόσμου που είναι «εφικτός» μόνο στα πλαίσια των ευρωατλαντικών μονοδρόμων, κι από την άλλη όχθη βρίσκεται η φωνή που αρνείται τα «τετελεσμένα» της «νέας τάξης», απορρίπτοντας τόσο τον κοσμοπολιτισμό όσο και τον εθνικισμό, ως όψεις του ίδιου νομίσματος.

*

Οποιος επιχειρήσει μια αναδρομή στα γεγονότα, θα αναγνωρίσει ότι στο εσωτερικό της Ελλάδας όλοι - «πλην εκείνων των αμετανόητων ...Λακεδαιμονίων» του ΚΚΕ - υποτάχτηκαν, συμμορφώθηκαν, ανέχτηκαν αδιαμαρτύρητα ή ακόμη και χειροκρότησαν τη «νέα τάξη» στα Βαλκάνια, όπως αυτή προέκυπτε από τις παρεμβάσεις της ΕΕ, τους υποκινούμενους πολέμους και τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις.

Για μια υπερδεκαπενταετή περίοδο άκρατου εθνικισμού, μισαλλόδοξων συλλαλητηρίων, αποθέωσης του θυμικού μέσα από συνθήματα όπως «το όνομά μας ήταν η ψυχή μας» και ιστορικών ανορθογραφιών του τύπου «η Μακεδονία είναι μία και Ελληνική», το ΚΚΕ στάθηκε κόντρα στο ρεύμα.

Οι κομμουνιστές, παρά τη συκοφαντία και τον αισχρό γκαιμπελισμό (που συνεχίζεται εναντίον τους από διάφορα ακροδεξιά απόβλητα), ανέλαβαν την ευθύνη να υπογραμμίζουν με συνέπεια και σταθερότητα ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι πώς θα ονομαστούν τα Σκόπια, αλλά το πώς η ονομασία των Σκοπίων συνδέεται με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη ΝΑΤΟποίηση και τον κατακερματισμό της περιοχής σε προτεκτοράτα.

*

Φτάνοντας στο σήμερα, και ενώ οι υπόλοιποι σύρθηκαν από τα πράγματα στη θέση του ΚΚΕ γύρω από το όνομα, πάλι κλείνουν τα μάτια απέναντι στο πραγματικό πρόβλημα. Γιατί ακόμα και μια ενδεχόμενη λύση του θέματος του ονόματος (και όταν λέμε λύση εννοούμε γεωγραφικό προσδιορισμό, απάλειψη αλυτρωτισμών, εγγυήσεις για τη μη έγερση πλαστών εθνολογικών ισχυρισμών), τα μεγάλα ζητήματα παραμένουν:

Πρώτον, θα συνταυτιστεί η Ελλάδα με την πειρατική αμερικανική και ευρωενωσιακή απαίτηση για αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, προσθέτοντας έτσι μια ακόμα «νάρκη» σε υποθέσεις που ξεκινούν από την Κύπρο και φτάνουν στη Θράκη;...

Δεύτερον, θα συνεχίσει όχι μόνο να δέχεται αλλά και να συμμετέχει, στέλνοντας Ελληνες στρατιώτες εκτός των ελληνικών συνόρων, στις «ντε φάκτο» και «ντε γιούρε» ανατροπές των συνόρων ...στη Βαλκανική;

Τρίτον, θα συνεχίσει να διεκδικεί ρόλο μικρομέγαλου «πιονιού» στη σκακιέρα του ενεργειακού παιχνιδιού που παίζουν οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι στην περιοχή, αρνούμενη να δει ότι οι δρόμοι των πετρελαίων είναι στρωμένοι με εντάσεις και ακόμα χειρότερα με αίμα;

*

Οσο τα ερωτήματα αυτά παραμένουν αναπάντητα ή ακόμα χειρότερα έχουν απαντηθεί από την κυβέρνηση και τις άλλες δυνάμεις του ευρωατλαντικού μονοδρόμου στο πλαίσιο του «ανήκομεν εις την Δύσιν», θα συνεχίζεται η πολύ βολική ενασχόληση με το «δέντρο» του ονόματος της ΠΓΔΜ, για να κρύβεται το «δάσος» των προβλημάτων που έχει φέρει η «νέα τάξη» στα Βαλκάνια.

Και για όσους προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν, θα το επαναλάβουμε:

Το Κόσσοβο επί αιώνες «Κόσσοβο» λέγεται και ουδείς αμφισβήτησε ή διεκδίκησε ποτέ το όνομά του. Αλλά αυτό ούτε τις βόμβες απέτρεψε, ούτε τη μετατροπή του σε όχημα ανατροπής των μεταπολεμικών συνόρων στα Βαλκάνια.