«Θέλουμε έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους». Με αυτό το σύνθημα, πραγματοποιείται σήμερα, από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και μια σειρά άλλους φορείς, συναυλία στο Σύνταγμα με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Ρατσισμού. Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι η δράση αυτή καθ' αυτή. Ακόμη και το σύνθημα, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ακούγεται... ωραίο.

Ελα όμως, που η φράση «θέλουμε έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους», στην πραγματικότητα, αφήνει στο απυρόβλητο το σύνολο της επίθεσης που δέχονται οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, σε όλο το πλέγμα της κοινωνικής και οικονομικής τους δραστηριότητας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εγείρει και κάποια εύλογα ερωτήματα. Για παράδειγμα: Αυτός ο «κόσμος που χωράει πολλούς κόσμους», χωράει μέσα και τον κόσμο των εκμεταλλευτών και τον κόσμο των εκμεταλλευμένων; Χωράει μέσα τον κόσμο των ιμπεριαλιστικών πολέμων και τον κόσμο των μεταναστών που αυτοί γεννούν; Χωράει μέσα τις «έξυπνες βόμβες» που θερίζουν παιδιά σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Παλαιστίνη;

Δυστυχώς για τους εμπνευστές του συνθήματος, δεν υπάρχει «κόσμος που χωράει πολλούς κόσμους». Υπάρχουν - αν πρέπει να το πούμε έτσι - «δύο κόσμοι». Και αυτοί δεν μπορούν να εξισωθούν. Ενα τέτοιο σύνθημα, αποκρύπτει την πραγματικότητα, κρύβει τους υπεύθυνους και, στην πράξη, τους εξιλεώνει...