Ο συντηρητισμός του φόβου αντανακλάται διαφορετικά σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Ο μεσο-αστός π.χ. δε θέλει ακόμη και τις απλές κοινωνικές ανακατατάξεις φοβούμενος ότι θα απειληθεί το μεσο-αστικό αξιοπρεπές βιοτικό του επίπεδο. Το ίδιο περίπου κι η εργατο-υπαλληλική αριστοκρατία που ταυτίζεται κατά κανόνα με τα συμφέροντα του επιχειρηματία. Αντίθετα, ο απλός εργατο-υπάλληλος φοβάται την απόλυση από τον εργοδότη του. Αυτός φοβάται το χειρότερο.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει μια μερίδα του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Φλύαροι, χωρίς ντροπή, μαστιγώνουν και αυτομαστιγώνονται με μεγαλοστομίες που κρύβουν τον πιο αντιδραστικό συντηρητισμό. Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη αξιοποιεί στο έπακρο αυτή την επίσημη υποκρισία με πληθώρα αντιλαϊκών πράξεων. Εάν όμως αυτή η συμπεριφορά εξηγείται από την ποιότητα των πολιτικών που την πράττουν, τι εξήγηση μπορεί να δοθεί στην ουσιαστική αδράνεια των πολιτικών που την κατακρίνουν; Τι εξήγηση μπορεί να δοθεί στην αναντιστοιχία μεταξύ λόγων και πράξεων των πολιτικών που δηλώνουν ότι επιζητούν την αλλαγή ενός αντιδραστικού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος; Εχω διατυπώσει ανοιχτά και χωρίς περιστροφές στα δυο προηγούμενα άρθρα μου, την ιστορική ανάγκη της κατ' αρχήν συνεύρεσης κι εν συνεχεία σύμπραξης πολιτικών διαφορετικών παρατάξεων και κομμάτων στη βάση των αρνητικών επιπτώσεων που επιφέρει στην Ελλάδα η παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη.

Αυτή είναι μια πολιτική σύλληψη που η πραγματοποίησή της μπορεί να επιφέρει διαφοροποιήσεις κι αλλαγές όρων και τίτλων χωρίς να αλλάξουν τον κύριο κορμό αυτής της ανάγκης. Μπορεί ακόμη και να δημιουργηθούν ξεχωριστές πολιτικές παρουσίες με κοινό σκοπό στο έτσι ή αλλιώς ενιαίο μέτωπο. Μπορεί.., χίλια μπορεί. Στην αρχή του άρθρου μου γράφω για τις δύο μορφές φόβου. Ο φόβος του προσωπικού πολιτικού κόστους ανήκει κι αυτός στη δεύτερη, στην πιο ύπουλη διαχρονική μορφή. Η παράταξη του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, το γνωρίζει αυτό και το αξιοποιεί. Γνωρίζει, όμως, επίσης, ότι ο κίνδυνος γι' αυτήν προέρχεται από τη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού διαπαραταξιακού μετώπου, μιας συνεύρεσης και σύμπραξης ετερογενών πολιτικών δυνάμεων και προσώπων με εθνική συνείδηση και πολιτική διορατικότητα, που θα γίνει ο φορέας μιας καθολικής εθνικής και κοινωνικής ανάτασης.