Το Συνέδριο των Σοβιέτ (εκλεγμένων συμβούλων) των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών, βρίσκεται σε εξέλιξη (στο Ινστιτούτο Σμόλνυ). Ανάμεσα στους αντιπροσώπους υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί, αριστεροί διανοούμενοι ή ριζοσπαστικοποιημένοι αξιωματικοί του στρατού. Ομως, η απόλυτη πλειοψηφία είναι οι αντιπρόσωποι απλών εργαζομένων, «μεγάλες μάζες απεριποίητων στρατιωτών, αγριεμένων εργατών, αγροτών, φτωχών ανθρώπων γερασμένων και βαθιά χαραγμένων από την άγρια μάχη της καθημερινής επιβίωσης» γράφει ο Τζον Ριντ, στο βιβλίο του οι «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο». Ανθρωποι γεμάτοι επαναστατικά οράματα, αποφασισμένοι να τερματίσουν την καταπίεσή τους μια για πάντα.
Μικροαστοί ρεφορμιστές αποκηρύσσουν τους Μπολσεβίκους και ζητούν από το Συνέδριο να διακόψει τις εργασίες του! Ομως, ο ένας μετά τον άλλον οι αντιπρόσωποι των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών τους ξεπερνούν, τους λυγίζουν με την αποφασιστικότητά τους. Ενας στρατιώτης δίνει τον τόνο: «Σας το λέω, οι Λετονοί στρατιώτες είπαν ήδη πολλές φορές: "Οχι άλλες προφάσεις! Οχι άλλα λόγια!. Θέλουμε έργα. Η εξουσία πρέπει να περάσει στα δικά μας χέρια"! Το συνέδριο ξεσπάει σε ζητωκραυγές».
Το Συνέδριο αποφασίζει, επίσης, όλη η τοπική εξουσία να μεταφερθεί στα Σοβιέτ των Αντιπροσώπων, των Εργατών, των Στρατιωτών και των Αγροτών, που γίνονται υπεύθυνα για την τήρηση της επαναστατικής τάξης. «Και τώρα θα προχωρήσουμε για να χτίσουμε τη σοσιαλιστική κοινωνία», φωνάζει ο Λένιν.
Κανένας δεν παραβλέπει, δεν πρέπει να παραβλέπει τους διεκδικητικούς αγώνες. Τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής. Την υπεράσπιση των κατακτημένων! Ομως, η αλλαγή του κόσμου είναι το ζητούμενο. «Οχι άλλες προφάσεις! Οχι άλλα λόγια! Θέλουμε έργα. Η εξουσία πρέπει να περάσει στα δικά μας χέρια»! φώναξε ο φαντάρος από τη Λετονία στο συνέδριο των Μπολσεβίκων. Οχι άλλη άμυνα, αγώνες να περισώσουμε κατακτήσεις! Επίθεση!
Αν, λέω αν, υπήρχε έστω και υποψία πως η πορεία της περασμένης Τετάρτης είχε άλλο περιεχόμενο, έβαζε άλλα ζητήματα, απαιτούσε «η εξουσία να περάσει στα χέρια των εργατών, των αγροτών, των φοιτητών, των φαντάρων», θα μπορούσε έστω και ένας βουλευτής της κυβέρνησης να παρέμενε στη Βουλή και να υπερασπίζει το νομοσχέδιο; Οχι, βέβαια! Ομως, οι πορείες για να αλλάξουν περιεχόμενο πρέπει πρώτα να αλλάξουν οι συνειδήσεις! Και εδώ πρέπει να πέσει το βάρος!