Αυτή τη φορά ο νέος πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί ήταν περισσότερο αποκαλυπτικός. Ισως γιατί πλέον δε βρίσκεται σε προεκλογική εκστρατεία όπως πριν από λίγους μήνες όταν χρειάστηκε να πει ορισμένες μεγαλοστομίες προκειμένου να κερδίσει κάποιες ψήφους... Τώρα το χρίσμα το πήρε, οπότε γιατί να μην πει και τις αλήθειες; Ετσι τη θέση των μεγαλόπνοων σχεδίων για αναβάθμιση του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, κλείσιμο της ψαλίδας ισχυρών-αδύνατων ομάδων και ενίσχυση των λεγόμενων μικρών συλλόγων, παίρνει η στυγνή πραγματικότητα. Σύμφωνα λοιπόν με πρόσφατη συνέντευξη στην ελληνική αθλητική εφημερίδα «SPOR DAY» του προέδρου της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, τα χρήματα που διακινούνται γύρω από το ποδόσφαιρο κάθε άλλο παρά πρόβλημα αποτελούν. «Δεν έχω πρόβλημα με τους οικονομικούς κολοσσούς που εμπλέκονται στο ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα, τους θαυμάζω. Ανθρωποι όπως ο Ανιέλι, ο Μπερλουσκόνι δεν έχουν προσφέρει μόνο τα χρήματά τους αλλά και το πάθος τους για το ποδόσφαιρο. Επίσης δεν είμαι αντίθετος στην εισροή χρημάτων στο ποδόσφαιρο. Αντίθετα δεν μπορώ να ανεχτώ τα χρήματα να υποδεικνύουν τη φύση του ποδοσφαίρου», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Πλατινί σε σχετική ερώτηση. Και όπως διευκρινίζει μάλιστα στο τελευταίο μέρος της απάντησής του, η αντίθεσή του έχει να κάνει με το να μην καθορίζουν τους κανόνες οι επιχειρηματίες. Για παράδειγμα ο Πλατινί δηλώνει αντίθετος στη δημιουργία κλειστής λίγκας πρωταθλήματος ποδοσφαίρου με δικούς τους κανόνες που θέλουν να προχωρήσουν οι ομοσπονδίες των ΗΠΑ και της Αυστραλίας. Λίγο αφελές βέβαια αφού και ο ίδιος ο Πλατινί γνωρίζει ότι αυτοί που βάζουν τα δισ. δολάρια είναι και οι ίδιοι που καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού και τα πάμπολλα παραδείγματα στημένων αγώνων, δωροδοκίας (διαιτητών-παικτών) ή από την άλλη τάσεις ανεξαρτητοποίησης από το υπάρχον «στάτους κβο» (π.χ. G14,) μαρτυρούν του λόγου το αληθές.

Ενας τομέας όπου τα λεγόμενα του Μισέλ Πλατινί διαψεύδονται πλήρως, είναι η περίφημη διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ. Η αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής του πάλαι ποτέ Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις αρχές του '90 και η μετατροπή του ουσιαστικά σε ένα προϊόν προς πώληση, αποτελεί σήμερα τη «ναυαρχίδα» της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας. Ο πακτωλός δισ. ευρώ που διακινούνται στη διοργάνωση από τις πολυεθνικές-χορηγούς, τα περίφημα μπόνους της ΟΥΕΦΑ για τη συμμετοχή, τη νίκη ή την ισοπαλία, μάλιστα έχουν κάνει τη συμμετοχή στη διοργάνωση ως αυτοσκοπό των συλλόγων. Σε τέτοιο βαθμό πλέον που με βάση τους νέους κανονισμούς όπου επιτράπηκε η συμμετοχή των δεύτερων, τρίτων και τέταρτων ομάδων των εγχώριων πρωταθλημάτων, η έξοδος στη διοργάνωση ισούται με την παλιά αίγλη της κατάκτησης του τίτλου. Οσο και εάν ο Μισέλ Πλατινί αλλά και οι προκάτοχοι στα πλαίσια της διαφήμισης της διοργάνωσης κάνουν λόγο για ίσες ευκαιρίες στους συλλόγους, εντούτοις η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Επί της ουσίας το Τσάμπιονς Λιγκ δεν είναι τίποτα άλλο από το μια υπόθεση των ισχυρών. Είναι ενδεικτικό παρά την πληθώρα συμμετοχών από τους πρώτους γύρους, το καλοκαίρι σχεδόν όλα τα χρόνια και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, η τελική ευθεία της διοργάνωσης αποτελεί ουσιαστικά υπόθεση λίγων και πλούσιων. Για παράδειγμα τη φετινή οκτάδα της διοργάνωσης την αποτελούν 4 ομάδες από την Αγγλία (Λίβερπουλ, Τσέλσι, Αρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ) και από μια ομάδα έχουν η Ιταλία (Ρόμα) η Γερμανία (Σάλκε) η Τουρκία (Φενέρμπαχτσέ) και η Ισπανία (Μπαρτσελόνα). Παρόμοιο όμως είναι το σκηνικό και τα προηγούμενα χρόνια αφού το μόνο που άλλαζε ήταν η πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στις λεγόμενες 4-5 ισχυρές ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης. Πιο αναλυτικά στην προημιτελική φάση το 2007 ο συσχετισμός των ομάδων στην προημιτελική φάση μεταφραζόταν σε 3 αγγλικές, 2 ιταλικές, 1 ισπανική, 1 γερμανική 1 ολλανδική. Αντίστοιχα στα προηγούμενα χρόνια ήταν: 2006: Ιταλία (3), Ισπανία (2), Αγγλία (1), Γαλλία (1), Πορτογαλία (1). 2005: Αγγλία (2), Ιταλία (3), Ολλανδία (1), Γαλλία (1), Γερμανία (1). Σχεδόν ίδια είναι η κατάσταση όλα τα χρόνια που υπάρχει Τσάμπιονς Λιγκ αφού είναι χαρακτηριστικό ότι το τρόπαιο από το 1992-93 που ξεκίνησε η διοργάνωση και εάν εξαιρέσει κανείς τη γαλλική Μαρσέιγ (πρώτη διοργάνωση) τον Αγιαξ (1994-95) και την Πόρτο (2004), οι υπόλοιποι πρωταθλητές Ευρώπης προέρχονταν από τρεις χώρες (Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία). Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι από καταβολής Τσάμπιονς Λιγκ όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα (κατάκτηση του τροπαίου) έχουν λείψει οι λεγόμενες σπουδαίες εκπλήξεις από ομάδες που δε θεωρούνταν φαβορί, που βλέπαμε στο σαφώς λιγότερο εμπορικό και σίγουρα πιο ανοιχτό σε προγνωστικά Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οπως για παράδειγμα έγινε με τον Ερυθρό Αστέρα (1991) ή τη Στεάουα Βουκουρεστίου (1986) ή ακόμα και την Αστον Βίλα (1981) στην πρώτη της χρονιά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Είναι προφανές ότι στο σημερινό εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο όπου κυριαρχούν οι ομάδες-επιχειρήσεις, το τι θα επικρατούσε δε θα μπορούσε να είναι ξεκομμένο από το πλαίσιο που καθορίζουν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής σε όλους τους τομείς της ζωής άρα και στον επαγγελματικό αθλητισμό που είναι δημιούργημα του ίδιου του συστήματος και αποτελεί επί της ουσίας τον καθρέφτη του. Το σημερινό ποδόσφαιρο δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά έναν πόλεμο επιχειρήσεων. Και όπως καθορίζουν οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς, επιβιώνει μόνο το... μεγάλο ψάρι. Στα πλαίσια του ανταγωνισμού όσο και αν ο Πλατινί ευαγγελίζεται για τους δικούς του λόγους και σκοπούς, το κλείσιμο της ψαλίδας, αυτή όχι μόνο δεν κλείνει αλλά ανοίγει. Και βέβαια ο οποιοσδήποτε «ανταγωνισμός» αφορά τα υψηλά κλιμάκια για το μεγαλύτερο μερίδιο στην πίτα των κερδών με τους άλλους απλά να συμπληρώνουν το παζλ.

Τις επενδύσεις της Τσέλσι του Ρομάν Αμπράμοβιτς ή της Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ ή της Ρεάλ Μαδρίτης σε έμψυχο δυναμικό, δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσουν μικρότερες ομάδες που το μπάτζετ τους είναι όσο η αξία ενός παίκτη μιας ομάδας. Η βοήθεια των χορηγών (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) που προσφέρεται στη μερίδα των λεγόμενων ισχυρών συλλόγων, αυξάνει τις δυνατότητες σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Και το αποτέλεσμα επί της ουσίας είναι προκαθορισμένο γι' αυτούς που θα είναι οι τελικοί νικητές. Ολοι οι υπόλοιποι απλά θα ζουν με την ψευδαίσθηση του... δικαιώματος στο όνειρο έστω και εάν και αυτό προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για κάποιους άλλους, μικρότερου βεληνεκούς επιχειρηματίες, να... κερδίσουν και αυτοί κάτι από την ιστορία αυτή!