Με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς θα συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια η σαρωτική επίθεση κατά των δικαιωμάτων των λαών από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ.

Αυτό ήταν το πεντακάθαρο μήνυμα που έστειλαν από την εαρινή σύνοδό τους οι 27 ηγέτες της ΕΕ επιβεβαιώνοντας τη βούλησή τους να κτίσουν τους πυλώνες του ευρωοικοδομήματος των πολυεθνικών πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ο νέος τριετής κύκλος (2008-2010) της στρατηγικής της Λισαβόνας δεν αποτελεί παρά μια «στιγμιαία φάση» στον ατέλειωτο πόλεμο κατά των λαών από το καθεστώς των μονοπωλίων. Οι ηγέτες της ΕΕ δε στάθηκαν στις «λεπτομέρειες», ακριβώς γιατί αυτές ήδη περιλαμβάνονται στα «Εθνικά Προγράμματα Μεταρρυθμίσεων» που κάθε χρόνο συντάσσει η κάθε κυβέρνηση ξεχωριστά σε συνεργασία με την Κομισιόν, με βάση τις «Ολοκληρωμένες Κατευθυντήριες γραμμές» που αποφασίστηκαν το 2005 για να «ανανεώσουν» τη στρατηγική της Λισαβόνας.

«Ο νέος κύκλος πρέπει να εστιαστεί στην εφαρμογή» (σ.σ. των ολοκληρωμένων κατευθυντήριων γραμμών) τονίζουν στο κείμενο των συμπερασμάτων, ενώ υπερακοντίζοντας ο Κ. Καραμανλής συμπλήρωσε: «Η έμφαση πλέον είναι στην επιτάχυνση της υλοποίησης της Στρατηγικής της Λισαβόνας».

Οι «27» δεν έκρυψαν την ικανοποίησή τους για τα «απτά αποτελέσματα» του πρώτου κύκλου της Λισαβόνας (περιορισμός δημοσίων ελλειμμάτων και χρέους, ανάπτυξη στο 2,7% το 2007, 6,5 εκατ. νέες θέσεις εργασίας.

Απέφυγαν φυσικά να αναφέρουν πόσο πίσω έσπρωξαν τους λαούς οι «επιτυχίες» στους στόχους της Λισαβόνας (ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα προς όφελος των μονοπωλίων). Μια μικρή γεύση έδωσε την παραμονή της συνόδου η ρεφορμιστική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Εργατικών Ενώσεων (ETUC) αναφέροντας ότι αυτό που έγινε με τη Λισαβόνα ήταν να αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια ο αριθμός των συμβασιούχων «ορισμένου χρόνου» και πλέον ανέρχονται σε 32 εκατομμύρια στην ΕΕ. Επίσης πάνω από 40 εκατομμύρια εργαζόμενους (περίπου το 20% του συνολικού εργατικού δυναμικού) εργάζονται πλέον σε θέσεις μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι. Η ίδια εξάλλου η Κομισιόν στην τελευταία έκθεσή της για την απασχόληση αφού εκφράζει την ικανοποίησή της ότι ήδη τα μισά κράτη μέλη εφαρμόζουν «ολοκληρωμένες προσεγγίσεις» που βασίζονται στην «ευελφάλεια» (Flexicurity), επισημαίνει ότι «την περίοδο 2000-2006 το ποσοστό των εργαζομένων που απασχολούνταν με προσωρινές συμβάσεις εργασίας στην ΕΕ - 27 αυξήθηκε από 12,2% σε 14,1%, ενώ το ποσοστό των εργαζομένων που απασχολούνται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης αυξήθηκε από 16,4% σε 18,1%». Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι επτά στις δέκα νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται τα τελευταία χρόνια είναι μερικής απασχόλησης.

Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, σε αγαστή συνεργασία, φροντίζουν να κλείσει «ο δρόμος της επιστροφής» στις «παλιές» εποχές όπου οι εργαζόμενοι και οι λαοί είχαν δικαιώματα, όπως σταθερή και πλήρης απασχόληση, δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, ασφαλιστικά δικαιώματα κ.ά.

Το «μέλλον» είναι η επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα, όπου λατρεύονται οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, οι ατομικές συμβάσεις, η εργασία με βάση «τον κύκλο ζωής», η διαρκής προσαρμοστικότητα των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου, η μείωση του «κόστους εργασίας», η διάλυση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.

Οι κυβερνήσεις έχουν αναλάβει συγκεκριμένες και «μετρήσιμες» δεσμεύσεις μέσω των «Εθνικών Προγραμμάτων Μεταρρύθμισης». Η χώρα μας, για παράδειγμα, έχει δεσμευτεί για «επείγουσα» εφαρμογή των ανατροπών του συνταξιοδοτικού συστήματος, τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας στο πνεύμα της «ευελφάλειας», την ανάγκη της μερικής απασχόλησης, τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης της εργασίας, την επιτάχυνση στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» στην εκπαίδευση και τη Δία βίου μάθηση...

Οι αντιδραστικές ανατροπές στην παιδεία συγκεντρώνουν ολοένα και περισσότερο την προσοχή της ΕΕ, ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται τη σημασία που έχει η υποταγή της γνώσης στα μονοπώλια για την αέναη κερδοφορία και κυριαρχία τους. Οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν να συντονίσουν και επιταχύνουν τις ενέργειές τους στην κατεύθυνση αυτή.

Τα πανεπιστήμια αποτελούν το επίκεντρο της επίθεσης: «θα πρέπει να δοθεί στα πανεπιστήμια η δυνατότητα ανάπτυξης εταιρικών σχέσεων με τον επιχειρηματικό κόσμο, ούτως ώστε να μπορούν να επωφελούνται συμπληρωματικής χρηματοδότησης από τον ιδιωτικό τομέα», αναφέρεται ξεκάθαρα στο κείμενο των συμπερασμάτων.

Ταυτόχρονα αναγορεύουν την «ελεύθερη κυκλοφορία της γνώσης» ως την «πέμπτη ελευθερία», που έρχεται να προστεθεί στις άλλες τέσσερις (κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργαζομένων).

Η νέα «ελευθερία» θα προσφέρει «ενίσχυση της διασυνοριακής κινητικότητας των ερευνητών καθώς και των φοιτητών, των επιστημόνων και του πανεπιστημιακού διδακτικού προσωπικού».

Επίσης θα δημιουργήσει «πιο ανοιχτή και ανταγωνιστική αγορά εργασίας για τους Ευρωπαίους ερευνητές», ενώ θα συμβάλει στη «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».

Ταυτόχρονα στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος και πέρα από υποκριτικές διακηρύξεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου, η ΕΕ επιδιώκει αφ' ενός την απελευθέρωση των αγορών ενέργειας στο «εσωτερικό» και ταυτόχρονα την αύξηση του μεριδίου στα παγκόσμια ενεργειακά αποθέματα και τον έλεγχο των αγωγών μεταφοράς τους.

«Μια αποτελεσματική, πλήρως λειτουργική και διασυνδεόμενη εσωτερική αγορά ενέργειας αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για τον ασφαλή, βιώσιμο και ανταγωνιστικό ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης», αναφέρεται χαρακτηριστικά στα συμπεράσματα.

Αναφέρεται ακόμα ότι η «στρατηγική ανάλυση της ενεργειακής πολιτικής» που θα κατατεθεί το Νοέμβρη, «θα επικεντρωθεί στην ασφάλεια του εφοδιασμού της ΕΕ». Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι την εισήγηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έκανε ο Χ. Σολάνα, ο οποίος στο όνομα των «δραματικών αλλαγών» που θα επέλθουν από το φαινόμενο του θερμοκηπίου, ουσιαστικά προτείνει προληπτικές παρεμβάσεις σ' όλα τα σημεία του πλανήτη για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των ευρωμονοπωλίων.

Από την άλλη οι «27» διευκρινίζουν ότι δεν έχουν καμία πρόθεση να πληρώσουν για την προστασία του περιβάλλοντος: «Οι αρχές της σχέσης κόστους - αποτελεσματικότητας και της ευελιξίας θα πρέπει να τηρούνται κατά την ανάπτυξη μέσων βασισμένων στην αγορά για την επίτευξη στόχων στον τομέα της πολιτικής για την ενέργεια και το κλίμα» διακηρύσσουν.

Φυσικά δε σταματούν την ίδια στιγμή οι ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις για τη διασφάλιση νέων αγορών για την απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η διεύρυνση προς τα Βαλκάνια αλλά και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Εκεί αποσκοπεί το σχέδιο Σαρκοζί για τη «δημιουργία Ενωσης της Μεσογείου» που την αποδέχτηκαν, με τον όρο ότι θα συμμετέχουν στη μοιρασιά της λείας και οι άλλες κυβερνήσεις.

Το πολιτικό συμπέρασμα από την εαρινή σύνοδο κορυφής είναι ότι μόνο με τη γραμμή της ρήξης με την ΕΕ οι λαοί μπορούν να προσδοκούν καλύτερες μέρες. Στη βάση αυτή μπορούν να αποκτήσουν προοπτική οι αγώνες τους.