Του Διογένη Καμένου από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Η «σύγχρονη αριστερά» επιστρέφει σε καιρούς πολύ πριν από τον Μαρξ. Κι ακόμα χειρότερα, συμβάλλει στο να χρησιμοποιούνται οι στατιστικές της αθλιότητας, ώστε να προωθηθούν ακόμα πιο βαθιά οι επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Αυτό κάνει, όταν, διαβάζοντας τη διαπίστωση για τη φτώχεια και την πείνα, περνά στην πρόταση πως αρκεί μια καλή διακυβέρνηση κι ένα πρόγραμμα ενεργού γήρανσης για να λυθεί το πρόβλημα.

Από το 1992, χρονιά έναρξης της μεγάλης επέλασης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στα εργατικά δικαιώματα, το ίδιο πάνω - κάτω τροπάρι.

Αν για κάτι πρέπει να καταγγείλεις τους οπορτουνιστές, δεν είναι απλά η υπογραφή τους στο Μάαστριχτ - ποιος θυμάται εξάλλου, άσε που οι ίδιοι πλασάρουν αριστερά και δεξιά ότι έχουν αποκηρύξει εκείνη την υπογραφή. Το κύριο είναι πως επί της ουσίας πράττουν σε συμφωνία με εκείνη την υπογραφή.

Το δεδομένο και αυτής της εποχής είναι ένα: Οταν αυξάνουν τα κέρδη, γονατίζουν οι εργάτες. Στην αναζήτηση της λύσης του προβλήματος αρχίζουν οι διαφορές ανάμεσα σ' αυτό που βλέπουν οι καπιταλιστές κι αυτό που θέλουν οι εργάτες. Τα δεδομένα, όμως, είναι σταθερά.

Η έκθεση της ΕΕ για τη φτώχεια κρύβει λόγια. Κάνει γαργάρα τους μισθούς και συνδέει τη φτώχεια με τα επιδόματα. Βάζει στην εξίσωση το δημογραφικό, για να καταλήξει στην πρόταση για ενεργό γήρανση και ιδιωτική ασφάλιση.

Αυτό όλο μαζί το πακέτο είναι που θα συζητήσουν οι υπουργοί Εργασίας και μετά θα γίνει απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Μάρτη. Ολο μαζί είναι ένα εχθρικό πακέτο για τους εργάτες.

Από όλο αυτό το πακέτο, η «Αυγή» επέλεξε μόνο το στοιχείο - διαπίστωση για τη φτώχεια κι αυτό όχι για να μιλήσει για τους μισθούς που οδηγούν στη φτώχεια, αλλά για να υιοθετήσει την εκτίμηση ότι γίνεται κακή διαχείριση των επιδομάτων κι έτσι δεν αντιμετωπίζεται η φτώχεια.

Είναι αναγκασμένοι οι οπορτουνιστές να δουν έτσι τον κόσμο. Δουλειά τους δεν είναι να αντιμετωπίσουν το κεφάλαιο, αλλά να βρουν τρόπο να γίνει παζάρι ανάμεσα στους εργάτες και το κεφάλαιο.

Η έκθεση του ΟΗΕ για την πείνα είναι πεντακάθαρη: Αυξάνουν οι τιμές (σ.σ. και δεν αυξάνουν οι τιμές παραγωγού, αλλά οι τιμές του εμπορίου), τόσο που κι αυτοί που έχουν μισθό δεν τα βγάζουν πέρα. Περιορίζουν τη διατροφή τους. Αυτό οδηγεί σε εκρηκτικές καταστάσεις. Εκεί και ο ρόλος του καλού οπορτουνιστή. Να πείσει πως αρκεί μια άλλη διαχείριση.

Κι όμως, το πρόβλημα είναι ένα: Η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το εμπόριο των προϊόντων, της γης, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.

Σημαίνει, αυτό, πως κάθε καταγραφή της κατάστασης, όσο δε συνοδεύεται με πρόγραμμα για την ανατροπή, στην καλύτερη των περιπτώσεων καλλιεργεί την ηττοπάθεια, στην πραγματικότητα διαιωνίζει το καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Η διαφορά μας με τους οπορτουνιστές δεν είναι ανάμεσα σ' ένα καρό εργατικό πουκάμισο και σ' ένα ροζ σομόν ένδυμα. Αφορά στο ποιος έχει πρόγραμμα που να οργανώνει τους εργάτες για την ανατροπή και ποιον προβάλλει η αστική τάξη ως εναλλακτική λύση στα πολιτικά της αδιέξοδα.