Δέκα χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο της αξεπέραστης ερμηνεύτριας του λαϊκού και έντεχνου λαϊκού τραγουδιού Σωτηρίας Μπέλλου. Με αυτή την ευκαιρία το θέατρο «Στοά» παρουσιάζει (κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη) το θεατρικό έργο της δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη», Σοφίας Αδαμίδου, «Σωτηρία με λένε», βασισμένο στο βιογραφικό βιβλίο της «Σωτηρία Μπέλλου», που κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια. Την Μπέλλου ερμηνεύει η Λήδα Πρωτοψάλτη. Στο πρόσωπο της νοσοκόμας η Εύα Καμινάρη. Σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου. Σκηνικό - κοστούμια: Κούλα Γαλιώνη. Οπτικό υλικό: Λουκία Ρικάκη.

Η συγγραφική προσπάθεια της Σ. Αδαμίδου ήταν διπλή. Αφ' ενός να τιμήσει τη μνήμη της Μπέλλου κι αφ' ετέρου το κείμενο να αναλογεί στο υποκριτικό μέγεθος της Λήδας Πρωτοψάλτη, γιατί - όπως λέει η συγγραφέας - είναι «μεγάλη τύχη το πρώτο σου θεατρικό βήμα να αξιώνεται από την ερμηνεία της σπουδαίας πρωταγωνίστριας Λήδας Πρωτοψάλτη, που στο πρόσωπό της βρήκε την ιδανική Σωτηρία Μπέλλου».

Το έργο εκτυλίσσεται στο νοσοκομείο, πριν γίνει η επέμβαση που άφησε άφωνη την Μπέλλου. «Πορτρέτο» της τραγουδίστριας και «διάλογο με τον εαυτό της», χαρακτηρίζει ο Κ. Κωνσταντόπουλος το κείμενο και επισημαίνει ότι συχνά συμβαίνει, πίσω από το πορτρέτο κάποιου μεγάλου καλλιτέχνη, «να κρύβεται μια μεγάλη τραγωδία». Και την περίπτωση της Μπέλλου, πριν τη μοιραία επέμβαση, μια μεγάλη «ΦΩΝΗ έχασε τη φωνή της».

Η Λήδα Πρωτοψάλτη, μιλώντας για το ρόλο της, εκφράζει αυτό που έλεγε η Μπέλλου: «Ούτε "κυρία Μπέλλου", ούτε "αγαπητή Σωτηρία"! Σωτηρία, σκέτο! Ετσι ήθελες να σε φωνάζουν. Ετσι σε φωνάζω κι εγώ! Και πάνω στη σκηνή θα "είμαι" η "Σωτηρία". Πώς να χωρέσει, βρε Σωτηρία, μέσα σε μιάμιση ώρα μια ζωή σαν τη δική σου; Δε χωράει με τίποτα. Μου λένε όσοι σε γνώρισαν να μου δείξουν πώς εκφραζόσουνα, πώς κουνούσες τα χέρια σου. Εμένα μου 'φτασε που σε είδα στην τελευταία σου συνέντευξη - χωρίς φωνή πια. Μου 'φτασε η αγέρωχη ματιά σου κι αφουγκράστηκα την καρδιά σου. Είναι δύσκολο να μπεις μέσα στον ψυχισμό ενός άλλου ανθρώπου και μάλιστα του συγκεκριμένου που αγάπησαν χιλιάδες. Εσύ δεν είσαι καν ρόλος! Περιμένω με αγωνία ν' ανάψουν τα φώτα της σκηνής, να σε περιβληθώ και να σου ψιθυρίσω! Περπάτα, Σωτηρία! Σ' ακολουθώ! Και το κρακ που κάνει η καρδιά μου όταν σ' ακούω να τραγουδάς βοηθάει πολύ!».