Καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει. Τα σενάρια αναμόρφωσης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, που ολοένα και ανακινούνται με τη μία ή την άλλη μορφή, απηχούν την ανησυχία, αλλά και την προετοιμασία της άρχουσας τάξης μπροστά στο ενδεχόμενο να αποδειχτεί ότι η δικομματική εναλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας «έφαγε τα ψωμιά της». Πολλά τα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ μιας τέτοιας εξέλιξης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Η πορεία φθοράς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η δυσκολία της κυβέρνησης μπροστά στις λαϊκές αντιστάσεις να προχωρήσει τάχιστα στην υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Οπως κι αν την ονομάζουν όμως αυτή την κυοφορούμενη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, «εναλλακτική», «ριζοσπαστική», «προοδευτική», δεν παύει να είναι μια υπό διαμόρφωση συνταγή με τα ίδια υλικά, των οποίων την πικρή γεύση ο λαός γνωρίζει πολύ καλά. Το περιτύλιγμα μόνο θα αλλάξει, μπας και θαμπωθούν οι εργαζόμενοι.

Το οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης μπορεί να αποδειχτεί ανεξάντλητο σε εναλλακτικά σχήματα διακυβέρνησης, χωρίς να διακινδυνεύσει ούτε ευρώ απ' τα κέρδη της, ούτε στο ελάχιστο καμία απ' τις επιλογές που αποσκοπούν στην ενίσχυση της θέσης και της κυριαρχίας της. Η άρχουσα τάξη είναι ο πραγματικός αντίπαλος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Την εξουσία της καθόλου δε θίγουν όσοι ευαγγελίζονται «εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης» όπως το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Μιλάνε για «ελεγχόμενη αγορά», αλλά ούτε το περίγραμμα του πώς αυτή θα ελεγχθεί δε δίνουν. Είναι λαλίστατοι για τη γενιά των 600 ευρώ, για την αναδιανομή του πλούτου, αλλά σιωπούν ως προς το πώς θα γίνει κάτι τέτοιο;

Ο ριζοσπαστισμός κάθε πολιτικής δύναμης και συνακόλουθα της πολιτικής της πρότασης κρίνεται στο πώς προσεγγίζει το ζήτημα της οικονομίας. Εκεί όπου αναπαράγονται οι καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Εκεί όπου παράγεται πλούτος άφθονος που τον καρπώνεται η πλουτοκρατία. Αλλαγή υπέρ του λαού σημαίνει ανατροπή στο πολιτικό και στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο. Οχι ξαναμοίρασμα των εδρών του κοινοβουλίου. Μια τέτοια ανατροπή προϋποθέτει ταξική αναμέτρηση, ρήξη, σύγκρουση. Δεν απαντάνε όμως όσοι μιλάνε για αλλαγή τον αγώνα ποιας τάξης θέλουν να οργανώσουν, να καθοδηγήσουν, ποια τάξη θα νικήσει και βεβαίως ποια θα χάσει. Είναι κοροϊδία η τοποθέτηση του ΣΥΝ στην απόφαση του Συνεδρίου περί «περιορισμού των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων».

Για το λαό μια λύση υπάρχει πραγματικά εναλλακτική. Η ήττα όχι απλώς των αστικών πολιτικών κομμάτων, αλλά της πλουτοκρατίας. Η απεξάρτηση ήταν και είναι η λύση, όχι τα υποκατάστατα. Η νίκη της εργατικής τάξης, του λαού, προϋποθέτει όξυνση της πάλης τους, πολιτικοποίησή της, την ενότητά τους στο πλαίσιο μιας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας για τη μόνη πραγματικά εναλλακτική εξουσία, τη λαϊκή εξουσία.