Eurokinissi

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Η αποθέωση της ταξικής συναίνεσης...

Σήμερα, πιο καθαρά οι εργαζόμενοι μπορούν να διακρίνουν:

• Τις συνέπειες από τη δικομματική εναλλαγή στο εισόδημα, στα ασφαλιστικά, κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κοινωνικής Ασφάλισης: Η ΝΔ έφτιαξε τους νόμους Σιούφα - Σουφλιά. Το ΠΑΣΟΚ τους διατήρησε και τους επέκτεινε με το νόμο Ρέππα. Η ΝΔ ετοιμάζεται τώρα να συμπληρώσει την αντιδραστική νομοθεσία. Σαν αποτέλεσμα αυτής της διαχρονικής επίθεσης, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης έχουν γενικευτεί στα 65 και στα 67 χρόνια για άνδρες και γυναίκες και μεθοδεύεται η επέκτασή τους στα 68. Το 70% των συνταξιούχων επιβιώνει με λιγότερα από 600 ευρώ, τα Βαρέα και Ανθυγιεινά είναι στο απόσπασμα.
• Την ουσιαστική στήριξη που προσφέρει σ' αυτήν τη στρατηγική επιλογή των κομμάτων του κεφαλαίου η τακτική της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Με βάση τα όσα ισχυρίζεται η πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για την «αποτελεσματικότητα» της γραμμής που υπερασπίζει, θα περίμενε κανείς αν μη τι άλλο οι εργαζόμενοι να έχουν διατηρήσει κεκτημένα, αν όχι να τα έχουν επεκτείνει. Τι λέει όμως η πραγματικότητα; Μ' αυτούς τους συσχετισμούς στα συνδικαλιστικά όργανα, το μεροκάματο του εργάτη, τα τελευταία εφτά μόνο χρόνια, «αυξάνεται» κατά μέσο όρο μόλις 1,27 ευρώ μεικτά ετησίως, ο μισθός έχει καθηλωθεί στα 657,89 ευρώ μεικτά και το μεροκάματο στα 29,39 ευρώ μεικτά. Η μερική απασχόληση και οι μισθοί των 400 και 500 ευρώ αφορούν πλέον στο 12% και πλέον του εργατικού δυναμικού, με αυξητικές τάσεις, σύμφωνα με τα επίσημα μόνο στοιχεία. Μ' αυτούς τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα το «πακέτο Γιαννίτση» μεταμορφώθηκε σε νόμο Ρέππα και πέρασε.
• Τη σταθερή και αδιαμφισβήτητη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, σαν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πολιτικής που καθηλώνει και μειώνει τα μεροκάματα και τους μισθούς, ελαστικοποιεί την εργασία, καταργεί ασφαλιστικά δικαιώματα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι την ίδια ώρα που - για παράδειγμα - ο νόμος 3385/05 καταργεί και τυπικά το οκτάωρο, τα καθαρά κέρδη 14 τραπεζών στο πρώτο εξάμηνο του 2007 ξεπέρασαν τα 3 δισ. ευρώ από 1,9 δισ. ευρώ το αντίστοιχο εξάμηνο του 2006. Ή ότι την ώρα που το μεροκάματο του εργάτη έπαιρνε «αύξηση» 0,77 ευρώ μεικτά (!), το 2007, στις 100 βιομηχανικές επιχειρήσεις με το περισσότερο προσωπικό, τα κέρδη που αποσπάστηκαν, κατά μέσο όρο, από την εργασία του κάθε εργαζόμενου, αυξήθηκαν κατά 19% και έφτασαν τα 20.261 ευρώ.

... και η μάχη για την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων

Στη βάση αυτή, μπροστά και στην απεργία της Τετάρτης, τίθεται επιτακτικά το ζήτημα: Με ποια γραμμή πάλης έχει αντικειμενικό συμφέρον ο εργαζόμενος να δώσει την απεργιακή μάχη στον κλάδο και στον τόπο δουλειάς του; Με ποια ενότητα μπορεί αποτελεσματικά να αποκρούσει την επίθεση, να επιβάλλει αλλαγές προς όφελός του;

Απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τη μελέτη της πείρας που προκύπτει για την αποτελεσματικότητα των δύο γραμμών που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, την προοπτική που αυτές ανοίγουν, αλλά και την πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο της στρατηγικής.

• Για ποια ενότητα λοιπόν; Για εκείνη που μπορεί να αποτρέπει απολύσεις, όπως στα «Καρφούρ», στη «Ρενό» και αλλού; - για να πάρουμε τα πιο πρόσφατα μόνο παραδείγματα. `Η για εκείνη την «ενότητα», που θεωρεί δεδομένο το «δικαίωμα» του εργοδότη να απολύει σύμφωνα με τα πλάνα της κερδοφορίας του και βάζει ζήτημα στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας να επιτρέπονται οι μαζικές απολύσεις, αρκεί να αιτιολογούνται επαρκώς;
• Με ποια γραμμή πάλης; Με εκείνη που πετυχαίνει, για παράδειγμα, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη να υπογράφει αυξήσεις στα μεροκάματα των μηχανουργών ύψους 12,5%, φτάνοντας τα 90 ευρώ μεικτά από 80 που ήταν και στα μεροκάματα των βοηθών 17,2%, φτάνοντας στα 75 ευρώ μεικτά από 64 ευρώ; `Η με εκείνη τη γραμμή, που στις διαπραγματεύσεις για τη νέα ΕΓΣΣΕ εμφανίζεται να διεκδικεί «αυξήσεις» στο ύψος του πληθωρισμού και της παραγωγικότητας, έχοντας χαρακτηρίσει «έντιμο συμβιβασμό» τη σύμβαση των 0,77 ευρώ μεικτά;
• Για ποια ενότητα; Για εκείνη που πέτυχε στον «Αστέρα Βουλιαγμένης» τη μετατροπή των συμβάσεων δεκάδων εργαζομένων σε αορίστου χρόνου, βελτιώνοντας ουσιαστικά την εργασιακή θέση τους; Ή με εκείνη που επιδιώκει να νομιμοποιήσει τη μερική απασχόληση, ζητώντας μάλιστα από τους εργοδότες αυτή να μην ξεπερνά το 10% ανά επιχείρηση;
• Με ποια γραμμή πάλης; Με εκείνη που στους γιατρούς των δημόσιων νοσοκομείων αντιστέκεται σε κάθε μορφή διευθέτησης, απαιτώντας 6ωρο - 5ήμερο - 30ωρο, με μια εφημερία τη βδομάδα σαν απάντηση στο σημερινό χάλι των εφημεριών; `Η με τη γραμμή εκείνη που ζητάει να καθορίζεται η διευθέτηση του χρόνου εργασίας μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις, βάζοντας τους εργαζόμενους να συνυπογράφουν επί της ουσίας την κατάργηση του οκτάωρου, την πλήρη απορύθμιση της επαγγελματικής και προσωπικής τους ζωής;
• Με ποια ενότητα; Μ' αυτήν που προτάσσει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους, απαιτώντας να πληρώσουν για το ασφαλιστικό, τους μισθούς και τις συντάξεις αυτοί που καρπώνονται τον πλούτο και να μην αποδεχτούν άλλες θυσίες τα μόνιμα θύματα της εκμετάλλευσης, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα; `Η με εκείνη την «ενότητα» που θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους του μόχθου σε τηλεοπτικό ντεκόρ πίσω από τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, που την Τετάρτη θα ανταλλάσσουν ξανά όρκους πίστης στην «κοινή δράση» για την υπεράσπιση επί της ουσίας του νόμου Ρέππα; `Η μήπως με την «ενότητα» που τσουβαλιάζει εργάτες και εργοδότες, χαρακτηρίζοντάς τους «κόσμο της εργασίας» και απαντά στις προκλήσεις για μηδενικές αυξήσεις και πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με την ευχή «να υπάρξει υπέρβαση του αδιεξόδου»;
• Με ποια γραμμή πάλης; Μ' εκείνη που μπαίνει με αποφασιστικότητα μέσα στο γκέτο της ΔΕΛΤΑ για να προστατέψει τους εργάτες από την ασυδοσία και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, να σπάσει το συνδικαλιστικό άβατο; Που δίνει ακούραστα τη μάχη της απεργίας σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς; `Η με τη γραμμή εκείνη που στις κινητοποιήσεις της ΠΕΣΙΝΕ το περασμένο Φθινόπωρο εγκαλούσε τους απολυμένους εργάτες στις εργολαβίες ότι αντί να δείξουν κατανόηση και να συνδιαλλαγούν με την εργοδοσία, επέλεξαν να διαδηλώσουν μέσα στο εργοστάσιο; Με τη γραμμή που στις κλαδικές απεργίες Ομοσπονδιών του ΠΑΜΕ καλεί σε μαζική απεργοσπασία, με πρώτους απεργοσπάστες τα ίδια τα στελέχη του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού;

Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι μπροστά στην απεργία και στην αναγκαία κλιμάκωση της πάλης. Οι κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος δείχνουν ότι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι πατούν πιο στέρεα στην όχθη των ταξικών αγώνων. Την Τετάρτη, μπορούμε και πρέπει να μετρηθούμε ακόμα περισσότεροι, στις αλυσίδες της περιφρούρησης, στις απεργιακές φρουρές, στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Μαζί με χιλιάδες νέους εργάτες και εργάτριες, που στις περασμένες κινητοποιήσεις δίστασαν να κάνουν το βήμα και τώρα καλούνται να ξεπεράσουν διασταγμούς και αναστολές, να σταθμίσουν το πραγματικό τους συμφέρον, να μαζικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ.