Το πολύπαθο λυρικό μας θέατρο εδώ και δεκαετίες ασφυκτιά μέσα στη «μέγκενη» μεγάλων προβλημάτων και μιας πολιτικής, που αντί να λύνει δημιουργεί καινούρια και πιο σύνθετα. Η Εθνική Λυρική Σκηνή - άστεγη κι αναγκασμένη να παρουσιάζει το έργο της σε νοικιασμένες αίθουσες, ακατάλληλες τόσο για την παρουσίαση των παραστάσεών της στο κοινό, όσο και για τους καλλιτέχνες - αντιμετωπίζει, παράλληλα, πολλά και χρόνια οικονομικά και εργασιακά προβλήματα απόρροια της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι κατά καιρούς «κορόνες» τους, περί αναβάθμισης του ρόλου και του έργου της, έχουν αποδειχτεί πολλάκις λόγια θερινής νυκτός... Αντίθετα, η υποβάθμιση της ΕΛΣ και των ανθρώπων της μεγαλώνει, μαζί με την αγωνία όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το ίδιο της το μέλλον.

Ο εκλεκτός της κυβέρνησης, πρόεδρος του ΔΣ της Λυρικής, μεγαλοβιομήχανος και πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, Οδυσσέας Κυριακόπουλος, χαράζει στρατηγικές μάνατζμεντ που στρώνουν το «δρόμο» προς την ιδιωτικοοικονομική διαχείριση του μοναδικού λυρικού μας θεάτρου. Στρατηγικές που προετοιμάζουν το «έδαφος» για την παράδοση της Λυρικής στο Ιδρυμα του εφοπλιστικού ομίλου Νιάρχου, που οδηγούν στην άλωσή της από χορηγούς και «ευεργέτες», με απώτερο στόχο την πλήρη εμπορευματοποίησή της. Ως γνωστό, η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την πολιτική της παράδοσης της δημόσιας περιουσίας και τομέων πολιτισμού στο κεφάλαιο, υπέγραψε το περίφημο μνημόνιο συνεργασίας με το ίδρυμα Νιάρχου, δρομολογώντας ένα μεγάλο έγκλημα όχι μόνο σε βάρος του περιβάλλοντος, καθώς παραδίδεται στο ίδρυμα έκταση - φιλέτο ανεκτίμητης περιβαλλοντικής αξίας, αλλά και σε βάρος της άστεγης Λυρικής. Με τον παραπλανητικό ισχυρισμό ότι ανιδιοτελώς το ίδρυμα θα προσφέρει το νέο κτίριο της ΕΛΣ, ουσιαστικά του εκχωρείται η Λυρική, όπως άλλωστε και η Εθνική Βιβλιοθήκη. Μέσα σ' αυτό το σκηνικό επιχειρηματικών διεργασιών, που γεννούν εύλογα ερωτήματα ακόμη και για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Λυρικής, ο τεχνοκράτης Οδ. Κυριακόπουλος συνεχίζει να χαράζει πορεία... Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει κάνει λόγο για την αναγκαιότητα συμμετοχικού μάνατζμεντ, χορηγιών και χρηματοδότησης από επιχειρήσεις και ιδιώτες. Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που αναφερόμενος σε καλλιτεχνικές παραστάσεις χρησιμοποιεί τον όρο «προϊόν» και μάλιστα «ζημιογόνο», καθώς «καμία παράσταση της Λυρικής δεν καλύπτει το κόστος παραγωγής, ενώ αυτές του Μπαλέτου είναι οι πλέον ζημιογόνες». Ετσι μετρά το κέρδος και τη ζημία ενός καλλιτεχνικού οργανισμού ο Οδ. Κυριακόπουλος. Τώρα, εκείνος που έχει κάνει μότο του το «θα κυνηγήσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις» (σ.σ. τους χορηγούς εννοεί), κάνει το επόμενο βήμα: Καταθέτει ένα ερωτηματολόγιο για την ανασυγκρότηση της «επιχείρησης» Λυρική (έτσι τη βλέπει!), μία «χάρτα» αγοραίου κυνισμού, θράσους και ανοησίας για χώρο πολιτισμού, υποτάσσοντας την κουλτούρα στην αγορά.

Την ίδια ώρα που δίνουν και παίρνουν τα σενάρια αλλαγής του ιδρυτικού νόμου της Λυρικής και ιδιωτικοποίησης του πολιτισμού, οι εργαζόμενοι της ΕΛΣ - βασικός πυλώνας λειτουργίας του θεάτρου - βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα. Πολλοί δουλεύουν με συμβάσεις έργου ή ορισμένου χρόνου, γεγονός που δημιουργεί από μόνο του αρνητικές επιπτώσεις στις μισθολογικές απολαβές τους και κλίμα εργασιακής ανασφάλειας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν καταγγείλει την απαξίωση του καλλιτεχνικού δυναμικού από τη διεύθυνση με τη μη χρησιμοποίησή τους σε παραγωγές της ΕΛΣ και την αντικατάστασή τους από ξένους καλλιτέχνες και εξωτερικούς συνεργάτες. Υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους στην εργασία έχουν ζητήσει την αξιοποίηση του υπάρχοντος προσωπικού, την κατάρτιση και ψήφιση του εσωτερικού κανονισμού και την κατάταξη του προσωπικού σε αντίστοιχες θέσεις με βάση τις αποφάσεις του ΑΣΕΠ σε εφαρμογή του ΠΔ 164/2004, καθώς και τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Λυρικής. Δεν είναι λίγοι, βέβαια, αυτοί που θεωρούν ότι η καθυστέρηση ψήφισης εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας σχετίζεται με την «ευεργεσία του Ιδρύματος Νιάρχου» για το νέο κτίριο της Λυρικής, προκειμένου να καταρτιστεί ο κανονισμός σε συνεννόηση με το Ιδρυμα...