Διάφοροι κατά συρροήν οικοδεσπότες, στα τηλεοπτικά πλατό, του Γιακουμάτου, του Κουλούρη, του Καρατζαφέρη, ανέλαβαν να «απαντήσουν» στην καταγγελία του ΚΚΕ για τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ.

Οι στεγαζόμενοι στα ίδια εκείνα τηλεοπτικά MEGA-συγκροτήματα, που αφιερώνουν χιλιάδες τηλεώρες για τα πεπραγμένα του Καρβέλα, για τα εξώγαμα του Πασχάλη και για τις απόψεις του Κακέτση, αποφαίνονται ότι οι δραστηριότητες του ΚΚΕ δεν εμπίπτουν στο «επίπεδο ενδιαφερόντων» των τηλεοπτικών σταθμών και επομένως δεν είναι εξίσου σημαντικές με τις ερωτικές απογοητεύσεις της Ρούλας Βροχοπούλου ή με τις σβουνιές της αγελάδας του Αρναούτογλου ώστε να προβληθούν.

Ως εκ τούτου, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας κάθε αιτίαση περί συντονισμένου αποκλεισμού του ΚΚΕ από τα κανάλια τους και αποδίδουν το φαινόμενο στο γεγονός ότι είναι «δικαίωμά τους» να μην καλούν εκπροσώπους του ΚΚΕ στις εκπομπές τους (ακόμα κι όταν οι εκπομπές αφορούν αποκλειστικά το ΚΚΕ!), από τη στιγμή που (αυτοί του ΚΚΕ) δεν έχουν «κατορθώσει να προσαρμοστούν στα δεδομένα της σύγχρονης πολιτικής εποχής», ούτε σε «επίπεδο ρητορικής», ούτε σε «επίπεδο εκφοράς» του λόγου...

Μέσα στην πρεμούρα τους, όμως, να τοποθετηθούν στην καταγγελία του ΚΚΕ, και ισχυριζόμενοι ότι τελικά «καλά κάνουν» που αποκλείουν τους κομμουνιστές από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, προσφέρουν και κάτι θετικό: Ομολογούν και μάλιστα περίτρανα τόσο το συντονισμένο όσο και τον πολιτικά κατευθυνόμενο χαρακτήρα αυτού του αποκλεισμού, που μέχρι τώρα τον απέδιδαν σε «συμπτώσεις», σε «συγκυρίες», σε «κακές συνεννοήσεις» και άλλα τέτοια ...ντερμπεντέρικα.

Είναι προφανές, δε, από την επιχειρηματολογία των εμφορούμενων από το μοντέλο της «δημοσιογραφίας της Κάρλα» (από Κάρλα Μπρούνι μέχρι Κάρλα ντελ Πόντε), ότι ο όρος που θέτουν για να δώσουν χώρο στο ΚΚΕ στις τηλεοράσεις τους και στις εκπομπές τους είναι απλός: Να γίνει το ΚΚΕ σαν τα μούτρα τους (τσ, τσ, τσ, τι γλώσσα!).

Το ΚΚΕ, πάντως, δεν έχει τη διάθεση να τους ικανοποιήσει. Αντίθετα, θα επιμείνει να υπενθυμίζει ότι τα κανάλια «τους» και οι σταθμοί «τους» είναι (στα χαρτιά, βεβαίως) δημόσια περιουσία. Και αυτό το τελευταίο, το «στα χαρτιά», ας μην αυταπατώνται ότι θα διαρκέσει επ' άπειρο.