«Μια χώρα σαν τη Βενεζουέλα, που προηγούμενα ούτε καν υπήρχε στις ειδήσεις ούτε καν εμφανιζόταν στις ειδήσεις, έχει περάσει σε πρώτο πλάνο» σημείωσε ο Κ. Βίμερ παίρνοντας τον λόγο στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου, αφού υπογράμμισε ότι «η κατάσταση στη Λατινική Αμερική, και όχι μόνο στη Βενεζουέλα, είναι τέτοια που καθημερινά δημιουργεί καινούριες ειδήσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου οι οποίες χρειάζονται περισσότερη συζήτηση και ανάλυση. Ποια είναι η κατάσταση στη Βενεζουέλα και τα κυριότερα στοιχεία της; Θα αναφέρουμε κάποια. Κατ' αρχήν στις ειδήσεις του Τύπου σε πρώτο πλάνο εμφανίζεται πια η προσωπικότητα του ηγέτη της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, του Ούγκο Τσάβες Φρίας».

Ωστόσο, όπως ανέφερε, πρέπει κανείς να έχει υπόψη του ότι «πριν ακόμα από την προσωπικότητα του Ούγκο Τσάβες Φρίας, υπήρξε ένας λαός, ο λαός της Βενεζουέλας που αποφάσισε να κάνει την αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Το 1989, όταν γίνονταν αλλαγές και εδώ στην Ευρώπη, έγινε μια εξέγερση του λαού της Βενεζουέλας ενάντια στο πολιτικό σύστημα, που τότε εκφραζόταν μέσα από μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση.

Τότε εξεγέρθηκε ο άμαχος λαός ενάντια στις κοινωνικές αδικίες και στα προβλήματα που υπήρχαν. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση τότε, με μια μεγάλη επιχείρηση καταστολής, που είχε σαν αποτέλεσμα 4.000 νεκρούς, κατάφερε προσωρινά να ελέγξει την κατάσταση και να αποκαταστήσει την τάξη.

Επειδή η κατάσταση όμως δεν αντιμετωπίστηκε σε βάθος, με την έννοια ότι δεν αντιμετωπίστηκαν οι κοινωνικές αδικίες που υπήρχαν, το αποτέλεσμα ήταν τελικά το 1992, να προστεθεί σε όλη αυτή τη λαϊκή δυσφορία, και ο ένοπλος λαός όπως λέμε εμείς, δηλαδή οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας, ένα κομμάτι τους.

Επειδή όμως το σύστημα της αστικής δημοκρατίας στη Βενεζουέλα βρισκόταν σε κίνδυνο, κινδύνευε δηλαδή να χάσει τον έλεγχο, υπήρξαν διάφορες προσπάθειες να γίνουν στρατιωτικά πραξικοπήματα και στρατιωτικές επεμβάσεις από την πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων δυνάμεων. Χάρις όμως στις ειρηνικές και δημοκρατικές διαθέσεις της πλειοψηφίας του λαού της Βενεζουέλας, αλλά και του φυσικού ηγέτη του Ούγκο Τσάβες Φρίας, ο εσωτερικός κίνδυνος διοχετεύτηκε σε εκλογές και στην απόφαση του λαού της Βενεζουέλας να προχωρήσει με δημοκρατικά μέσα».

Συνεχίζοντας τόνισε: «Μπροστά λοιπόν σ' αυτήν τη συνεχή πίεση και τις απειλές των Ηνωμένων Πολιτειών, που συνεχώς κατηγορούν τη Βενεζουέλα ότι θέλει να εφαρμόσει μια δικτατορία, η απόφαση που έχει παρθεί και που εφαρμόζεται όλα αυτά τα εννέα χρόνια και που θα συνεχίσει να εφαρμόζεται και στο μέλλον, είναι όλα τα προβλήματα να λύνονται με τη λαϊκή απόφαση μέσα από εκλογές και δημοψηφίσματα. Μιλάμε όμως για μια νέα αντίληψη της δημοκρατίας, δηλαδή για τη λαϊκή συμμετοχική δημοκρατία.

Μέσα σ' αυτά ακριβώς τα πλαίσια και μ' αυτόν τον τρόπο, έγινε το 1999 η αλλαγή του Συντάγματος. Εγιναν μια σειρά εκλογές. Νικήθηκε η αντίδραση στην προσπάθειά της να βάλει θέμα αλλαγής του Προέδρου Τσάβες το 2004 και μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, πριν από δυο περίπου βδομάδες, έγινε το δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα.

Είναι ένα ακόμα παράδειγμα που δίνει μια απάντηση στις αμφιβολίες, στις συνεχείς αμφιβολίες που ακούγονται αν υπάρχει ή δεν υπάρχει δημοκρατία στη Βενεζουέλα. Για παράδειγμα στο Λατινοαμερικάνικο Κοινοβούλιο, του οποίου είμαι βουλευτής, από τις 22 χώρες που συμμετέχουν, η μοναδική χώρα που γίνονται εκλογές για το Λατινοαμερικάνικο Κοινοβούλιο, με τρόπο δημοκρατικό, μυστικό και άμεσο, είναι η Βενεζουέλα.

Σε όλες τις άλλες χώρες, τα Εθνικά Κοινοβούλια είναι εκείνα που ορίζουν τους εκπροσώπους της χώρας στο Λατινοαμερικάνικο Κοινοβούλιο. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι οι άλλες χώρες δεν είναι δημοκρατικές. Απλά είναι διαφορετική η αντίληψη που υπάρχει. Στη Βενεζουέλα τα τελευταία εννέα χρόνια ό,τι γίνει, πρέπει να γίνει μέσα από άμεσες εκλογές και με λαϊκή συμμετοχή.

Ο λαός της Βενεζουέλας στην πλειοψηφία του αποφάσισε να ακολουθήσει έναν αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό δρόμο που ανοίγει το δρόμο προς το σοσιαλισμό. Μέσα στα πλαίσια λοιπόν μιας ειρηνικής επανάστασης χωρίς κανένα μέτρο καταστολής, μέσα από έναν αγώνα όπου η αντιπολίτευση έχει όλο τον ελεύθερο δημοκρατικό χώρο που χρειάζεται, όπου όμως οφείλει να σέβεται με δημοκρατικό τρόπο την απόφαση της πλειοψηφίας».

«Δεν επιτρέπεται πια - υπογράμμισε - η εξουσία των ελίτ και υπάρχει ένας δραστήριος αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη. Δηλαδή βρισκόμαστε σε έναν ανηλεή αγώνα για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των αγροτών και των άλλων εργαζόμενων. Αυτός ο αγώνας έχει και μια νέα ποιότητα.

Εμείς έχουμε ξεπεράσει την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων με το περιεχόμενο που υπάρχει σε μια αστική κοινωνία. Συνεχίζουν βεβαίως να υπάρχουν κι αυτές οι ελευθερίες, η ελευθερία του Τύπου, η ελευθερία στην οργάνωση, η ελευθερία της έκφρασης της άποψης. Ομως έχουμε ανεβάσει στο επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δικαίωμα στην ελεύθερη και δωρεάν Παιδεία, το δικαίωμα στην Υγεία, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην κατοικία.

Επίσης προωθούμε τη διεθνιστική συνείδηση του λαού. Ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική αγωνιζόμαστε για την ολοκλήρωση των λαών της Λατινικής Αμερικής. Για παράδειγμα, την αλληλεγγύη που έχουμε δεχτεί απ' όλους τους λαούς, προσπαθούμε να την επιστρέψουμε τώρα σε άλλους λαούς που έχουν περισσότερη ανάγκη από μας.

Γι' αυτό έχουμε κλείσει ειδικές συμφωνίες σε σχέση με το πετρέλαιο. Αυτές οι συμφωνίες έχουν κλειστεί τόσο με τη Λατινική Αμερική όσο και με άλλες χώρες, και γίνεται κυρίως μια προσπάθεια τα φτωχά τμήματα και στρώματα του λαού να μπορούν να έχουν πετρέλαιο σε τιμές στις οποίες να έχουν πρόσβαση».

Παρακάτω ο ομιλητής σημείωσε: «Στη βάση λοιπόν αυτής της επαναστατικής και διεθνιστικής θεώρησης, πριν από μερικές μέρες δημιουργήθηκε η Τράπεζα του Νότου. Οι λαοί του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, οι λαοί του Νότου, υπέφεραν χρόνια από τη δικτατορία των χρηματοπιστωτικών κέντρων του Βορρά.

Ξέρετε πολύ καλά την κατάσταση που υπάρχει στη Βενεζουέλα. Η Βενεζουέλα έχει πληρώσει μέχρι σήμερα 5 φορές το εξωτερικό της χρέος παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να έχει χρέος απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτό σημαίνει ότι οι φτωχές χώρες θα γίνονται κάθε μέρα και πιο φτωχές και δε θα μπορέσουν ποτέ να ανακάμψουν.

Εμείς λέμε καθαρά ότι πρόκειται για μια ανοιχτή και καθαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των λαών. Γι' αυτό λοιπόν πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε την Τράπεζα του Νότου, στην οποία ενσωματώθηκαν μέχρι στιγμής 7 χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σημαίνει ότι στο μέλλον τα χρήματα της Λατινικής Αμερικής θα παραμένουν στη Λατινική Αμερική και θα μπορούν να δίνονται με τη μορφή πιστώσεων με αλληλέγγυο τρόπο σε χώρες που τα χρειάζονται για την ανάπτυξή τους.

Ενα άλλο παράδειγμα για το πώς κανείς μπορεί να οικοδομήσει έναν κόσμο διαφορετικό: Ξέρετε, το σύνθημα "Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός". Το θέμα είναι όμως πώς θα τον οικοδομήσουμε αυτόν τον καινούριο κόσμο. Είναι κάτι το οποίο ενδιαφέρει όλους τους λαούς του κόσμου. Οχι μόνο τους λαούς του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, αλλά και του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου.

Πρέπει να ανατρέψουμε ακριβώς εκείνες τις περιπτώσεις που ευνοούν μόνο τις ελίτ και πάντα είναι σε βάρος των συμφερόντων των λαών. Σε αυτό τον τομέα λοιπόν μαζί με τον λαό της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Κούβας, προωθήσαμε το εναλλακτικό βολιβαριανό σχέδιο για τη Λατινική Αμερική, την Αλμπα. Το ερώτημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν πώς να πάψει η σχέση ανάμεσα στις χώρες μας να περνάει μέσα από τον ανταγωνισμό, τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό που επιβάλλει το δίκαιο του ισχυρότερου.

Η αρχή της Αλμπα, αυτής της εναλλακτικής βολιβαριανής συμφωνίας για τη Λατινική Αμερική, είναι ακριβώς οι σχέσεις ανάμεσα στις χώρες μας να μη βασίζονται στον ανταγωνισμό, αλλά να βασίζονται στην αλληλεγγύη, στην αλληλοσυμπλήρωση και τη συνεργασία.

Η Βενεζουέλα είναι μια μικρή και αδύναμη χώρα στον κόσμο. Εχουμε 26 εκατομμύρια κατοίκους, και πολύ μεγάλα και πάρα πολλά εσωτερικά προβλήματα να επιλύσουμε. Γι' αυτό ακριβώς και ξεκίνησε αυτή η Βολιβαριανή επανάσταση. Ομως ο λαός της Βενεζουέλας αποφάσισε να δώσει τη μικρή συνεισφορά του στην οικοδόμηση ενός κόσμου πιο δίκαιου, όπου όλοι οι λαοί να ζουν καλύτερα».

Ο Κ. Βίμερ αναφέρθηκε και στο πρόσφατο δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Τόνισε σχετικά: «Μια τελευταία παρατήρηση πριν περάσουμε στις ερωτήσεις σας. Δυο λόγια για τα αποτελέσματα του πρόσφατου δημοψηφίσματος σε ό,τι αφορά τη συνταγματική μεταρρύθμιση.

Χωρίς καμιά αμφιβολία μετά από 9 χρόνια συνεχών νικών, το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος ξάφνιασε και εμάς αλλά ξάφνιασε και σε διεθνές επίπεδο.

Η πρόταση του Προέδρου Τσάβες για τη συνταγματική αλλαγή έχασε με πολύ μικρή διαφορά, αλλά πάντως έχασε. Ομως με έναν τρόπο και με μια μορφή καθαρά δημοκρατική. Συνεχίζουμε όμως, βεβαίως, να δουλεύουμε.

Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο τα αποτελέσματα. Υπάρχει ένα τσαβικό μπλοκ το οποίο είναι σταθερό, που βλέπει τη σοσιαλιστική προοπτική για το μέλλον της Βενεζουέλας. Υπάρχει μια αντιπολίτευση που περίπου έχει την ίδια δύναμη.

Υπάρχει η απώλεια από 3 εκατομμύρια περίπου ψηφοφόρων του Τσάβες, που δεν πήγαν δηλαδή να ψηφίσουν. Υπάρχει αναγνώριση από την πλευρά του Τσάβες του εκλογικού αποτελέσματος, κάτι για το οποίο και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας μας ακούγονταν αμφιβολίες.

Υπάρχει δηλαδή ένα δημοκρατικό "παιχνίδι" που γίνεται αυτή τη στιγμή, ταυτόχρονα όμως δίνεται και ένας σκληρός αγώνας για να βελτιωθεί η κακή κατάσταση στην οποία ζούνε οι λαϊκές μάζες και να αρθούν οι κοινωνικές ανισότητες.

Βεβαίως στην ανάλυσή μας εμείς θεωρούμε ότι οι νίκες πολλές φορές γίνονται θριαμβολογίες. Υπήρξε δηλαδή μια άποψη ότι δε χρειάζεται να πάμε να ψηφίσουμε, έτσι κι αλλιώς θα κερδίσει το δημοψήφισμα ο Τσάβες.

Υπάρχουν ακόμα σοβαρά καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσουμε. Μιλήσαμε πριν για τα νέα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης αποδείχτηκε ότι έχουμε έναν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένο λαό.

Ολοι στη Βενεζουέλα, τόσο από την πλευρά των οπαδών του Τσάβες όσο και από την πλευρά των οπαδών της αντιπολίτευσης, έδειξαν ότι υπάρχει ένας λαός κριτικά τοποθετημένος και απαιτητικός. Είναι ένας λαός που πιστεύει στον εαυτό του και εκτιμάει ιδιαίτερα τον εαυτό του, ιδιαίτερα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά το φασιστικό πραξικόπημα του 2002.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα άμεσο καθήκον. Πρέπει να δοθεί η άμεση εξουσία στον λαό. Υπάρχουν γι' αυτό οι απαραίτητοι νόμοι. Πρέπει όμως να εφαρμοστούν, έτσι ώστε όλη η Διοίκηση του κράτους να περάσει κάτω από τον λαϊκό έλεγχο».