Ο προϋπολογισμός θωρακίζει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, διασφαλίζοντας την αύξηση των δημοσίων εσόδων, ιδιαίτερα με την αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης καυσίμων, το πλαίσιο ενοποίησης της φορολόγησης καυσίμων θέρμανσης και κίνησης, η επιβολή ετήσιου τέλους για τα ακίνητα σε συνδυασμό με πιθανή αύξηση των αντικειμενικών αξιών.

Από την άλλη, νέος πακτωλός προβλέπεται να διοχετευτεί στους μονοπωλιακούς ομίλους μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη ιδιωτικοποίηση κρατικών υποδομών και υπηρεσιών. Ετσι προωθούνται οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, σύμφωνα με τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Την ίδια στιγμή, οι ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις δεν καλύπτουν ούτε καν τις απώλειες των προηγούμενων χρόνων, σε συνδυασμό και με τον πληθωρισμό. Αποδεικνύεται ότι παραμένει σταθερός ο αντιλαϊκός ταξικός προσανατολισμός της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, ανεξάρτητα από τις μεταβολές στις δημοσιονομικές επιδόσεις της χώρας και την έξοδο από το καθεστώς «επιτήρησης» της ΕΕ.